Fryderyk III Hohenzollern

Fryderyk III Hohenzollern

— z łaski Bożej cesarz niemiecki, król Prus, margrabia Brandenburgii, burgrabia Norymbergi, hrabia Hohenzollern, suweren i wielki książę Śląska oraz hrabstwa kłodzkiego, wielki książę Poznania etc. —
Cesarz niemiecki i Król Prus
Okres	od 9 marca 1888 do 15 czerwca 1888
Poprzednik	Wilhelm I Hohenzollern
Następca	Wilhelm II Hohenzollern
Dane biograficzne
Dynastia	Hohenzollernowie
Data i miejsce urodzenia	18 października 1831 Poczdam
Data i miejsce śmierci	15 czerwca 1888 Poczdam
Ojciec	Wilhelm I Hohenzollern
Matka	Augusta z Saksonii-Weimaru-Eisenach
Żona	Wiktoria Sasko-Koburska
Dzieci	Wilhelm II Hohenzollern Charlotta Hohenzollern Henryk Hohenzollern Zygmunt Hohenzollern Wiktoria Pruska Waldemar Hohenzollern Zofia Hohenzollern Małgorzata Hohenzollern
Odznaczenia

Fryderyk III, urodzony jako Friedrich Wilhelm Nikolaus Karl von Hohenzollern (ur. 18 października 1831 w Poczdamie, zm. 15 czerwca 1888 tamże) – cesarz niemiecki i król Prus, wolnomularz^[1], dowódca wojskowy w stopniu feldmarszałka. Panował jedynie 99 dni, od 9 marca do 15 czerwca 1888. Zmarł na zapalenie płuc niedługo po wykonanej tracheotomii z powodu raka krtani pod postacią tzw. guza Ackermana^[2][3].

Dzieciństwo i młodość

Pochodził z dynastii Hohenzollernów, jego ojcem był przyszły cesarz niemiecki Wilhelm I Hohenzollern, a matką Augusta z Saksonii-Weimaru-Eisenach. Odebrał wszechstronne i staranne wykształcenie. Jego pierwszym wychowawcą i guwernerem był niemiecki archeolog i historyk Ernst Curtius. Po ukończeniu 18 lat przez jakiś czas kształcił się na Uniwersytecie w Bonn. Kolejne lata nauki wypełniły podróże. W 1851 roku wyjechał do Anglii na Wielką Wystawę Światową^[4]. Miłością następcy tronu była armia. Rozpoczął edukację wojskową. W wieku 10 lat otrzymał stopień podporucznika Pierwszego Pułku Gwardii. W okresie studiów w Bonn wiosnę lub lato zawsze spędzał na manewrach^[5]. Służbę w wojsku traktował jako zaszczyt. Cenił ją za jej sztukę, splendor i więzy braterstwa.

Następca tronu

Książę Fryderyk angażował się w działalność kulturalną. Pasjonował się historią i archeologią. Zainspirował prace wykopaliskowe w Pergamonie i Olimpii. Opisywał ruiny i pomniki Bliskiego Wschodu. Dużo podróżował. Wraz z rodziną często bywał we Włoszech: w Rzymie, Florencji i Wenecji. Prowadził raczej proste, idylliczne życie. Od czasu do czasu pełnił też misje oficjalne. Był na pogrzebie zamordowanego Cesarza Wszechrusi Aleksandra II. Odwiedził Hiszpanię króla Alfonsa XII. Złożył oficjalną wizytę papieżowi i królowi Włoch Wiktorowi Emanuelowi II^[6]. To nie były istotne zadania. Kanclerz Otto von Bismarck za aprobatą cesarza wyraźnie faworyzował młodego księcia Wilhelma. To Wilhelm, a nie Fryderyk, zapoznawany był z polityką zagraniczną, a także reprezentował Cesarza Niemiec w Sankt Petersburgu na uroczystościach z okazji osiągnięcia przez cesarzewicza Romanowa pełnoletności^[7].

Podczas wojny duńskiej (1864), służył jako oficer pod dowództwem Fryderyka von Wrangela, a w wojnie z Austrią (1866) dowodził siłami zbrojnymi, które odniosły spory sukces podczas bitwy pod Sadową 3 lipca 1866. W wojnie prusko-francuskiej (1870–1871), mianowany na feldmarszałka również dowodził wojskiem, a po zwycięstwie stał się orędownikiem idei cesarstwa niemieckiego. Udział w sukcesach wojennych następcy tronu miał szef sztabu, hr. Leonhard von Blumenthal (1810–1900). Pomimo niechęci do Otto v. Bismarcka, po zjednoczeniu Niemiec 1871 roku, zaakceptował jego politykę. Dążył bezskutecznie do zawarcia przymierza niemiecko-brytyjskiego.

