Gabriel (Wojewodin)

Gabriel

Grigorij Wojewodin
Arcybiskup połocki i witebski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1869 Ługa
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1937 Borowicze
Arcybiskup połocki i witebski
Okres sprawowania	1928–1929
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	13 lutego 1893
Diakonat	1893
Prezbiterat	1894
Chirotonia biskupia	25 czerwca 1910

Gabriel, imię świeckie Grigorij Dmitrijewicz Wojewodin (ur. 6 stycznia 1869 w Łudze lub w Petersburgu, zm. 17 grudnia 1937 w Borowiczach) – rosyjski biskup prawosławny.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej. W 1890 ukończył VIII gimnazjum w Petersburgu, zaś w 1894 uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych w Petersburskiej Akademii Duchownej. W tym samym roku spotkał się z Janem Kronsztadzkim; spotkanie to wywarło na niego ogromny wpływ i ostatecznie przesądziło o złożeniu przezeń ślubów mniszych. Nastąpiło to 13 lutego 1893; jeszcze w tym samym roku mnich Gabriel został wyświęcony na hierodiakona, zaś w 1894 – na hieromnicha. Po przyjęciu święceń kapłańskich został zatrudniony w seminarium duchownym w Ardonie. Następnie od sierpnia 1896 do lipca 1898 wykładał homiletykę w seminarium w Mohylewie, po czym od 1898 do 1901 był inspektorem seminarium w Połtawie.

Od 1901 do 1908 kierował jako przełożony, z godnością archimandryty, monasterem Zaśnięcia Matki Bożej w Ufie. W 1908 przeniesiony do eparchii wołyńskiej, objął urząd przełożonego monasteru Objawienia Pańskiego w Żytomierzu, zaś od 1910 także monasteru Przemienienia Pańskiego w Tryhoriu. Kierował ponadto szkołą duchowną w Żytomierzu.

25 czerwca 1910 w soborze Przemienienia Pańskiego w Żytomierzu został wyświęcony na biskupa ostroskiego, wikariusza eparchii wołyńskiej. W jego chirotonii biskupiej udział wziął arcybiskup wołyński i żytomierski Antoni oraz czterech innych hierarchów. W 1915 został przeniesiony do eparchii orenburskiej jako jej wikariusz z tytułem biskupa czelabińskiego, zaś rok później został biskupem barnaułskim, wikariuszem eparchii tomskiej. Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918. W 1918, po swoim powrocie do eparchii tomskiej, poparł wspierany przez wojska Kołczaka Tymczasowy Wyższy Zarząd Cerkiewny na Syberii. Nominowany na biskupa czelabińskiego i troickiego, nigdy nie objął swoich obowiązków. W 1919 wzmiankowany jako biskup akmoliński. W 1920, po upadku Kołczaka, został aresztowany w Irkucku razem z innymi biskupami, którzy zbiegli do tego miasta z Syberii zachodniej, szybko odzyskał wolność. W 1921 otrzymał nominację na biskupa pietropawłowskiego; na katedrze miał zastąpić zamordowanego biskupa Metodego, jednak ponownie nigdy nie dotarł do miasta będącego siedzibą eparchii. Od września 1921 przebywał w monasterze w Tomsku w charakterze emerytowanego biskupa na prawach przełożonego.

W 1922 ogłosił przystąpienie do Żywej Cerkwi. W ramach tego ruchu był przez rok (1922–1923) biskupem tomskim, następnie w 1923 ałtajskim. W lecie tego roku złożył przed patriarchą Tichonem akt pokutny i został ponownie przyjęty do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego jako biskup, a następnie arcybiskup w stanie spoczynku. Władze cerkiewne skierowały go do Petersburga, gdzie służył w cerkwi św. Piotra. W 1925 zmuszony do wyjazdu do Moskwy, w roku następnym wrócił do Leningradu, gdzie przebywał bez prawa wyjazdu. Dzięki rekomendacji metropolity leninigradzkiego Józefa został w 1926 biskupem kingisepskim, wikariuszem eparchii leningradzkiej.

19 kwietnia 1927 aresztowany w Petersburgu, 19 listopada tego samego roku został zwolniony po zobowiązaniu się do pozostania w mieście, zaś 1928 jego sprawa została umorzona. W 1927 na krótko dołączył do nie wspominających, następnie jednak uznał stanowisko metropolity Sergiusza (Stragorodskiego) w sprawie lojalności Cerkwi wobec władz za słuszne. W grudniu 1928 został arcybiskupem połockim i witebskim. W 1929 został przeniesiony w stan spoczynku na własną prośbę. Wrócił wówczas do Leningradu i służył początkowo w cerkwi św. Piotra, a następnie, po jego zamknięciu, w soborze Fiodorowskiej Ikony Matki Bożej. W 1932 aresztowany i skazany na pięć lat łagru. Karę odbywał w łagrach Syberyjskim, a następnie Karagandyjskim. W 1937 został zwolniony i wrócił do Leningradu. Gdy odmówiono mu zgody na podjęcie pracy duszpasterskiej, udał się do Borowicz, ale i tam nie mógł podjąć służby liturgicznej. W 1937 został oskarżony o kierowanie organizacją kontrrewolucyjną i skazany na śmierć. Rozstrzelany w grudniu 1937 razem z grupą 51 osób oskarżonych w tej samej sprawie, w tym kanonizowanymi następnie jako nowomęczennice Kirą Oboleńską i Katarzyną Arską^[1].

Przypisy

Bibliografia

• ГАВРИИЛ