Gérard Depardieu

Gérard Depardieu

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0 Depardieu na 63. MFF w Cannes (2010).
Imię i nazwisko	Gérard Xavier Marcel Depardieu
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1948 Châteauroux
Zawód	aktor, reżyser, producent filmowy
Współmałżonek	Élisabeth Guignot (1970-1996; rozwód)
Lata aktywności	od 1964
Odznaczenia

Gérard Xavier Marcel Depardieu^[1][2][3] (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent, reżyser, restaurator, właściciel winnic i producent wina, nazywany „francuskim Robertem De Niro”^[4], laureat dwóch Cezarów (1981, 1991)^[5], Złotego Globu (1991) i nagrody aktorskiej na MFF w Cannes (1990), nominowany do Oscara (1991), właściciel winnicy Château de Tigné^[6] w Andegawenii oraz plantacji w okolicach wsi Ugłowoje^[7] na Krymie. Honorowy rezydent Belgii^[8]. Otrzymał obywatelstwo Rosji^[9][10][11].

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się jako trzecie z sześciorga dzieci blacharza i ślusarza René Maxime Lionela Depardieu (ur. 1923 w Montchevrier, wiosce w Berry), który nie umiał czytać ani pisać, i gospodyni domowej Anne Jeanne Josèphe (wł. Alice Marillier, ur. 1923)^[12][13]. Jego dziadek ze strony matki Xavier Charles Marillier^[14] był pilotem wojskowym i na początku lat 40. został przeniesiony do bazy lotniczej w Châteauroux. Dziadek matki był właścicielem fabryki fajek.

Został wychowany w biednym środowisku. Gdy miał 12 lat, uciekł ze szkoły podstawowej i włóczył się, mieszkając nawet z prostytutkami, zarabiał na kradzionych samochodach i czarnorynkowych transakcjach, za co spędził trzy tygodnie w więzieniu. Część wakacji spędzał ze swoją babką na lotnisku w Orly, czasem jeździł także do dalekiej ciotki ojca, u której pasał bydło. W 1962 zdał egzamin końcowy w szkole powszechnej pod wezwaniem św. Dionizego w Châteauroux i odbył praktykę w drukarni Centre Presse. Żył potem z dorywczych prac, ciągle zmieniając nazwiska.

Kariera

W 1965 roku dotarł do Paryża, gdzie zdobywał doświadczenie teatralne z Charlesem Dullinem w National Theatre Populaire, a następnie pod kierunkiem Jeana-Laurenta Cocheta w Théâtre Édouard VII – wraz z Claude Jade i Alainem Doutey, który wziął go pod swoje skrzydła^[15][16], a następnie podróżował z teatrem objazdowym Café de la Gare^[17]. Debiutował na ekranie rolą bikiniarza w filmie krótkometrażowym Bikiniarz i koteczek (Le Beatnik et Le Minet, 1965), przychylność krytyki zdobył dzięki roli Jeana-Claude, żyjącego z nieczystych źródeł dochodu, który terroryzuje mieszkańców blokowiska w komedii kryminalnej Bertranda Bliera Jaja (Les Valseuses, 1974)^[18] obok Patricka Dewaere, Miou-Miou i Jeanne Moreau^[19]. Bernardo Bertolucci zatrudnił go do historycznego dramatu Wiek XX (Novecento, 1976) z Robertem De Niro^[20], Marco Ferreri zaangażował go do prowokującego filmu Żegnaj małpko (Ciao Maschio, 1978) z Marcello Mastroiannim i Geraldine Fitzgerald, w którym jego postać Lafayette'a kastruje się wielkim nożem elektrycznym^[21][22].

Za rolę młodego aktora w dramacie Ostatnie metro (La Dernier métro, 1980) z Catherine Deneuve otrzymał swojego pierwszego Cezara za główną rolę męską. Tytułowa kreacja w filmie Cyrano de Bergerac (1990) Jean-Paula Rappeneau przyniosła mu nagrodę aktorską na 43. MFF w Cannes, drugiego w karierze Cezara i nominację do Oscara dla najlepszego aktora^[23]. Światową popularność zyskał dzięki roli francuskiego imigranta, który poślubia, potem poznaje, a dopiero później zakochuje w Amerykance (Andie MacDowell) w komedii Petera Weira Zielona karta (1990), za którą zdobył Złoty Glob.

