Głuchota

Ten artykuł od 2018-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Głuchota

ICD-10	H90 Głuchota przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa (odbiorcza)
H90.0	Głuchota przewodzeniowa obustronna
H90.1	Głuchota przewodzeniowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej
H90.2	Głuchota przewodzeniowa, nie określona
H90.3	Głuchota czuciowo-nerwowa obustronna
H90.4	Głuchota czuciowo-nerwowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej
H90.5	Głuchota czuciowo-nerwowa nie określona
H90.6	Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa obustronna
H90.7	Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa jednostronna bez upośledzenia słuchu po stronie przeciwnej
H90.8	Głuchota mieszana przewodzeniowa i czuciowo-nerwowa, nie określona
ICD-10	H91 Inna głuchota
H91.0	Głuchota ototoksyczna
H91.1	Głuchota starcza
H91.2	Nagła głuchota idiopatyczna
H91.3	Głuchoniemota niesklasyfikowana gdzie indziej
H91.8	Inne określone postacie głuchoty
H91.9	Ubytek słuchu, nie określony
DiseasesDB	19942
MeSH	D034381

Utrata słuchu (głuchota) – niezdolność do odbierania bodźców akustycznych.

Przyczyną głuchoty może być:

• zaburzenie przekazywania dźwięków do ucha wewnętrznego (głuchota przewodzeniowa), najczęściej w wyniku uszkodzenia błony bębenkowej lub kosteczek słuchowych;
• uszkodzenie narządu słuchu albo szlaku nerwowego (drogi słuchowej), przekazującego bodźce słuchowe do kory mózgowej (głuchota odbiorcza).

Dalszymi przyczynami głuchoty są często: zapalenie ucha środkowego; ekspozycja na nadmierny, długotrwały hałas; starzenie się komórek słuchowych i neuronów (głuchota starcza); wrodzone uszkodzenie narządu słuchu; zatrucie; otoskleroza.

Szacuje się, że w Polsce około 100 tysięcy ludzi ma problemy ze słuchem^[1]. Trudności te są na tyle istotne, że uniemożliwiają swobodną komunikację z otoczeniem^[1]. Szacunki nie obejmują licznej grupy osób, które utraciły zdolność słyszenia z wiekiem^[1].

Podział głuchoty ze względu na przyczynę wad słuchu

Głuchota wrodzona

Może być spowodowana m.in.: chorobą matki w czasie ciąży (szczególnie w pierwszych 12 tygodniach ciąży), konfliktem serologicznym, czynnikami toksycznymi uszkadzającymi płód (m.in. leki, używki) i zaburzeniami hormonalnymi.

Embriopatie

Jeśli głuchota jest spowodowana przez czynniki działające w pierwszym trymestrze ciąży, to takie uszkodzenia dotyczą zawiązków narządu słuchu i określa się je jako embriopatie. Wirusowe zakażenia, które mogą spowodować utratę słuchu w tym czasie to:

• opryszczka
• ospa
• świnka
• grypa
• odra
• różyczka.

Fetopatie

Jeśli głuchota jest spowodowana przez czynniki działające na rozwinięte narządy to takie uszkodzenia określa się jako fetopatie. Zakażenia, które mogą spowodować utratę słuchu w taki sposób to:

• kiła
• toksoplazmoza.

Głuchota nabyta

Spowodowana wcześniejszym bądź patologicznym porodem, urazami mechanicznymi powstałymi podczas porodu. Powodują ja także czynniki występujące w dalszym rozwoju, m.in.: ostre lub przewlekłe choroby ucha, choroby zakaźne, choroby wysokogorączkowe (zapalenie opon mózgowych), antybiotyki, urazy chemiczne, mechaniczne oraz psychiczne.

Głuchota dziedziczna

Głuchota dziedziczna – gdy głuchota występowała wcześniej u innych członków rodziny i zależy od określonych genów; może być dziedziczona autosomalnie recesywnie lub autosomalnie dominująco i występuje jako wada odosobniona lub w zespołach wad.

• Zespoły dominujące w których występują uszkodzenia słuchu to np. zespół Sticklera, zespół Waardenburga.
• Zespoły recesywne w których występują uszkodzenia słuchu to np. zespół Pendreda, zespół Ushera.

W niektórych przypadkach możliwe jest leczenie chirurgiczne. Osoby niedosłyszące mogą poprawić swoją zdolność słyszenia za pomocą aparatów słuchowych.

Funkcjonowanie psychiczne osób głuchych jest przedmiotem działu psychologii – surdopsychologii, natomiast ich nauczanie – działu pedagogiki – surdopedagogiki. Osoby głuche znacznie skuteczniej niż językami fonicznymi mogą się posługiwać językami migowymi.

W środowiskach osób głuchych od urodzenia istnieje bardzo silne negatywne nastawienie do ujmowania głuchoty jako choroby bądź niepełnosprawności. Takie ujęcie odbierane jest jako stygmatyzujące. Szczególnie w Ameryce (środowisko Uniwersytetu Gallaudeta) akcentuje się istnienie tzw. „kultury Głuchych” (Głuchych pisane wielką literą), a więc grupy społecznej o odrębnym języku (migowym), własnych obyczajach i tradycjach. W Szwecji głusi (Głusi) traktowani są jako mniejszość językowa.

Częściowa głuchota

Głuchota częściowa (ang. Partial Deafness) – rodzaj niedosłuchu, w którym chory ma znacznie zaburzone odczuwanie tonów wysokich natomiast prawidłowe lub tylko nieznacznie ograniczone odczuwanie tonów niskich. Częściowa głuchota dotycząca obu uszu stanowi znaczny problem dla chorych, ponieważ zaburza w znacznym stopniu prawidłowe funkcjonowanie takiego chorego w społeczeństwie. Przykład: chory z częściową głuchotą słyszy pukanie do drzwi natomiast wysoki dźwięk dzwonka telefonu jest przez niego niesłyszalny.

Przyczyny częściowej głuchoty nie są do końca poznane jednak wydaje się, że są podobne do tych, które powodują utratę słuchu.

Podział ze względu na moment powstania w stosunku do możliwości posługiwania się językiem

Ze względu na moment powstania w stosunku do możliwości posługiwania się językiem wyróżnia się^[2]:

• głuchotę prelingwalną
• głuchotę perilingwalną
• głuchotę postlingwalną

Zobacz też

• niedosłuch
• rehabilitacja osób z uszkodzonym słuchem
• surdopedagogika
• pedagogika specjalna

Przypisy