G-14

Grupa G-14 (oficjalny skrót G-14) – międzynarodowa organizacja sportowa, zrzeszona w Europejskim Zgrupowaniu Interesów Gospodarczych (EEIG), działająca od września 2000 do 15 lutego 2008^[1] i skupiająca w czasie swego istnienia 18 najbogatszych europejskich klubów piłkarskich z czołowych krajowych związków piłkarskich w celu reprezentowania ich interesów w negocjacjach z UEFA oraz FIFA.

Decyzja o rozwiązaniu została podjęta w dniach 21-22 stycznia 2008, podczas Europejskiego Forum Klubowego w Nyonie. Organizacja została zastąpiona przez Europejskie Stowarzyszenie Klubów (ECA). Była pierwszą międzynarodową organizacją europejskich klubów piłkarskich.

Historia

Idea utworzenia podmiotu skupiającego najlepsze piłkarskie kluby Europy pojawiła się już na początku lat 90. XX wieku, jednak realnych kształtów przybrała w roku 1998. Wcieleniu jej w życie sprzyjało zawiązanie Ligi Mistrzów i jej kolejne reformy, promujące najsilniejsze kluby. Pociągało to za sobą wzrost zainteresowania mediów, kibiców, czy reklamodawców, co implikowało z kolei zwiększenie zainwestowanych środków pieniężnych oraz puli nagród. Stało się to łakomym kąskiem dla czołówki starego kontynentu, która nie mogła sobie pozwolić na niezakwalifikowanie się, czy odpadanie z rywalizacji we wczesnej fazie tego europucharu (np. wyeliminowanie FC Barcelony w II rundzie LM sezonu 1992/1993 przez CSKA Moskwa).

Ostatecznie, organizacja reprezentująca interesy najbogatszych (niekoniecznie najlepszych) europejskich klubów piłkarskich została założona we wrześniu 2000 przez przedstawicieli 14 drużyn, dlatego przyjęła nazwę G-14. Nowi członkowie mogli zostać przyjęci w jej struktury jedynie poprzez zaproszenie i po uprzednim spełnieniu wszystkich wymogów formalnych (głównie organizacyjno-finansowych). Do rozszerzenia składu doszło tylko raz – w sierpniu 2002, gdy G-14 została powiększona o 4 kluby (jednakże pozostano przy pierwotnej nazwie).

W czasie swego istnienia grupa wywalczyła wiele przywilejów dla swych członków, czemu sprzyjała polityka objęta przez ówczesnego prezydenta UEFA – Lennarta Johanssona. Od czasu do czasu dochodziło jednak do konfliktów i rozbieżności interesów, które przybrały na sile w momencie coraz większego dysonansu, między najbogatszymi klubami a resztą.

Gruntowna reforma G-14 stała się nieunikniona po zakończeniu Europejskiego Forum Klubowego, odbywającego się w dniach 21-22 stycznia 2008 w Nyonie, podczas spotkania z szefem UEFA wybrano Michela Platiniego. Jako priorytety swej kadencji uznał on konieczność zwiększenia liczby klubów posiadających moc decyzyjną w europejskim futbolu oraz zmienienie zasad kwalifikacji do kontynentalnych rozgrywek pucharowych – zwłaszcza Ligi Mistrzów. Od początku nie ukrywał on swej dezaprobaty dla działań Grupy, czego wyraz dał 11 czerwca 2007 w Brukseli podczas swego spotkania z przedstawicielami G-14. Był to wyraźny impuls do rozpoczęcia rozmów o jej poważnym zreformowaniu. Ostatecznie władze Grupy uznały, że G-14 ulegnie rozwiązaniu, a kluby do niej należące przystąpią do Europejskiego Zrzeszenia Klubowego.