Günther Mader

Günther Mader
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1964 ; Matrei
Klub	Skiclub Gries
Wzrost	177 cm
Debiut w PŚ	22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)
Pierwsze punkty w PŚ	22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)
Pierwsze podium w PŚ	21.02 1986, Wengen; (1. miejsce – kombinacja)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Austria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Mistrzostwa świata juniorów
	Puchar Świata
2. miejsce ;	1994/1995
2. miejsce ;	1995/1996
3. miejsce ;	1989/1990
	Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce ;	1995/1996
	Puchar Świata (Slalom)
2. miejsce ;	1987/1988
	Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula ;	1989/1990
	Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce ;	1989/1990
2. miejsce ;	1992/1993
2. miejsce ;	1994/1995
3. miejsce ;	1991/1992
	Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula ;	1995/1996
2. miejsce ;	1987/1988
2. miejsce ;	1992/1993
2. miejsce ;	1996/1997
3. miejsce ;	1990/1991
	Odznaczenia;
	Zakończenie kariery: 1998 r.

Günther Mader (ur. 24 czerwca 1964 w Matrei am Brenner) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz mistrz świata juniorów. Zwyciężał we wszystkich konkurencjach w Pucharze Świata.

Kariera

Pierwszy sukces w karierze Günther Mader osiągnął w 1982 roku, kiedy zdobył złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. Na tych samych mistrzostwach zajął także piąte miejsce w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 22 grudnia 1982 roku w Madonna di Campiglio, gdzie zajął siódme miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1982/1983 punkty zdobył jeszcze 7 marca 1983 roku w Aspen, gdzie był dziesiąty w gigancie. Wyniki ten dały mu 56. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwsze podium w zawodach pucharowych wywalczył 21 lutego 1986 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. Kilkanaście dni później, 2 marca w Geilo wygrał także slalom, jednak poza tym nie stawał na podium. Mimo to czternaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu był ostatecznie dziesiąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w klasyfikacji kombinacji i ósmy w klasyfikacji slalomu. W międzyczasie wystąpił mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, gdzie był ósmy w kombinacji, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły mu pierwsze medale wywalczone wśród seniorów. W slalomie zdobył tam srebrny medal, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów RFN: Franka Wörndla i Armina Bittnera. Parę dni wcześniej zdobył ponadto brązowy medal w kombinacji, w której wyprzedzili go jedynie reprezentant Luksemburga Marc Girardelli oraz Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w czołówce, jednak na podium stanął tylko raz: 14 lutego 1987 roku w Markstein był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął trzynaste miejsce. Rok później we wszystkich swoich startach pucharowych tylko trzy razy znalazł się poza najlepszą dziesiątką. Na podium stanął pięć razy: 27 listopada w Sestriere, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze i 19 marca w Åre był trzeci w slalomie, 19 stycznia w Saas-Fee był drugi w gigancie, a 20 marca 1988 roku w Åre zwyciężył w kombinacji. Sezon ten ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacjach slalomu i kombinacji zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był tylko Włoch Alberto Tomba, a w klasyfikacji kombinacji wyprzedził go inny Austriak, Hubert Strolz. W lutym 1988 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie był między innymi piąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

W sezonie 1988/1989 notował słabsze wyniki, ani razu nie stając na podium. Najlepszy wynik sezonu osiągnął 8 stycznia 1989 roku w Laax, gdzie był szósty w supergigancie. W pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i w efekcie zajął 25. miejsce w klasyfikacji generalnej. Mader zdobył jednak brązowy medal w kombinacji podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail. Zarówno w zjeździe jak i slalomie uzyskał dziewiąty czas co łącznie dało mu miejsce na najniższym stopniu podium, za Girardellim i Szwajcarem Paulem Accolą. Na podium zawodów PŚ Mader wrócił w sezonie 1989/1990. W najlepszej trójce znalazł się łącznie osiem razy, w tym w grudniu 1989 roku w Mont-Sainte-Anne wygrał giganta, a 30 stycznia 1990 roku w Les Menuires był najlepszy w supergigancie. Ponadto 12 stycznia w Schladming był trzeci w kombinacji, 11 sierpnia w Thredbo i 30 listopada w Waterville Valley był trzeci, a 14 stycznia w Alta Badia drugi w gigancie, 29 stycznia w Val d’Isère zajął trzecie, a 6 lutego 1990 roku w Courmayeur drugie miejsce w supergigancie. Wyniki ten dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Zurbriggenem i Norwegiem Ole Kristianem Furusethem. Wtedy też po raz pierwszy w karierze sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Zurbriggenem.

Kolejny medal zdobył na rozgrywanych w 1991 roku mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie ponownie był trzeci w kombinacji. Po zjeździe Austriak zajmował jedenaste miejsce, jednak czwarty czas uzyskany w slalomie pozwolił mu awansować na podium. Lepsi okazali się jedynie jego rodak Stephan Eberharter oraz Włoch Kristian Ghedina. Na tych samych mistrzostwach startował także w slalomie, gigancie i supergigancie, jednak plasował się poza dziesiątką. W zawodach pucharowych sezonu 1990/1991 na podium znalazł się dwa razy: 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, a tydzień później w Kitzbühel był trzeci w kombinacji. Podobne wyniki uzyskiwał w sezonie 1991/1992, który ukończył na szóstym miejscu. Na podium stawał czterokrotnie: 26 stycznia w Wengen był drugi w kombinacji, 6 marca w Panoramie był drugi w zjeździe, dwa dni później w tej samej miejscowości wygrał supergiganta, a 15 marca 1992 roku w Aspen był drugi w supergigancie. Zajął też wtedy trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, ulegając tylko Paulowi Accoli i Markowi Girardellemu. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zdobył brązowy medal w zjeździe. Do zwycięzcy, Austriaka Patricka Ortlieba stracił 0,10 s, a do drugiego Francka Piccarda z Francji zaledwie 0,05 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi szósty w gigancie i siódmy w supergigancie.

Sezony 1992/1993 i 1993/1994 kończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym czasie ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce zawodów, w tym 28 lutego 1993 roku w Whistler był najlepszy w supergigancie, 27 listopada 1993 roku w Park City wygrał giganta, a 12 grudnia 1993 roku w Val d’Isère ponownie zwyciężył w supergigancie. W sezonie 1992/1993 Austriak zajmował drugie miejsce w klasyfikacjach supergiganta i kombinacji, w tej pierwszej przegrywając z Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a w drugiej z Markiem Girardellim. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na czwartej pozycji. W walce o podium lepszy o 9,26 pkt okazał się Girardelli. Czwarte miejsce w tej samej konkurencji zajął także podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Po zjeździe zajmował trzynaste miejsce, a w slalomie uzyskał ósmy czas. Walkę o brązowy medal przegrał tam z Haraldem Christianem Strandem Nilsenem z Norwegii o 0,09 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1994/1995 i 1995/1996, kiedy zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W pierwszym przypadku uległ tylko Alberto Tombie, a w drugim wyprzedził go Lasse Kjus z Norwegii. Łącznie dziewięć razy znalazł się na podium, w tym 16 stycznia 1995 roku w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 13 i 14 stycznia 1996 roku w tej samej miejscowości był najlepszy w zjeździe i kombinacji. W 1995 roku był drugi za Włochem Peterem Runggaldierem w klasyfikacji supergiganta, a rok później był drugi za Francuzem Lukiem Alphandem. W sezonie 1995/1996 zdobył ponadto druga w karierze Małą Kryształową Kulę wygrywając klasyfikację kombinacji. W 1996 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając kolejny brązowy medal w kombinacji. Po zjeździe zajmował drugą pozycję, jednak uzyskany w slalomie dziesiąty czas spowodował, iż wyprzedzili go Marc Girardelli i Lasse Kjus. Był też między innymi szósty w zjeździe i siódmy w supergigancie.

Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 12 stycznia 1997 roku w Chamonix, gdzie zwyciężył w kombinacji. W sezonie 1996/1997 jeszcze raz stanął na podium, 16 grudnia 1996 roku w Val d’Isère był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie czternasty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Kjetilem André Aamodtem. Ostatni medal zdobył podczas rozgrywanych w lutym 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli jedynie Norwegowie: Atle Skårdal i Lasse Kjus. Startował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Znalazł się również w reprezentacji Austrii na igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku, gdzie wystąpił tylko w kombinacji. Po zjeździe Mader prowadził w zawodach, jednak w slalomie uzyskał szósty czas, co łącznie dało mu czwartą pozycję. W walce o medal o 0,07 s wyprzedził go jego rodak, Christian Mayer. W zawodach pucharowych w sezonie 1997/1998 jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce w supergigancie wywalczone 10 stycznia 1998 roku w Schladming. W klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce.

W 1998 roku zakończył karierę. 13 dni później Mader doznał udaru mózgu, w wyniku którego cała prawa strona ciała została sparaliżowana, stracił także około 85% umiejętności językowych. Po rehabilitacji odzyskał w większości sprawność oraz napisał książkę o swej karierze i rehabilitacji po udarze. Pracował także dla firmy Salomon, produkującej sprzęt narciarski. W 1998 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[1].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
19.	15 lutego	1988	Calgary	Zjazd	1:59,63 min	+4,33 s	Pirmin Zurbriggen
DNF	17 lutego	1988	Calgary	Kombinacja	36,55 pkt	–	Hubert Strolz
5.	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66 min	+2,30 s	Franck Piccard
11.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37 min	+3,67 s	Alberto Tomba
DNF	27 lutego	1988	Calgary	Slalom	1:39.47 min	–	Alberto Tomba
3.	9 lutego	1992	Albertville	Zjazd	1:50,37 min	+0,10 s	Patrick Ortlieb
DNF	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	–	Josef Polig
7.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04 min	+1,04 s	Kjetil André Aamodt
6.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98 min	+1,82 s	Alberto Tomba
19.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75 min	+1,12 s	Tommy Moe
4.	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53 min	+1,70 s	Lasse Kjus
9.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53 min	+0,97 s	Markus Wasmeier
11.	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46 min	+1,20 s	Markus Wasmeier
DNF	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02 min	–	Thomas Stangassinger
4.	12 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	3:08,06 min	+2,13 s	Mario Reiter

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
8.	5 lutego	1985	Bormio	Kombinacja	7,67 pkt	+53,89 pkt	Pirmin Zurbriggen
DNF	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90 min	–	Markus Wasmeier
3.	1 lutego	1987	Crans-Montana	Kombinacja	28,27 pkt	+13,69 pkt	Marc Girardelli
13.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93 min	+2,81 s	Pirmin Zurbriggen
2.	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63 min	+0,19 s	Frank Wörndl
3.	3 lutego	1989	Vail	Kombinacja	4,72 pkt	+26,77 pkt	Marc Girardelli
13.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38 min	+4,18 s	Marc Girardelli
12.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73 min	+2,87 s	Stephan Eberharter
3.	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	+11,26 s	Stephan Eberharter
14.	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94 min	+3,82 s	Rudolf Nierlich
4.	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	+11,31 s	Lasse Kjus
18.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36 min	+4,20 s	Kjetil André Aamodt
17.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:32,06 min	+3,99 s	Urs Lehmann
7.	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80 min	+0,79 s	Atle Skårdal
6.	17 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	2:00,17 min	+1,11 s	Patrick Ortlieb
3.	21 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:31,95 min	+0,98 s	Marc Girardelli
12.	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63 min	+3,73 s	Alberto Tomba
3.	3 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:29,68 min	+0,33 s	Atle Skårdal
DNF	6 lutego	1997	Sestriere	Kombinacja	3:10,40 min	–	Kjetil André Aamodt