GAZ-69
| ||
![]() GAZ-69M | ||
Inne nazwy | UAZ-69 | |
Producent | GAZ (1953–1956) UAZ (1954–1972) | |
Okres produkcji | 1952–1972[1] | |
Miejsce produkcji | ![]() ![]() | |
Poprzednik | GAZ-67 | |
Następca | UAZ 469 | |
Dane techniczne | ||
Segment | samochód terenowy | |
Typy nadwozia | otwarte | |
Silniki | 2120 cm³ R4 M-20 55 KM[1] | |
Skrzynia biegów | 3-biegowa manualna | |
Napęd | silnik z przodu, dołączany napęd na 4 koła, reduktor[1] | |
Długość | 3850 mm[1] | |
Szerokość | 1750 mm[1] | |
Wysokość | 2030 mm[1] | |
Rozstaw osi | 2300 mm[1] | |
Masa własna | 1525 kg[1] | |
Zbiornik paliwa | 48+27 l (wersja 2-drzwiowa) 60 l (wersja 4-drzwiowa) | |
Liczba miejsc | 8[1] | |
Dane dodatkowe | ||
Modele bliźniacze | IMS 57/M59/ARO M 461 | |
Konkurencja | ARO M 461 IFA P2M IFA P3 Land Rover Series I/II |
GAZ-69 – radziecki samochód terenowy produkowany w latach 1952–1955 w zakładach GAZ w Gorkim, a od 1954 do 1972 roku w zakładach UAZ w Uljanowsku (nazywany też UAZ-69)[1].
Historia i opis modelu

Prace nad konstrukcją nowego samochodu terenowego, będącego następcą GAZ-67, rozpoczęto w zakładach GAZ w Gorkim wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, w 1946 roku, pod kierownictwem Grigorija Wassermana. Pierwszy prototyp powstał w październiku 1947 roku, a w kolejnym roku trzy dalsze[2]. Podstawowa wersja nadwoziowa GAZ-69 (kod nadwozia 76) była dwudrzwiowa, z dwoma miejscami z przodu i sześcioma na dwóch ławkach umieszczonych wzdłuż burt z tyłu. Po złożeniu ławek można było przewozić 500 kg ładunku, korzystając z tylnej opuszczanej klapy. W 1951 roku opracowano drugą i zarazem ostatnią wersję nadwoziową – czterodrzwiową, pięciomiejscową, oznaczoną GAZ-69A (kod 77)[2]. Obie wersje miały odkryte nadwozie z brezentowym zdejmowanym dachem, rozpinanym na stelażu w wersji GAZ-69 i składanym w wersji GAZ-69A. Również górne części drzwi były zdejmowane, brezentowe na stelażu, z celuloidowymi oknami. Rama z szybą przednią była składana do przodu, na maskę. Produkcja seryjna obu wersji rozpoczęła się w Gorkim 25 sierpnia 1953 roku[3].
W celu potanienia produkcji i ułatwienia napraw, większość podzespołów samochodu była zunifikowana z już produkowanymi. Napęd stanowił dolnozaworowy czterocylindrowy rzędowy silnik benzynowy o mocy 55 KM, unifikowany z silnikiem osobowej Pobiedy. Z Pobiedy było również adaptowane sprzęgło, układ hamulcowy i trzybiegowa skrzynia biegów, aczkolwiek z innymi przełożeniami. Dobre własności terenowe zapewniała dwustopniowa skrzynia rozdziału mocy (reduktor terenowy), dająca łącznie 6 przełożeń do przodu[2]. W roku 1954 produkcja GAZa-69 została przeniesiona do zakładów UAZ w Uljanowsku, gdzie powstała większość samochodów tego modelu (samochody produkcji UAZ oznaczane są także UAZ-69, chociaż oficjalną nazwą modelu był nadal GAZ-69)[4].
Od 1959 roku produkowano równolegle, głównie na eksport, wersje oznaczone dodatkową literą M (GAZ-69M i AM) z silnikiem o pojemności 2,43 l zaadaptowanym z wczesnego modelu samochodu M-21B Wołga, oznaczonym GAZ-69B lub GAZ-69W w zależności od stopnia sprężania (odpowiednio 6,7 i 7,2) i mocy (odpowiednio 62 i 66 KM)[4]. Podczas produkcji wprowadzano pewne modyfikacje techniczne. W 1968 roku samochód nieco zmodernizowano, dodając m.in. mufy odłączające przedni napęd (oznaczenie fabryczne UAZ-69-68)[4]. W 1970 zmieniono nieco brezentowy dach i ulepszono hamulce przednie z dwoma cylindrami[4].
