Głowocis japoński

Głowocis japoński
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	cyprysowce
Rodzina	cisowate
Rodzaj	głowocis
Gatunek	głowocis japoński
	Nazwa systematyczna
	Cephalotaxus harringtonia K. Koch
Synonimy
	Taxus harringtonii Knight ex J. Forbes 1839; Cephalotaxus drupacea Sieb. & Zucc. 1846; Cephalotaxus pedunculata Siebold & Zucc. 1846; Cephalotaxus drupacea var. pedunculata (Sieb. & Zucc.) Miq. 1867; Cephalotaxus drupacea var. harringtonii (Knight ex J. Forbes) Pilger 1903; Cephalotaxus harringtonii;
	Taxus harringtonii Knight ex J. Forbes 1839; Cephalotaxus drupacea Sieb. & Zucc. 1846; Cephalotaxus pedunculata Siebold & Zucc. 1846; Cephalotaxus drupacea var. pedunculata (Sieb. & Zucc.) Miq. 1867; Cephalotaxus drupacea var. harringtonii (Knight ex J. Forbes) Pilger 1903; Cephalotaxus harringtonii;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Głowocis japoński (Cephalotaxus harringtonia K. Koch) — gatunek krzewu lub niskiego drzewa, należący do rodziny cisowatych. Naturalnie występuje na terenie Azji — w Północnych Chinach, Japonii, Korei, Mandżurii Syberii.

Morfologia

Pędy z liśćmi

Pokrój: Zaokrąglony.
Pień: Po 10 latach osiąga ok. 1 m wysokości i 1 m szerokości. Maksymalnie 6 metrów wysokości.
Igły: Długości 5 cm i szerokości 0,3 cm na spodniej stronie mają dwa jasnosrebrzyste równoległe prążki.
Nasiona: Owalne, zebrane po kilka na krótkich szypułkach, na dolnej stronie pędów. Okryte mięsistą osnówką. Długości 2-3 cm. Dojrzewają w drugim roku.
Kwiaty: Niepozorne.
Kora: Brązowa, łuszcząca się.
Siewka: Posiada dwa liścienie.

Odmiana biologiczna:

głowocis japoński pestkowaty (Cephalotaxus harringtonia var. drupacea (Sieb. & Zucc.) Koidz. 1930) — dorasta do 1,5 m.

Odmiana uprawna:

głowocis japoński 'Fastigiata' — pokrój prawie kolumnowy, gałęzie wzniesione stromo do góry, układ igieł spiralny.

W Polsce znajdują się m.in. w arboretum w Ogrodzie Botanicznym PAN w Warszawie (rosną tam 3 sztuki) oraz w arboretum w Wojsławicach.

Historia uprawy: Pierwsze uprawy w Wielkiej Brytanii w 1829 roku.
Wymagania: Gleby kwaśne, ciężkie i gliniaste. Toleruje kredowe. Stanowisko wilgotne i chłodne, w częściowym lub całkowitym cieniu. W Polsce mogą przemarzać.
Rozmnażanie: Z pędów końcowych pobieramy półzdrewniałe lub zdrewniałe sadzonki. Sadzonki z pędów bocznych nie wykształcają pędu wiodącego.

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19, 2011, s. 55–70 [dostęp 2021-03-24] .
↑ Cephalotaxus harringtonia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

Ilustrowana encyklopedia roślin, część 2. Agora SA, 2008. ISBN 978-83-7552-270-9.