W 1885 roku gościł na zamku w Jarocinie, gdzie spotkał się z członkami urzędu miasta. Jak pisze Stanisław Karwowski w pracy Miasto Jarocin i jego dziedzice, następca tronu miał zwrócić się do jednego z urzędników: Pan z pewnością mówisz po polsku. Ten zaprzeczył: Niech Bóg uchowa! Na to Fryderyk odpowiedział, że jego zdaniem każdy urzędnik w Wielkim Księstwie Poznańskim powinien znać obadwa języki krajowe.

Władca liberałów

Na przełomie roku 1886–1887 książę Fryderyk cierpiał na uporczywą chrypkę. Został zbadany przez lekarza. Pierwsze prognozy co do stanu zdrowia księcia nie budziły obaw. Wykryto niedużą narośl na gardle. Później okazało się, że to rak. Przeprowadzono konsultację. Badanie wykonane na początku listopada 1887 roku wykazało, że narośl na gardle jest jednak złośliwa. Fryderyk, nadzieja całego pokolenia liberałów niemieckich^[8], został cesarzem 9 marca 1888 roku^[9]. Był już wówczas bardzo chory. Świadomy swego stanu zdrowia nie dokonał po objęciu tronu żadnych poważnych zmian. Kanclerz Otto von Bismarck zachował stanowisko. Chory cesarz doprowadził jedynie do dymisji ministra spraw wewnętrznych Roberta von Puttkamera. Podpisał ustawę o przedłużeniu kadencji Reichstagu z trzech do pięciu lat^[10]. 11 czerwca przyjął w swojej rezydencji Friedrichskron króla Szwecji Oskara II. Była to ostatnia wizyta, którą przyjął. Zmarł wycieńczony chorobą 15 czerwca 1888 roku po zaledwie 99 dniach panowania. Jego następcą został syn Wilhelm II.

Małżeństwo i dzieci

W 1858 poślubił brytyjską księżniczkę Wiktorię Koburg (1840–1901) – córkę królowej brytyjskiej Wiktorii. Z małżeństwa tego urodzili się:

• Fryderyk Wilhelm Albert Wiktor (1859–1941) – cesarz Niemiec
• Wiktoria Elżbieta Augusta Charlotta (1860–1919) – żona księcia Saksonii-Meiningen Bernarda III (1851–1928)
• Albert Wilhelm Henryk (1862–1929) – dowódca Hochseeflotte
• Franciszek Fryderyk Zygmunt (1864–1866)
• Fryderyka Amalia Wilhelmina Wiktoria (1866–1929) – żona księcia Adolfa zu Schaumburg-Lippe (1859–1917), następnie Aleksandra Żubkowa (1901–1936)
• Joachim Fryderyk Ernest Waldemar (1868–1879)
• Zofia Dorota Ulryka Alicja (1870–1932) – żona króla Grecji Konstantyna I (1868–1923)
• Małgorzata(niem.) (1872–1954) – żona landgrafa Hesji Fryderyka Karola (1868–1940)

Tytulatura

Fryderyk, z łaski Bożej cesarz niemiecki, król Prus, margrabia Brandenburgii, burgrabia Norymbergi, hrabia Hohenzollern, suweren i wielki książę Śląska oraz hrabstwa kłodzkiego, wielki książę Nadrenii i Poznania, książę Saksonii, Westfalii i Angarii, Pomorza, Lüneburga, Szlezwiku, Holsztynu, Magdeburga, Bremy, Geldrii, Kleve, Julich i Bergu, jak również Wendów i Kaszub, Krosna, Lęborka, Meklemburgii etc. landgraf Hesji i Turyngii, margrabia Górnych i Dolnych Łużyc, książę Oranii, książę Rugii, Fryzji Wschodniej, Paderborn i Pyrmontu, Halberstadt, Münster, Minden, Osnabrück, Hildesheim, Verden, Kamienia, Fuldy, Nassau, Mörs etc. uksiążęcony hrabia Hennebergu, hrabia Marchii, Ravensburga, Hohenstein, Tecklenburg i Lingen, Mansfeld, Sigmaringen i Veringen, pan Frankfurtu, etc., etc.

Odznaczenia

Do 1874^[11]:

Genealogia

Zobacz też

• Pomnik Fryderyka III w Poznaniu

Przypisy

Bibliografia

• Sebastian Haffner: Prusy bez legendy: Zarys dziejów. Warszawa: Oficyna Historii XIX i XX wieku, 1996. ISBN 83-905989-3-0.
• Frank Lorenz Müller, Der 99-Tage-Kaiser. Friedrich III. von Preußen – Prinz, Monarch, Mythos. Siedler, München 2013.
• Jerzy Krasuski, Historia Niemiec, Wrocław 2004.
• Theo Aronson, Cesarze niemieccy 1871-1918, Kraków 1998.
• Martha Schad, Hohenzollernowie, Warszawa 2004.