Front Południowo-Zachodni (II RP)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 15 czerwca 1919 | |
| Rozformowanie | 23 marca 1920 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | gen. Józef Haller | |
| Ostatni | płk Franciszek Latinik | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Kraków (sztab) | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Podległość | Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego | |
| Skład | 1 Pułk Strzelców Bytomskich 1 Dywizja Strzelców Polskich 2 Dywizja Strzelców Polskich 6 Dywizja Piechoty 7 Dywizja Piechoty V Grupa Lotnicza | |
Front Południowo-Zachodni - związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony rozkazem Wodza Naczelnego gen. Józefa Piłsudskiego z 15 czerwca 1919, scalający Front Śląski i Front Cieszyński, utworzone 22 maja. 19 października przemianowany na Front Śląski.
Historia
Wraz ze wzrostem napięcia w stosunkach polsko-niemieckich rosło zagrożenie starcia zbrojnego. Potwierdzała to koncentracja wojsk niemieckich koło Torunia i na Górnym Śląsku, szacowana na 300 tysięcy żołnierzy. Polskie Naczelne Dowództwo przewidywało silne uderzenie Reichswehry na Wielkopolskę oraz mniejsze na Warszawę i Suwałki. W związku z tym postanowiono przeciwstawić tym siłom 4 wyższych związków operacyjnych (frontów). Jednymi z nich były Front Śląski i Cieszyński, jednak dowództwo uznało, że pojedynczo są zbyt słabe i scaliło je we Front Południowo-Zachodni i włączyło w skład kilka dodatkowych dywizji.
W przypadku uderzenia niemieckiego jednostki Frontu miały mieć następujące położenie:
- 1 psb - Wieluń
- 7 DP - Starokrzepice-Myszków
- 2 DSP - Koziegłowy-Wisła
- 6 DP - Przemsza-Strumień
W odwodzie znajdowała się 1 Dywizja Strzelców Polskich.
Latem 1919 generałowie niemieccy, Max Hoffmann i Kurt von dem Borne zdecydowali podjąć lokalne uderzenia, mające na celu sprowokowanie strony polskiej do odwetu i tym samym rozpętania wojny polsko-niemieckiej. W nocy z 22 na 23 czerwca Niemcy zaatakowali niewielkimi siłami polską placówkę graniczną nad Liswartą koło Bolesławca i zostali odparci. 24 czerwca artyleria ostrzelała Bolesławiec i Wieruszów, po czym nastąpiło natarcie niemieckie na te miejscowości. Zostali oni powstrzymani przez 1 Pułk Strzelców Bytomskich i odrzuceni na poprzednie pozycje. Kolejne niewielkie incydenty powtarzały się przez lato, przy czym po podpisaniu przez Niemcy traktatu wersalskiego 28 czerwca były one znacznie słabsze.
Ostatecznie do wybuchu wojny nie doszło i stopniowo jednostki były wysyłane na wschód, a Front Śląski został rozwiązany (wraz z resztą frontów) 23 marca 1920.
Dowództwo i skład
Front Śląski
Front Cieszyński
| Front Południowo-ZachodniOd 19 października Front Śląski
Łącznie 34 tysiące żołnierzy (28 czerwca) |
Bibliografia
- Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa frontów 1919-1920. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 20/1997”.
- Mieczysław Wrzosek: Wojny o granice Polski Odrodzonej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0752-8.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).