GBU-43/B MOAB

GBU-43/B MOAB
Ilustracja
Państwo Stany Zjednoczone
ProducentDynetics
Typszybująca, kierowana (GPS/INS)
Przeznaczenieburząca
Historia
Data konstrukcji11 marca 2003 (prototyp)
Lata produkcjiod 2003
Dane techniczne
Długość9000 mm
Średnica1028 mm
Masa9800 kg
Masa mat. wybuchowego8482 kg
Rodzaj mat. wybuchowegoTritonal (prototypy), H6 (bomby seryjne)
Dane operacyjne. Użytkownicy
USA

GBU-43 MOAB – od Massive Ordnance Air Blast (bomba paliwowo-powietrzna wielkiego kalibru, potocznie nazywana Mother of All Bombs) – amerykańska konwencjonalna bomba lotnicza. Zaprojektowana do przenoszenia przez samoloty transportowe C-130 Hercules podczas wojny w Zatoce Perskiej w 2003 roku. Po raz pierwszy została użyta bojowo 13 kwietnia 2017 roku, podczas bombardowania baz ISIS w Afganistanie[1].

Historia

Bomba MOAB została opracowana przez Air Force Research Laboratory w 2002 roku jako następca bomby BLU-82 Daisy Cutter. Pierwszej detonacji testowej dokonano 11 marca 2003 roku w bazie USAF w Eglin na Florydzie, a kolejnej w połowie listopada tego samego roku. Obecnie trwają prace rozwojowe nad jeszcze większą bombą MOAB o masie 13 ton.

Opis techniczny

MOAB jest bombą o długości 9 metrów i masie 9800 kg, z czego 8482 kg stanowi materiał bojowy. Materiał wybuchowy H6 będący mieszaniną heksogenu, trotylu i proszku aluminiowego, którego moc względna wynosi 1,35 mocy trotylu stanowi ładunek rozcalający i rozprzestrzeniający właściwy ładunek bojowy, którym jest mieszanka paliwowa na bazie benzyny. W momencie wybuchu ładunek rozcalający 'rozprasza' nad celem mieszankę paliwową w postaci drobniutkich kropelek i pyłu. Obłok paliwowo-powietrzny jest następnie zapalany i detonuje na skutek wzrostu temperatury powyżej temperatury zapłonu (reakcja łańcuchowa). Bomba niszczy cel przy pomocy fali uderzeniowej, ma również działanie zapalające.

Bomba przenoszona jest w luku ładunkowym samolotów transportowych. Na czas transportu bomba umieszczona jest w przestrzeni ładunkowej samolotu na specjalnych saniach wyposażonych w spadochron wspomagający jej wyciąganie. Po dokonaniu zrzutu, sanie i bomba opadają osobno. Naprowadzanie na cel jest realizowane przez głowicę z systemem inercyjno-żyroskopowym INS i odbiornikiem GPS, prawdopodobnie zapożyczoną z bomb JSOW. Po zrzucie bomba opada swobodnie, szybując do celu (maksymalny zasięg nie został ujawniony). Ze względu na duże rozmiary na jej nosiciela przeznaczono samolot MC-130 Combat Talon, ale prawdopodobnie będzie ona zrzucana także z C-17 Globemaster. Według niektórych źródeł docelowym nosicielem tej bomby mają być samoloty B-2 i B-52. MOAB jest pierwszą amerykańską bombą z kratownicowym usterzeniem typu rosyjskiego. Rozmiary MOAB są większe, a masa odrobinę mniejsza od używanej podczas II wojny światowej brytyjskiej bomby Grand Slam przeznaczonej do niszczenia umocnień.

Zastosowanie

Podstawowym zastosowaniem bomby MOAB miało być oczyszczanie lądowisk, tak jak stosowanej podczas wojny w Wietnamie i Afganistanie bomby BLU-82 Daisy Cutter, ale Departament Obrony USA zdecydował, że będzie ona używana także jako broń przeciw sile żywej nieprzyjaciela oraz jako element strategii wojny psychologicznej i wymuszenia respektu (Shock and Awe). Bojowo planowano użyć jej podczas inwazji na Irak w 2003 roku, ale chociaż znalazła się ona na wyposażeniu sił inwazyjnych, prawdopodobnie nie dokonano żadnego zrzutu.

Obecnie rola MOAB jako broni przeciwko wojskom nieprzyjaciela jest ograniczona ze względu na relatywnie małą efektywność w porównaniu do bomb kasetowych oraz niebezpieczeństwo dużych dodatkowych zniszczeń w przypadku działań na terenach zamieszkanych przez ludność cywilną. Pozostaje ona jednak w arsenale USA jako broń psychologiczna.

Po raz pierwszy w warunkach bojowych została zastosowana 13 kwietnia 2017 roku[2]. Użycie zostało potwierdzone przez rzecznika Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. Bomba GBU-43 została zrzucona przez samolot MC-130H Combat Talon II[3] w prowincji Nangarhar, na dystrykt Achin (Afganistan) około godziny 19:00 czasu lokalnego. Rzecznik Pentagonu poinformował, że celem były pozycje tak zwanego Państwa Islamskiego. Próbowano w ten sposób zniszczyć podziemne tunele znajdujące się w tym rejonie.

Koszt jednego ładunku wynosi ok. 16 mln dolarów amerykańskich[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ USA zrzuciły największą bombę konwencjonalną na obszar kontrolowany przez ISIS, onet.pl, 13 kwietnia 2017 [dostęp 2017-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-16] (pol.).
  2. ↑ US drops 'largest non-nuclear bomb' in Afghanistan area populated by Isis members, independent.co.uk, 13 kwietnia 2017 [dostęp 2017-04-13] (ang.).
  3. ↑ a b Andrzej Hładij, Matka wszystkich bomb przeciwko wrogom USA. „Szok i przerażenie” [ANALIZA], defence24.pl, 14 kwietnia 2017 [dostęp 2017-04-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-24] (pol.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
MOAB bomb.jpg
A Massive Ordnance Air Blast- or more commonly known as the Mother of All Bombs -(MOAB) weapon is prepared for testing at the Eglin Air Force Armament Center on March 11, 2003. The MOAB is a precision-guided munition weighing 21,500 pounds and will be dropped from a C-130 Hercules aircraft for the test. It will be the largest non-nuclear conventional weapon in existence. The MOAB is an Air Force Research Laboratory technology project that began in fiscal year 2002 and was scheduled to be completed in 2003. DoD photo. (Released) 030311-D-9085M-007