Fundusz Pracy

Fundusz Pracy – powstała w 1933 roku w Polsce[1] instytucja, której celem było łagodzenie skutków bezrobocia. W 1935 roku został połączony z Funduszem Pomocy Bezrobotnym. Jego dochody stanowiła składka w wysokości 2% pensji pobieranej od pracowników i pracodawców, z opłat od rent i zaopatrzeń oraz z dodatków do niektórych podatków pośrednich czynszów i biletów.

Fundusz Pracy został powołany ponownie po zakończeniu II wojny światowej. Głównym jego zadaniem były szkolenia zawodowe. Za czasów PRL-u został zlikwidowany, a jego obowiązki przejął fundusz interwencyjny. Był wówczas dotowany z budżetu, a zadaniem jego było zapewnianie miejsc pracy.

Od 1989 roku funduszowi przywrócono dawną nazwę[2]. Od 1991 pozostaje pod jurysdykcją ministerstwa pracy, ma charakter funduszu celowego[3]. Jego budżet stanowią składki obowiązkowe płacone przez pracodawców oraz osoby nieprowadzące działalności rolniczej, dotacji oraz dochodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, oprocentowania depozytów i udziału w spółkach. Środki te są rozdysponowywane przez urzędy pracy w formie zasiłków dla bezrobotnych, prac interwencyjnych, robót publicznych, szkolenie i przekwalifikowywanie bezrobotnych, rozwój poradnictwa zawodowego oraz na rozwój systemów informatycznych i badania rynku pracy.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Ustawa z dnia 16 marca 1933 r. o Funduszu Pracy (Dz.U. z 1933 r. nr 22, poz. 163)
  2. ↑ Ustawa z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu (Dz.U. z 1989 r. nr 75, poz. 446)
  3. ↑ Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 690)

Linki zewnętrzne