Funkcja ekspresywna języka
Funkcja ekspresywna (emotywna) – funkcja wypowiedzi polegająca na wyrażaniu emocji i ocen osoby mówiącej[1][2]. Wykorzystuje środki językowe zdradzające uczucia mówiącego wobec tematu wypowiedzi lub wobec odbiorcy. W celu wzmocnienia siły wypowiedzi stosuje się liczne wyrazy ekspresywne, nacechowane emocjonalnie. Komunikaty ekspresywne charakteryzują się również zastosowaniem apostrof, partykuł, wyrażeń indywidualnych (idiolektalnych); budowa wypowiedzeń waha się pod względem złożoności[3].
Do istotnych cech wypowiedzi o przeważającej funkcji ekspresywnej należą również dominacja czasowników w 1. osobie liczby pojedynczej oraz duża liczba zaimków osobowych, typu: mnie, mój, ja. Stosuje się wykrzyknienia oraz pytania retoryczne, a całość komunikatu ma charakter subiektywny.
Przykłady
- jeść → żreć
- kłamać → łgać
- pić → żłopać
- chodzić → łazić
- mówić → gadać
- Ach, jak pięknie Pani wygląda!
- Boli mnie głowa.
- To idiota!
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Grażyna Habrajska, Nakłanianie, perswazja, manipulacja językowa, „Acta Universitatis Lodziensis, Folia Litteraria Polonica”, 7, 2005, s. 92.
- ↑ František Čermák, Jazyk a jazykověda, Karolinum Press, 2011, s. 274, ISBN 978-80-246-1946-0 (cz.).
- ↑ Joanna Dobkowska, W pigułce. Nauka o języku. Repetytorium. Liceum i technikum, wyd. 1, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2019, s. 15, ISBN 978-83-02-18249-5, OCLC 1107607313.
| ||||||