Fyla

Fyla – jednostka terytorialna w starożytnej Grecji.

Ewolucja organizacji fyli

Pierwotna organizacja

Początkowo fyla była podstawową komórką plemienną Dorów i Jonów, występującą we wszystkich doryckich i wielu jońskich ośrodkach osadnictwa. Początkowo skupiała grupę rodów (genos). Dorowie (np. Sparta, Syrakuzy) byli podzieleni na trzy fyle (Hylleis, Dymanes i Pamfyloj), zaś Jonowie (np. Ateny, Milet) na cztery (Geleonci, Hopleci, Argadejczycy i Aigikorejczycy). Obok tych, które odnaleźć można w doryckich i jońskich miastach-państwach (polis), istniały też fyle (jedna lub więcej) utworzone przez podbitą ludność miejscową (Sykion, Sparta). W Attyce były cztery fyle jońskie, starożytni zestawiali je z trzema pierwotnymi wielkimi warstwami społecznymi: eupatrydzi, georgoi, demiurdzy. I tak zasymilowano fyle z klasami: Geleontes to „wspaniali", „szlachetni", Hopletes to „żołnierze", Argadeis to „robotnicy", Aigikores to „pasterze". Można jednak przyjąć wytłumaczenie nowożytne, według którego nazwy fyl jońskich wywodzą się od imion pierwotnych bóstw właściwych dla każdej fyli. Zgodnie ze swoim pierwotnym rodowodem fyle były społecznością o wspólnych obyczajach religijnych i organizacji wojskowej, w której członkostwo było dziedziczne. Fyle dzieliły się na mniejsze grupy, zwane fratriami (bractwami). Bez wątpienia fyle poprzedzały powstanie miast greckich i odzwierciedlały organizację plemienną okresu koczowniczego epoki brązu.

Reforma Solona

W czasach Solona (ok. 635 – ok. 560 p.n.e.) każda fyla została podzielona na trzy trytie, te zaś dzieliły się na cztery naukrarie. Na czele fyli stał fylobasileus. Bule za Solona liczyły 400 członków, po stu z każdej fyli.

Reforma Klejstenesa

Wraz z rozwojem w VII-V wieku p.n.e. klasy średniej i jej konkurencją dla rządów arystokracji, dawny system fyli, zgrupowanej wokół rodów arystokratycznych i fratrii, został w wielu miastach greckich zreorganizowany dekretami władz. W Sparcie proces ten dokonał się prawdopodobnie w wyniku reform Likurga około 650 p.n.e. W Atenach przebudowa struktury społecznej stanowiła trzon reform Klejstenesa (508/507 p.n.e., który zlikwidował cztery pierwotne i rozdzielił Ateńczyków na dziesięć nowych fyl.

Fyle tworzono według określonego klucza łącząc po jednej trytii (obejmującej trzy dema) z trzech różnych stref (wybrzeże-paralia, miasto-asta, wnętrze kraju-mezogeion), na które Klejstenes podzielił Attykę. Dzięki temu, każda fyla była miniaturą całego państwa ateńskiego, stała się jednostką terytorialną leżącą nie na zwartym obszarze, lecz rozrzuconą w trzech różnych obszarach Attyki, grupującą ludzi o odmiennych interesach. Cztery dawne fyle eupatrydów istniały nadal, ale tylko dla oddawania czci przodkom.

Nazwy fyli

Nazwa każdej z fyl po reformie Klejstenesa wywodziła się od lokalnego herosa, który odtąd był czczony jako heros-założyciel. Cześć oddawano mu w każdej fyli w osobnym kulcie, z którym związane było oddzielne sanktuarium, święty gaj i kapłani. Posągi herosów-eponimów znajdowały się na Agorze ateńskiej. Nazwy fyl wybrała dla nich wyrocznia delficka. Były to: Erechteis, Ajgeis, Pandionis, Leontis, Akamantis, Ojneis, Kekropolis, Hippothontis, Ajantis, Antiochis. Ten podział przetrwał przez cały okres helleński. Pod koniec IV wieku p.n.e. powstały nowe fyle: Antigonis i Demetrias.

Władze i instytucje publiczne

W każdej fyli istniało zgromadzenie (agora), funkcjonował przewodniczący (epimeletes) i skarbnik (tamias) zarządzający nieruchomościami fyli. Ogłoszenia władz o decyzjach dotyczących ogółu wystawiano na cokole pomnika herosa danej fyli. Urzędnicy wybierani byli w równej ilości z każdej fyli, co tłumaczy, że większość urzędów to urzędy sprawowane kolegialnie przez dziesięciu urzędników, a większe rady składały się zawsze z wielokrotności dziesięciu, np. corocznie z każdej fyli wybieranych zostawało 50 obywateli (prytanie), którzy zasiadali w bule.

Bibliografia

  • Maria Jaczynowska, Historia starożytna, Danuta Musiał, Marek Stępień, wyd. Wyd. 6, Warszawa: wyd. TRIO, 2007, s. 280, ISBN 978-83-7436-109-5, OCLC 749417007.
  • Krawczuk A. (red.) - "Wielka Historia Świata Tom 3 Świat okresu cywilizacji klasycznych", Oficyna Wydawnicza FOGRA, Warszawa 2005, s.78-79, ISBN 83-85719-84-9
  • Włodzimierz Lengauer, Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego, Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 80-82, ISBN 83-7181-083-0, OCLC 749800661.
  • Guy Rachet, Słownik cywilizacji greckiej, Ewdoksia Papuci-Władyka (tłum.), Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 2006, s. 141-142, ISBN 83-7132-919-9, ISBN 978-83-7132-919-7, OCLC 749560502.
  • David Sacks, Encyklopedia świata starożytnych Greków, Oswyn Murray (red.), Dorota Mickiewicz-Morawska (tłum.), Warszawa: Książka i Wiedza, 2001, s. 327-328, ISBN 83-05-13169-6, OCLC 749281065.