Kręcił potem po pięć albo sześć filmów rocznie. W jego bogatym dorobku kinowym jest m.in. tytułowa rola polityka Georges’a Dantona w filmie historycznym Andrzeja Wajdy Danton (1982). Zagrał w ponad 130 kinowych produkcjach francuskich, brytyjskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich, a także rosyjskich, polskich i norweskich. Przewodniczył obradom jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes (1992).

Sympatię wśród młodych widzów zepewniła mu postać Obeliksa w czterech adaptacjach komiksu: Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999), Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002), Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux Olympiques, 2006) i Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix: Au service de sa Majesté, 2012).

Wyreżyserował m.in. takie filmy jak: Świętoszek (Le Tartuffe, 1984) według Moliera i Most Pomiędzy Dwoma Brzegami (Un pont entre deux rives, 1999). Był również producentem filmów, m.in. Drôle d’endroit pour une rencontre (1988), Shakha proshaka (1991) oraz miniserialów: Nędznicy (Les Misérables, 2000) jako Jean Valjean i Napoleon (Napoléon, 2002) jako Joseph Fouché, który był nominowany do nagrody Emmy.

W 1999 miał wypadek motocyklowy w Paryżu. Po przejściu zawału serca – 10 lipca 2000 roku poddał się zabiegowi wszczepienia bypassów w klinice w Paryżu.

W 2006 ukazała się jego autobiografia – książka napisana w formie wywiadu Po prostu żyję! Rozmowy z Laurentem Neumannem.

Jako gwiazdor gali Telekamery 2000 zdobył nagrodę specjalną, przyznawaną przez redakcję Tele Tygodnia dla najpopularniejszej gwiazdy zagranicznej. W 2010 Depardieu podpisał kontrakt reklamowy z Bankiem Zachodnim WBK^[24].

W grudniu 2012 roku złożył wniosek o nadanie obywatelstwa belgijskiego, z powodu wprowadzenia przez francuski rząd 75-procentowego podatku dla najbogatszych. Po wypowiedzi francuskiego premiera Ayraulta, który nazwał wyjazd Depardieu do Belgii żałosnym, aktor zapowiedział w liście otwartym zrzeczenie się francuskiego obywatelstwa i potępił politykę podatkową francuskiego rządu jako karzącą ludzi najzdolniejszych^[25]. W styczniu 2013 roku prezydent Rosji Putin ukazem przyznał mu rosyjskie obywatelstwo^[26][27][28]. 5 stycznia 2013 w Soczi Depardieu odebrał osobiście z rąk prezydenta Władimira Putina rosyjski paszport^[29][30].

Depardieu jest stałym rezydentem miejscowości Néchin (Belgia)^[31]. Oprócz tego ma niemal 30 posiadłości we Francji, Hiszpanii, Maroku i Argentynie. W styczniu 2013 nabył kolejną nieruchomość w osiedlu Biełyje Stołby (miasto Domodiedowo, obwód moskiewski, Rosja)^[32], w której od lat był częstym gościem^[33][34].

Życie prywatne

Od 11 kwietnia 1970 do 2 listopada 1996 był żonaty z Élisabeth Guignot (ur. 1941), z którą zagrał w dramacie Jean de Florette (1986). Urodziło im się dwoje dzieci: Guillaume (ur. 7 kwietnia 1971, zm. 13 października 2008 w wyniku powikłania zapalenia płuc)^[35][36] i Julie (ur. 18 czerwca 1973)^[37]. Z nieformalnego związku z modelką Karine Sillą ma córkę Roxanne (ur. 28 stycznia 1992)^[38]. W latach 1997–2003 związany był z Carole Bouquet^[39]. W styczniu 2001 został dziadkiem Louise, której rodzicami są Guillaume i jego żona Elise Ventre. W 2005 roku związał się z Clémentine Igou^[40].

W dniu 4 września 2020 r. przyjął prawosławie, ochrzczony przez metropolitę Jana (Renneteau), zwierzchnika Arcybiskupstwa Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej, w Soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu^[41].

Filmografia

Nagrody

• Złoty Glob 1991: Zielona karta (najlepszy aktor w komedii lub musicalu)
• Cezar
  • 1981: Ostatnie metro (najlepszy aktor)
  • 1990 Cyrano de Bergerac (najlepszy aktor)
• Nagroda na MFF w Cannes 1990: Złota Palma dla najlepszego aktora – Cyrano de Bergerac

Przypisy

Bibliografia

• Gérard Depardieu w bazie IMDb (ang.)
• Gérard Depardieu w bazie Filmweb
• Gérard Depardieu w bazie Notable Names Database (ang.)
• Gérard Depardieu na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”