Fryderyk Teodor Rossmann

Fryderyk Teodor Rossmann

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1796 Racibórz
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 1873 Czarna
Przebieg służby
Lata służby	1812-1841
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego (1815-1831) Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	Korpus Inżynierów Ks. Warszawskiego, Twierdza Zamość Korpus Topografów
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1828–1829) Powstanie listopadowe
Późniejsza praca	Zastępca naczelnego inżyniera w Zarządzie Budowy drogi żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej
Odznaczenia

Fryderyk Teodor Rossmann (ur. 13 stycznia 1796 w Raciborzu, zm. 2 kwietnia 1873 w Czarnej) – oficer w wojsku Królestwa Polskiego i armii Imperium Rosyjskiego, topograf, inżynier kolejnictwa.

Życiorys

Urodził się 13 stycznia 1796 w Raciborzu w rodzinie Jana Krzysztofa i jego żony Marii Heleny z d. Kehrer przybyłych z Saksonii jako ich młodszy syn, bratem jego był Henryk Wilhelm Rossmann.

Ukończył 4 klasy Liceum Warszawskiego i w grudniu 1812 wstąpił do korpusu inżynierów. W 1815 znalazł się w korpusie inżynierów tworzonej armii Królestwa Polskiego i w 1818 został mianowany podporucznikiem. W 1823 awansował do stopnia porucznika i w dwa lata później został przydzielony do dyrekcji inżynierii w twierdzy Zamość. Wspólnie z kapitanem Bernardem Engbrichtem kierował robotami przy budowie fortyfikacji bastionu nr 7.

W 1829 został wysłany na front wojny rosyjsko-tureckiej. Za udział w tej kampanii został odznaczony orderem św. Anny 3 klasy z kokardą. W 1828 otrzymał order św. Stanisława 4 klasy. W czasie powstania listopadowego przebywał w twierdzy Zamość i służył pod komendą swojego brata Henryka.

Po upadku powstania w 1833 wstąpił do armii rosyjskiej i służył w Korpusie Topografów. W 1841 dostał zwolnienie z wojska, przeszedł na emeryturę i nabył dobra Czarna w powiecie radzymińskim. W latach 1843-49 piastował stanowisko zastępcy naczelnego inżyniera w budowie drogi żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Był sędzią pokoju w Radzyminie.

Żonaty był z Natalią Schulmann z którą miał pięcioro dzieci: Gustawa, Ludwika Wilhelma, Edwarda Fryderyka, Helen Charlottę i Natalię Dorotę^[1]. Zmarł 2 kwietnia 1873 w swoim majątku w Czarnej i pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807-1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty(opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski - Wydz. historyczny, 2017, s. 480-481. [dostęp 2021-05-18]. (pol.).