Był podstawowym lekkim samochodem terenowym w wojskach i służbach bloku państw socjalistycznych oraz innych będących w gospodarczej lub wojskowej sferze wpływów ZSRR. W siłach zbrojnych większości krajów Układu Warszawskiego zastąpiony przez samochody UAZ-469. Nadal jest na wyposażeniu kilku armii i prawdopodobnie jest produkowany w Korei Północnej. Potocznie znany był zdrobniale, zarówno w Rosji, jak i w Polsce, jako "gazik". W 1972 roku zakończono produkcję i zastąpiono samochód nowocześniejszym – UAZ 469/469b. Produkowany w dwóch wersjach nadwoziowych: 2-drzwiowej (GAZ-69, GAZ-69M) i 4-drzwiowej (GAZ-69A, GAZ-69AM) tak zwana „komandorka”[1]. Istniały także modyfikacje pozafabryczne, np. z zamkniętym metalowym nadwoziem dla radzieckiej milicji[4]. Na bazie GAZ-69 zbudowano samobieżną wyrzutnię 2P26 pocisków przeciwpancernych 3M6 Trzmiel.
Łącznie wyprodukowano 634 285 samochodów tej rodziny – w zakładach GAZ: 16.382 GAZ-69 i 20.543 GAZ-69A, w zakładach UAZ: 356.624 GAZ-69, 230.185 GAZ-69A, 10.551 eksportowych modyfikacji GAZ-69M i GAZ-69AM[3].
Model wzorowany blisko na GAZ-69 produkowany był przez IMS/UMM w Rumunii w latach 1957–1975 jako IMS 57, później jako IMS M59, a następnie ARO M 461.
Dane techniczne
- silnik: M-20, dolnozaworowy, poj. 2120 cm³, benzynowy czterosuwowy, gaźnikowy[1]
- sprzęgło: suche, jednotarczowe
- hamulce hydrauliczne bębnowe, jednoobwodowe bez wspomagania
- wymiary: 3,85 x 1,72
- pojemność zbiorników paliwa:
- dla wersji 2-drzwiowej: 48 l (główny) i 27 l (zapasowy)
- dla wersji 4-drzwiowej: 60 l
- napęd: 4x4 (tylny stały, przedni dołączany)[1]
- prędkość max: 100km/h
- zużycie paliwa: 14l/100 km[1]
- liczba miejsc oraz ładowność:
- dla wersji 2-drzwiowej: 8 osób lub 2 osoby i 500 kg ładunku
- dla wersji 4-drzwiowej: 5 osób i 50 kg ładunku
- moc maksymalna przy 3600obr/min: 55 KM[1]
- stopień sprężania: 6,2-6,5:1[1]
- maksymalny moment obrotowy: 12,7 kG*m
- skrzynia biegów: 3 + wsteczny (2 i 3 synchronizowane), przełożenia: I-3,115, II-1,772, III-1,00, R-3,738
- reduktor: bieg szosowy (1,15) i terenowy (2,78), dołączenie przedniego napędu (załączenie biegu terenowego możliwe tylko przy dołączonym przednim napędzie)
- zawieszenie: cztery resory piórowe, półeliptyczne, cztery amortyzatory hydrauliczne, dwustronnego działanie, tłoczkowe
- prześwit (na oryginalnym ogumieniu): 210mm
- masa własna: 1525 kg[1]
- dopuszczalna masa całkowita: 2135 kg
- ogumienie: 210 x 75R16
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia samochodów terenowych. Jiří Fiala. Warszawa: Bellona, 2010, s. 98. ISBN 978-83-11-11912-3.
- ↑ a b c GAZ-69/GAZ-69A, "Awtoliegendy SSSR" Nr 11, ss.3-4
- ↑ a b GAZ-69/GAZ-69A, "Awtoliegendy SSSR" Nr 11, s.15
- ↑ a b c d e S.W. Kanunnikow: Otieczestwiennyje liegkowyje awtomobili. 1896–2000 gg., Za Rulom, 2013. ISBN 978-5-9698-0275-9, s. 428 (ros.) (Google books
Bibliografia
- GAZ-69/GAZ-69A, "Awtoliegendy SSSR" Nr 11, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, (ros.)
- GAZ-69A, "Awtoliegendy SSSR" Nr 59, DeAgostini 2011, ISSN 2071-095X, (ros.)
Linki zewnętrzne
- Интернет-клуб любителей русского джипа - ГАЗ-69
- ГАЗ-69 - легендарный советский джип
- GAZ-69 (UAZ-69)w książce Otieczestwiennyje liegkowyje awtomobili. 1896–2000 gg.
|
|
|
Media użyte na tej stronie
(c) I, Cmapm, CC-BY-SA-3.0
The flag of the Soviet Union (1955-1991) using a darker shade of red.
Autor: Вадим Кондратьев, Licencja: CC BY-SA 4.0
ГАЗ-69 выпуска Ульяновского автомобильного завода. Выставочный павильон-музей УАЗа.
Autor: Thuringius, Licencja: CC0
GAZ 69 shot at 2010 flugplatzfest Alkersleben airfield/Germany
Autor: Starscream, Licencja: CC BY-SA 3.0
Kręcenie "Czarnego czwartku" na skrzyżowaniu ulicy Świętojańskiej i Alei Józefa Piłsudskiego w Gdyni. Film jest o wydarzeniach grudniowych 1970.
Autor: granada_turnier, Licencja: CC BY 2.0
UAZ-69A during II. Vasút - Vasútmodell és Technikai Modell Fesztivál.
Autor: Asterion, Licencja: CC BY-SA 3.0
USSR-built, ex-DDR NVA issue, Polish restored 1968 GAZ 69M (in fact, UAZ-69).