Gabriele D’Annunzio

Gabriele D’Annunzio

Data i miejsce urodzenia	12 marca 1863 Pescara, Włochy
Data i miejsce śmierci	1 marca 1938 Gardone Riviera
Przyczyna śmierci	zawał serca
Zawód, zajęcie	poeta, dramaturg i prozaik
Narodowość	Włoch

Gabriele Michele Raffaele Ugo D’Annunzio (ur. 12 marca 1863 w Pescarze, zm. 1 marca 1938 w Gardone Riviera) – włoski lotnik wojskowy, poeta, dramaturg, prozaik oraz polityk. Znany zwłaszcza dzięki bestsellerowej powieści z 1894 Triumf śmierci.

Życiorys

Ojciec Gabriela zmienił nazwisko z Rapagnetta na D’Annunzio. Przyszły pisarz uczył się w Toskanii. Zadebiutował w 1879 tomikiem Primo Vere nawiązującym do klasycyzmu. Wsławił się brawurą, walcząc jako lotnik w czasie I wojny światowej. Pomimo sprzeciwu rodziny, poślubił księżniczkę Marię Hardouin di Gallese. Biografowie uważali jednak Elvirę Natalię Fraternali (w jego twórczości i korespondencji występująca jako Barbara Leoni lub Barbarella, żona hrabiego Leoni) za „jedyną miłość w życiu poety”^[1]. Jej osoby dotyczy część jego twórczości (Niezwyciężona, Triumf śmierci).

W swoich utworach wyrażał panteistyczną radość życia; jego twórczość przesiąknięta jest egotyzmem. Zdaniem Jana Tomkowskiego włoski odpowiednik Przybyszewskiego^[2]. Wpływ na jego twórczość wywarła filozofia Artura Schopenhauera i Friedricha Nietzschego. Interesował się również literaturą Dostojewskiego i Tołstoja, nie odnajdując jednak pełnego dla niej zrozumienia.

Podczas I wojny światowej służył w lotnictwie włoskim, m.in. latał na ciężkich bombowcach Caproni Ca.3, uczestnicząc w nalotach na bazy marynarki w Puli i Kotorze w sierpniu 1917^[3]. W 1918 roku był inicjatorem propagandowego lotu nad Wiedniem podczas którego zrzucono na miasto ulotki^[4]. Gabriele D’Annunzio często jest uważany za jednego z prekursorów włoskiego faszyzmu. Benito Mussolini zaczerpnął wiele z jego myśli, m.in. koncepcję wskrzeszenia Imperium Romanum. 12 września 1919 roku D’Annunzio na czele oddziałów ochotniczych dokonał zajęcia Fiume (obecnie Rijeka), co spowodowało wycofanie sprzymierzonych oddziałów francusko-brytyjsko-amerykańskich i proklamowanie Regencji Carnaro. D’Annunzio utrzymał się w mieście do 30 grudnia 1920 roku, pragnąc aby przyłączono Dalmację do Włoch^[5]. W późniejszym okresie drogi D’Annunzia i Mussoliniego rozeszły się, wskutek zdecydowanego sprzeciwu D’Annunzia wobec sojuszu Włoch z III Rzeszą.

Zmarł 1 marca 1938 na zawał serca w Gardone Riviera^[6][7].

Twórczość

• 1879 – Primo Vere (debiutancki tomik poezji)
• Powieści spod znaku Róży
  • 1889 – Rozkosz (Il Piacere, zamieszczona na indeksie ksiąg zakazanych)
  • 1894 – Triumf śmierci (Trionfo della morte)
  • 1892 – Niewinne (L’innocente)
• 1891 – Giovanni Episcopo
• 1895 – Dziewice wśród skał (Le Vergini delle Rocce)
• 1900 – Ogień (Il fuoco); wydanie polskie 1901, tłum. Wilhelmina Zyndram-Kościałkowska^[8]
• 1900 – Elegie romane (poezje)
• 1882 – Dziewicza ziemia (La Terra vergine)
• Powieści spod znaku Lilii
• Powieści spod znaku Owocu Granatu
• Niezwyciężona (L’Invincibile)
• Gioconda – poezje
• Deszcz w sosnowym lesie
• Pochwały nieba, morza, ziemi i bohaterów

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Twórczość Gabriela D’Annunzio w bibliotece Polona