Fryderyk II legnicki

Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Fryderyk II legnicki

Portret Fryderyka II legnickiego, miedzioryt Bartłomieja Strachowskiego z 1733 roku.
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1480 Legnica
Data i miejsce śmierci	17 października 1547 Legnica
Ojciec	Fryderyk I legnicki
Matka	Ludmiła z Podiebradów
Rodzeństwo	Jan II legnicki, Jerzy I brzeski
Żona	Elżbieta Jagiellonka, Zofia Hohenzollern
Dzieci	Jadwiga, Fryderyk III, Jerzy II brzeski, Zofia

Fryderyk II (ur. 12 lutego 1480 w Legnicy, zm. 17 października 1547 tamże^[1]) − książę legnicki, brzeski, ścinawski, głogowski i ziębicki, przedstawiciel śląskiej gałęzi dynastii Piastów, syn Fryderyka I legnickiego.

Życiorys

W 1507 roku, nie będąc obciążonym obowiązkami państwowymi i wzorując się na księciu Legnicy Ludwiku II, odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej.

Władał księstwem legnickim od 1498, a Księstwem Brzegu od 1521 roku. Dzięki swej polityce finansowej powiększył obszar księstwa o ziemie zaodrzańskie.

Zachodnia część państwa Fryderyka II, tj. księstwa legnickie i Wołowskie (mapa orientowana w kierunku wschodnim)

W 1515 poślubił Elżbietę, najmłodszą córkę króla Kazimierza Jagiellończyka, która zmarła kilkanaście miesięcy później przy porodzie jedynej córki – Jadwigi. W 1519 roku ożenił się ponownie z Zofią Hohenzollern – siostrzenicą swojej pierwszej żony. Miał z nią dwóch synów: Fryderyka III i Jerzego II oraz córkę Zofię – żonę Jana Jerzego Hohenzollerna – margrabiego Brandenburgii.

(c) I, Arturek28, CC BY 2.5

Płaskorzeźba Fryderyka II (na zdj. pierwszy od prawej) na bramie wjazdowej Zamku Piastowskiego w Brzegu

Za jego rządów istniał założony w Legnicy uniwersytet. W swoich miastach książę działał na rzecz porządku, czystości, zlecając oświetlanie i brukowanie ulic. Do jego osiągnięć należało także zwiększanie obronności miast jego państwa, za jego wolą Legnica zmieniła swój układ przestrzenny przebudowując liczne kaplice i kościoły za murami miasta w system forteczny. Przed 1521 rokiem było na przedmieściach około 15 kościołów i kaplic, w tym Kolegiata pw. Grobu Świętego czy kościół Św. Jakuba w pobliżu bramy wrocławskiej, wszelkie te przybytki książę w obawie przed Turkami kazał rozebrać a na ich miejscu usypać wały i tworzyć drugą fosę. Razem z małżonką Zofią, ufundował także armatę z brązu dla obrony miasta.

8 kwietnia 1525 roku, ze względu na bliskie koligacje rodzinne z Hohenzollernami, a także na przyjaźń Zygmunta I króla Polski, wybrano go testorem traktatu krakowskiego.

W roku 1523 książę, mając pełny skarbiec, kupił od Jana Thurzo, brata biskupa wrocławskiego Jana Thurzo księstwo wołowskie. W tym samym roku przeszedł na protestantyzm i dał ludności księstwa wolność wyznania. Przez wiele lat popierał reformatora Kaspara Schwenkfelda, w końcu jednak pod naciskiem suwerena, króla czeskiego Ferdynanda I, zmusił go z racji jego radykalizmu do emigracji. W 1526 r. Fryderyk II był jednym z kandydatów na tron czeski (po matce Ludmile był wnukiem króla Jerzego z Podiebradów). W 1537 r. zawarł z margrabią brandenburskim traktat o wzajemnym dziedziczeniu, który po latach musiał wypowiedzieć pod naciskiem suwerena i stanów czeskich. Związek z Domem Brandenburskim pozostał jednak częścią jego testamentu politycznego i był realizowany przez jego synów, zwłaszcza Jerzego II brzeskiego. W 1542 poszerzył także władztwo na południu, gdy tytułem zastawu objął księstwo ziębickie^[1].

Przypisy