Günther Becker

Günther Becker
Imię i nazwiskoGünther Hugo Becker
Data i miejsce urodzenia1 kwietnia 1924
Forbach
Pochodzenieniemieckie
Data i miejsce śmierci24 stycznia 2007
Bad Lippspringe
Gatunkimuzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka elektroniczna
Zawódkompozytor, pedagog

Günther Hugo Becker[1][2] (ur. 1 kwietnia 1924 w Forbach, zm. 24 stycznia 2007 w Bad Lippspringe[3]) – niemiecki kompozytor i pedagog.

Życiorys

W latach 1946–1949 uczył się dyrygentury u Gerharda Nestlera w Badische Hochschule für Musik w Karlsruhe[4]. W latach 1948–1956 uczył się też kompozycji u Wolfganga Fortnera, początkowo prywatnie w Heidelbergu, później w Nordwestdeutsche Musikakademie w Detmold[1], gdzie między 1953 a 1955 rokiem uczęszczał też na kurs dyrygentury chóralnej u Kurta Thomasa[4]. W latach 1956–1968 przebywał w Grecji, gdzie działał jako pedagog[2]. Od 1957 roku współpracował z Instytutem Goethego w Atenach, przy którym w 1962 roku założył Studio Muzyki Eksperymentalnej[5].

W 1968 roku powrócił do Niemiec i osiadł w Essen, poświęcając się pracy twórczej[1]. W latach 1962–1967 kilkakrotnie był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie, podczas których miały miejsce prawykonania jego dwóch kwartetów smyczkowych (1963, 1967) oraz Vier Epigramme (1961), Diaglyphen (1962) i Moirologi (1964); wykładał tam również w 1967, 1968 i 1970 roku[4][6]. W 1969 roku założył zespół live electronic Gruppe MHz[1][2][4]. W latach 1971–1974 przewodniczył niemieckiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM)[7]. Od 1974 do 1989 roku był profesorem kompozycji w Robert Schumann Hochschule w Düsseldorfie[4][8].

Opublikował Neue Griechische Klaviermusik (2 tomy, Kolonia 1966–1967) oraz opracowania greckiej muzyki ludowej[1].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][4][6][7][8])

Utwory orkiestrowe

  • stabil-instabil (1965)
  • Correspondances I na klarnet i orkiestrę kameralną (1966)
  • Griechische Tanzsuite na zespół instrumentów szarpanych (1967)
  • Caprices concertants na mandolinę, mandolę, gitarę, perkusję i zespół instrumentów szarpanych (1968)
  • Attitude (1972–1973)
  • In Modo Greco na gitarę i zespół instrumentów szarpanych (1992)

Utwory kameralne

  • 3 kwartety smyczkowe (I 1963, II 1967, III „Hommage à Joseph Haydn” 1988)
  • Game for Nine na zespół kameralny (1962)
  • Diaglyphen na orkiestrę kameralną (1962)
  • Serpentinata na kwintet dęty (1968)
  • Correspondances II na gitarę, harfę, klawesyn i kwartet smyczkowy (1968–1969)
  • Meteoron na dźwięki elektroniczne, organy i perkusję (1969)
  • Ferrophonie na elektrycznie modulowane dźwięki mowy (1973)
  • à la mémoire de Josquin na organy solo (1973)
  • Tria paidià Voliótika na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1980); dla Warsztatu Muzycznego, prawykonanie „Warszawska Jesień” 1980
  • Quasi una fantasmagoria na 2 klarnety, 2 rogi i 2 fagoty; wg Sfinksa Roberta Schumanna (1980)
  • Ariosi na obój, rożek angielski, klarnet, klarnet basowy, wibrafon i marimbafon (1982)
  • Parenthesen, studium mikrointerwałowe na sekstet smyczkowy (1982)
  • Un poco giocoso na tubę basową i zespół kameralny (1983)
  • Doppelte Ebenen na skrzypce i altówkę (1984–1985)
  • Reverenz 1985 na 4 solistów (1985)
  • Zeitspuren na 2 fortepiany (1987–1988)
  • trivalent na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988)
  • Hard Times na fagot i zespół kameralny (1989–1990)
  • Psychogramme na puzon, akordeon i perkusję (1992)
  • Interpolationen na organy solo (1993)
  • Damals... nach dem Grauen na recytatora i zespół kameralny (1994–1995)
  • Dedikation na klarnet basowy i wibrafon (1995)
  • Befindlichkeiten na saksofon altowy, wiolonczelę i fortepian (1997)

Utwory elektroakustyczne

  • Transformationen na orkiestrę, grupę solistów z mikrofonami kontaktowymi, wzmacniacze, różne generatory dźwięku i taśmę (1970); prawykonanie „Warszawska Jesień” 1970
  • Konzert na obój modulowany elektonicznie i orkiestrę (1974)
  • Passagen na dźwięki mowy, instrumenty klawiszowe, perkusję i modulatory elektroniczne (1976)
  • Epiklesis Alpha na zespół kameralny i taśmę (1976)
  • Oh, Mr Dolby, What a Terrible Noise na klarnet basowy i taśmę (1991)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Vier Epigramme na baryton i zespół kameralny (1961)
  • Nacht- und Traumgesänge na chór i orkiestrę (1964)
  • Moirologi na wysoki głos żeński, mały klarnet Es, klarnet B, klarnet basowy B i harfę; do tekstu Iliady Homera (1964)
  • Rigolo na wysoki głos, 5 instrumentów i taśmę (1967)
  • Ihre Bosheit wird die ganze Erde zu einer Wüste machen na recytatora, alt, chór, organy, zespół instrumentów elektronicznych i taśmę (1978)
  • Fragmente aus Novalis’ „Hymnen an die Nacht” na kontratenor, tenor i bas-baryton (1979)
  • Magnum Mysterium – Zeugenaussagen zur Auferstehung, sceny oratoryjne na recytatora, alt, chór, instr. dęte, orkiestrę, perkusję i taśmę (1980)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 221. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 68. ISBN 978-0-19-957854-2.
  3. ↑ Becker Günther, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-05-03].
  4. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 255. ISBN 0-02-865526-5.
  5. ↑ Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 87. ISBN 978-83-01-13410-5.
  6. ↑ a b Rainer Peters, Becker, Günther, Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.02479, via Oxford University Press [dostęp 2020-05-05] (ang.).
  7. ↑ a b Adam Walaciński, Becker Günther, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 1 AB suplement, Kraków: PWM, 2012, s. 43, ISBN 978-83-224-0492-8.
  8. ↑ a b Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 226. ISBN 978-3-476-02087-1.

Linki zewnętrzne

Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy