Głazowisko Fuledzki Róg

Głazowisko Fuledzki Róg
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Mezoregion	Kraina Wielkich Jezior Mazurskich
Data utworzenia	1963
Akt prawny	M.P. z 1963 r. nr 27, poz. 139
Powierzchnia	39,91 ha
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Głazowisko Fuledzki Róg
Położenie na mapie Polski Głazowisko Fuledzki Róg
54°05′42″N 21°39′05″E/54,095000 21,651389

Głazowisko Fuledzki Róg – nieistniejący rezerwat przyrody nieożywionej im. prof. Stanisława Małkowskiego.

Rezerwat Głazowisko Fuledzki Róg został ustanowiony w 1963 roku. Do roku 1989 funkcjonował jako samodzielny rezerwat, później został wchłonięty przez utworzony w 1976 roku rezerwat Jezioro Dobskie^[1]. Zajmował powierzchnię 39,91 ha, powstał w celu zachowania reliktowego krajobrazu polodowcowego, mającego charakter pierwotnego głazowiska, które jest położone w utworach moreny czołowej. Znajduje się tu około 6000 głazów porośniętych unikatowymi roślinami. Największy ma 9,3 m w obwodzie i wysokość 2 m.

Pośród głazów spotkać można odłamki skał osadowych w kolorze ciemnozielonym, bogate w organiczny materiał składający się z graptolitowych łupków z soczewkami i konkrecjami wapnia. Skały te pochodzą z górnego syluru i prawdopodobnie zostały przyniesione przez lodowiec z wyspy Gotlandii na Bałtyku^[2].

Spotyka się tu stada żurawi.

Roślinność

• zarośla łozowe – powstałe przez zarastanie szuwarów nadjeziornych:
  • wierzba szara
  • wierzba uszata
  • wierzba pięciopręcikowa
  • kruszyna pospolita
  • pojedyncze egzemplarze: olszy czarnej i brzozy omszonej
• runo: trzcinnik pospolity, nerecznica błotna, psianka słodkogórz, knieć błotna, kosaciec żółty, siedmiopalecznik błotny, bobrek trójlistkowy, trzcina pospolita
• na obrzeżach i wyższych kępach rośnie: chmiel zwyczajny – owijający drzewa gęstymi splotami
• oles brzozowy: brzoza omszona, krzewy wierzb, nerecznica błotna, trzcinnik lancetowaty
• na stromych i wysokich brzegach jeziora rosną drzewa: wierzba biała, osika, dąb szypułkowy, olsza czarna oraz krzewy: głóg jednoszyjkowy, trzmielina brodawkowata, dzikie bzy: bez czarny i bez koralowy.
• na powierzchni dużych głazów narzutowych widać dobrze zachowaną florę epifityczną.

Przypisy

Bibliografia

• J. Panfil, Pojezierze Mazurskie, Wiedza Powszechna, Warszawa 1978, s. 129.