Fryderyk Buchholtz

Fryderyk Buchholtz
Fortepian Fryderyk Buchholtz, ok. 1835 r.
Fortepian-żyrafa; Fryderyk Buchholtz, ok. 1820 r.)

Fryderyk Buchholtz – fortepianmistrz, organmistrz, majster cechowy, starszy cechu (1825—1826), urodzony 16 V 1792 Olsztynek (Hohenstein, Prusy), zmarły 15 V 1837 Warszawa.

Życiorys

Syn osiadłego w Warszawie Andrzeja i Ewy z Pohlów. Jako czeladnik stolarski wyruszył z Warszawy na wędrówkę. Ok. 1815 powrócił z dyplomem organmistrza i założył wytwórnie fortepianów, ul. Mazowiecka 1352[1] (1825 odkupił dom i posesję). Ok. 1817—19 wraz z W. Bauerem i W. Jansenem wystąpił do władz o utworzenie Zgromadzenia Organmistrzów. Początkowo budował fortepiany żyrafy z rejestrami fagotowym i janczarskim szybko zdobywając uznanie. Takie instrumenty eksponował na wystawach warszawskich 1823 (nagrodzony medalem srebrnym, średnim) i 1825. 1825 eksponował również, zbudowany wspólnie z F. Brunnerem, melodicordion, nagrodzony pochwałą za wykonanie. Po 1825 ograniczył się do fortepianów skrzydłowych z mechaniką wiedeńską i na zamówienie angielską. Od 1826 budował instrumenty typu angielskiego na wzór przywiezionego z Londynu przez M. Szymanowską. W 1827 jako pierwszy w Kongresówce zastosował metalowe wsporniki ramy, osnowy skrzyni i eliminację dna skrzyni fortepianu. W latach 30. wraz z synem Julianem zbudował na zamówienie fortepian z podnośnikiem tłumików, rozdzielonym na rejestr dolny i górny. Jego instrumenty zyskały wśród muzyków uznanie jako jedne z najlepszych. Częstym gościem domowego salonu artystycznego i składu fabrycznego był F. Chopin[2], który zakupił fortepian Buchholtza (spalony podczas powstania styczniowego). Na instrumentach Buchholtza koncertowali m.in. w 1837 w Warszawie J. Prombereger z Wiednia. Jego pracownikami byli m.in. J. Manniing (ok. 1826—37), J. Kerntopf (1830—39) i J.S. Luboradzki (ok. 1822-26). Z prac organmistrzowskich Buchholtza znane są jedynie przebudowy organów w Chełmie Pelplinie. Z małżeństwa (1819) z Emilią z Boratyńskich miał 15 dzieci, m.in. Juliana, Alojzego (ur. 1822), Matyldę Dobrowolską (1825—1910). Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Po jego śmierci wytwórnię prowadziła żona (z pomocą J.S. Luboradzkiego), a ok. 1841—46 syn Julian.

Do dziś zachowało się kilka instrumentów Buchholtza m.in. żyrafa (Muzeum Warszawa), skrzydłowe (Muzeum Poznań, Towarzystwo im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Pałacyk w Antoninie). W 2017 roku Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zlecił wykonanie kopii fortepianu Buchholtza  Paulowi McNulty'emu[3]. Instrument został wykorzystany we wrześniu 2018 roku na I Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim na Instrumentach Historycznych[4].

Przypisy

  1. ↑ Martha Novak Clinkscale. Makers of the Piano: 1820-1860. Oxford University Press, 1993. p.64
  2. ↑ Vogel, “Fortepiany i idiofony klawiszowe w Królestwie Polskim w latach młodości Chopina,” 64.
  3. ↑ (EN) Exploring the sound world of Chopin on period pianos, (bachtrack.com.) URL consultato il 17 giugno 2021.
  4. ↑ "Chopin's Pianos". Teatr Wielki Opera Narodowa. Retrieved 2021-06-24.

Bibliografia

  • B. Vogel "Historia muzyki polskiej" tom X "Fortepian polski"

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Fryderyk Buchholtz.jpg
Fryderyk Buchholtz
Zyrafa (instrument).jpg
Autor: Kapitel, Licencja: CC BY-SA 4.0
Fortepian żyrafa - wyprodukowany w wytwórni fortepianów Fryderyka Buchholtza w Warszawie ok. 1820 r; eksponat Muzeum Narodowego w Warszawie
Fortepian Buchholtz.jpg
(c) Bechstein, CC-BY-SA-3.0
Fortepian Fryderyk Buchholtz, ok. 1835 r.