Głuchota

Głuchota
ilustracja
ICD-10

H90
Głuchota przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa (odbiorcza)

H90.0

Głuchota przewodzeniowa obustronna

H90.1

Głuchota przewodzeniowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej

H90.2

Głuchota przewodzeniowa, nie określona

H90.3

Głuchota czuciowo-nerwowa obustronna

H90.4

Głuchota czuciowo-nerwowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej

H90.5

Głuchota czuciowo-nerwowa nie określona

H90.6

Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa obustronna

H90.7

Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej

H90.8

Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa, nie określona

ICD-10

H91
Inna głuchota

H91.0

Głuchota ototoksyczna

H91.1

Głuchota starcza

H91.2

Nagła głuchota idiopatyczna

H91.3

Głuchoniemota niesklasyfikowana gdzie indziej

H91.8

Inne określone postacie głuchoty

H91.9

Ubytek słuchu, nie określony

DiseasesDB

19942

MeSH

D034381

Utrata słuchu (głuchota) – niezdolność do odbierania bodźców akustycznych.

Przyczyną głuchoty może być:

  • zaburzenie przekazywania dźwięków do ucha wewnętrznego (głuchota przewodzeniowa), najczęściej w wyniku uszkodzenia błony bębenkowej lub kosteczek słuchowych;
  • uszkodzenie narządu słuchu albo szlaku nerwowego (drogi słuchowej), przekazującego bodźce słuchowe do kory mózgowej (głuchota odbiorcza).

Dalszymi przyczynami głuchoty są często: zapalenie ucha środkowego; ekspozycja na nadmierny, długotrwały hałas; starzenie się komórek słuchowych i neuronów (głuchota starcza); wrodzone uszkodzenie narządu słuchu; zatrucie; otoskleroza.

Szacuje się, że w Polsce około 100 tysięcy ludzi ma problemy ze słuchem[1]. Trudności te są na tyle istotne, że uniemożliwiają swobodną komunikację z otoczeniem[1]. Szacunki nie obejmują licznej grupy osób, które utraciły zdolność słyszenia z wiekiem[1].

Podział głuchoty ze względu na przyczynę wad słuchu

Głuchota wrodzona

Może być spowodowana m.in.: chorobą matki w czasie ciąży (szczególnie w pierwszych 12 tygodniach ciąży), konfliktem serologicznym, czynnikami toksycznymi uszkadzającymi płód (m.in. leki, używki) i zaburzeniami hormonalnymi.

Embriopatie

Jeśli głuchota jest spowodowana przez czynniki działające w pierwszym trymestrze ciąży, to takie uszkodzenia dotyczą zawiązków narządu słuchu i określa się je jako embriopatie. Wirusowe zakażenia, które mogą spowodować utratę słuchu w tym czasie to:

Fetopatie

Jeśli głuchota jest spowodowana przez czynniki działające na rozwinięte narządy to takie uszkodzenia określa się jako fetopatie. Zakażenia, które mogą spowodować utratę słuchu w taki sposób to:

Głuchota nabyta

Spowodowana wcześniejszym bądź patologicznym porodem, urazami mechanicznymi powstałymi podczas porodu. Powodują ja także czynniki występujące w dalszym rozwoju, m.in.: ostre lub przewlekłe choroby ucha, choroby zakaźne, choroby wysokogorączkowe (zapalenie opon mózgowych), antybiotyki, urazy chemiczne, mechaniczne oraz psychiczne.

Głuchota dziedziczna

Głuchota dziedziczna – gdy głuchota występowała wcześniej u innych członków rodziny i zależy od określonych genów; może być dziedziczona autosomalnie recesywnie lub autosomalnie dominująco i występuje jako wada odosobniona lub w zespołach wad.

W niektórych przypadkach możliwe jest leczenie chirurgiczne. Osoby niedosłyszące mogą poprawić swoją zdolność słyszenia za pomocą aparatów słuchowych.

Funkcjonowanie psychiczne osób głuchych jest przedmiotem działu psychologiisurdopsychologii, natomiast ich nauczanie – działu pedagogikisurdopedagogiki. Osoby głuche znacznie skuteczniej niż językami fonicznymi mogą się posługiwać językami migowymi.

W środowiskach osób głuchych od urodzenia istnieje bardzo silne negatywne nastawienie do ujmowania głuchoty jako choroby bądź niepełnosprawności. Takie ujęcie odbierane jest jako stygmatyzujące. Szczególnie w Ameryce (środowisko Uniwersytetu Gallaudeta) akcentuje się istnienie tzw. „kultury Głuchych” (Głuchych pisane wielką literą), a więc grupy społecznej o odrębnym języku (migowym), własnych obyczajach i tradycjach. W Szwecji głusi (Głusi) traktowani są jako mniejszość językowa.

Częściowa głuchota

Głuchota częściowa (ang. Partial Deafness) – rodzaj niedosłuchu, w którym chory ma znacznie zaburzone odczuwanie tonów wysokich natomiast prawidłowe lub tylko nieznacznie ograniczone odczuwanie tonów niskich. Częściowa głuchota dotycząca obu uszu stanowi znaczny problem dla chorych, ponieważ zaburza w znacznym stopniu prawidłowe funkcjonowanie takiego chorego w społeczeństwie. Przykład: chory z częściową głuchotą słyszy pukanie do drzwi natomiast wysoki dźwięk dzwonka telefonu jest przez niego niesłyszalny.

Przyczyny częściowej głuchoty nie są do końca poznane jednak wydaje się, że są podobne do tych, które powodują utratę słuchu.

Podział ze względu na moment powstania w stosunku do możliwości posługiwania się językiem

Ze względu na moment powstania w stosunku do możliwości posługiwania się językiem wyróżnia się[2]:

  • głuchotę prelingwalną
  • głuchotę perilingwalną
  • głuchotę postlingwalną

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Małgorzata Czajkowska-Kisil, Głusi, ich język i kultura — zarys problematyki, 2014 [zarchiwizowane z adresu].
  2. Olgierd Kosiba, Piotr Grenda: Leksykon języka migowego. Bogatynia: Sylentium, 2011. ISBN 978-83-932856-3-1.

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
International Symbol for Deafness.svg
International Symbol of Deafness / Hard of Hearing
This symbol indicates individual(s) who is deaf, hard of hearing, or having some degrees of hearing loss.