Galagowate

Galagowate
	Galagidae
	J.E. Gray, 1825
	; Przedstawiciel rzędu – galago senegalski (G. senegalensis)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Infragromada	łożyskowce
Rząd	naczelne
Podrząd	lemurowe
Infrarząd	lorisokształtne
Rodzina	galagowate
	Typ nomenklatoryczny
	Galago É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1796
Synonimy
	Galagonia Rafinesque, 1815; Galagonina J.E. Gray, 1825; Galagininae Mivart, 1864; Galaginidae Alston, 1878; Galaginae Flower & Lydekker, 1891; Galaginae Schlosser, 1907; Galagidae Osman Hill, 1953; Galagonidae Jenkins, 1987; Galagoninae McKenna & Bell, 1997; Kombinae Harrison, 2010;
Rodzaje
	9 rodzajów (w tym 3 wymarłe) – zobacz opis w tekście
	9 rodzajów (w tym 3 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Galagowate^[12], galago (Galagidae) – rodzina południowoafrykańskich, nadrzewnych ssaków naczelnych z infrarzędu lorisokształtnych (Lorisiformes) o nocnym trybie życia, wcześniej zaliczanych do lorisowatych jako podrodzina Galaginae. Wiele gatunków pozostaje słabo poznanych, niektóre narażone są na wyginięcie.

Występowanie

Galagowate zamieszkują środkową i południową Afrykę^[13]^[14]. Nie występują na Madagaskarze. Zasiedlają tereny zalesione oraz busz.

Charakterystyka

Są to małpiatki o niewielkich rozmiarach. Długość ciała od 14 cm (galago senegalski) do 35 cm (otolemur gruboogonowy). Ogon osiąga długość większą od długości ciała i jest wykorzystywany do utrzymywania równowagi. Gatunki z tej rodziny mają duże uszy i oczy oraz silnie rozwinięte kończyny tylne. Na drugim palcu stopy znajduje się długi pazur wykorzystywany do czyszczenia sierści.

Wzór zębowy		I	C	P	M
36	=	2	1	3	3
36	=	2	1	3	3

184-209

Prowadzą nadrzewny i nocny tryb życia. Żerują samotnie lub w małych grupach. Bardzo sprawnie poruszają się wśród gałęzi, skaczą z drzewa na drzewo. Po ziemi skaczą podobnie jak kangury. Są wszystkożerne - żywią się owadami i ich larwami, drobnymi kręgowcami, a także pędami roślin, owocami i nasionami. Ciąża trwa 110-133 dni. Samica rodzi jedno lub dwa młode. Młode rodzą się nie w pełni samodzielne. Przez kilka do kilkunastu dni - w zależności od gatunku - wędrują z matką przyczepione do jej futra. Galagowate trzymane w ogrodach zoologicznych żyją 12-16,5 roku.

Systematyka

Do rodziny galagowatych należą następujące występujące współcześnie rodzaje^[15]^[12]:

Euoticus J.E. Gray, 1863 – igłoszpon
Galagoides A. Smith, 1833 – galagonik
Paragalago Masters, Génin, Couette, Groves, Nash, Delpero & Pozzi, 2017
Galago É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1796 – galago
Sciurocheirus J.E. Gray, 1872 – galagosek
Otolemur Coquerel, 1859 – otolemur

Opisano również rodzaje wymarłe:

Komba Simpson, 1967^[16]
Laetolia Harrison, 2011^[17]
Progalago MacInnes, 1943^[18]

Uwagi

↑ Pisownia oryginalna.
↑ Typ nomenklatoryczny: †Komba Simpson, 1967.

Przypisy

↑ Galagidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ ^a ^b J.E. Gray. An Outline of an Attempt at the Disposition of Mammalia into Tribes and Families, with a List of the Genera apparently appertaining to each Tribe. „Annals of Philosophy”. New Series. 10, s. 338, 1825. (ang.).
↑ C.S. Rafinesque: Analyse de la nature, or, Tableau de l’univers et des corps organisés. Palerme: Aux dépens de l’auteur, 1815, s. 54. (fr.).
↑ St.G.J. Mivart. Notes on the crania and dentition of the Lemuridae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1864, s. 645, 1864. (ang.).
↑ E.R. Alston. Mammalia. „The Zoological record”. 13, s. 10, 1878. (ang.).
↑ W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 689. (ang.).
↑ M. Schlosser. Beitrag zur Osteologie und systematischen Stellung der Gattung Necrolemur, sowie zur Stammesgeschichte der Primaten überhaupt. „Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geologie und Paläontologie”. Festband 1807–1907, s. 223, 1907. (niem.).
↑ W.Ch. Osman Hill: Primates Comparative Anatomy and Taxonomy. Cz. 1: Strepsirhini. Edinburgh: Edinburgh University Press, 1953, s. 195. (ang.).
↑ P.D. Jenkins: Catalogue of Primates in the British Museum (Natural History) and elsewhere in the British Isles. Cz. 4: Suborder Strepsirrhini, including the subfossil Madagasan lemurs and family Tarsiidae. London: British Museum (Natural History), 1987, s. 1, 85. ISBN 978-0-565-01008-9. (ang.).
↑ M.C. McKenna & S.K. Bell: Classification of mammals above the species level. Nowy Jork: Columbia University Press, 1997, s. 333. ISBN 978-0-231-11013-6. (ang.).
↑ T. Harrison: Later Tertiary Lorisiformes (Strepsirrhini, Primates). W: L. Werdelin & W.J. Sanders (redaktorzy): Cenozoic Mammals of Africa. Berkeley: University of California Press, 2010, s. 340. ISBN 978-0-520-25721-4. (ang.).
↑ ^a ^b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 34–35. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ K.A.-I. Nekaris: Family Galagidae (Galagos). W: R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, D.E. Wilson: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 3: Primates. Barcelona: Lynx Edicions, 2013. ISBN 978-84-96553-89-7. (ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Galagidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-04].
↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 160–164. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
↑ G.G. Simpson. The Tertiary lorisiform primates of Africa. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 136 (3), s. 49, 1967. (ang.).
↑ T. Harrison: Galagidae (Lorisoidea, Primates). W: T. Harrison: Paleontology and Geology of Laetoli: Human Evolution in Context. Berlin: Springer, 2011, s. 76. ISBN 978-90-481-9956-3. (ang.).
↑ D.G. MacInnes. Notes on the East African primates. „Journal of the East Africa and Uganda Natural History Society”. 39, s. 521–530, 1943. (ang.).

Bibliografia

Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.

[4] Pisownia oryginalna.

[12] Typ nomenklatoryczny: †Komba Simpson, 1967.

[itis-1] Galagidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[gray-2] J.E. Gray. An Outline of an Attempt at the Disposition of Mammalia into Tribes and Families, with a List of the Genera apparently appertaining to each Tribe. „Annals of Philosophy”. New Series. 10, s. 338, 1825. (ang.).

[raf-3] C.S. Rafinesque: Analyse de la nature, or, Tableau de l’univers et des corps organisés. Palerme: Aux dépens de l’auteur, 1815, s. 54. (fr.).

[miv-5] St.G.J. Mivart. Notes on the crania and dentition of the Lemuridae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1864, s. 645, 1864. (ang.).

[als-6] E.R. Alston. Mammalia. „The Zoological record”. 13, s. 10, 1878. (ang.).

[flo&lyd-7] W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 689. (ang.).

[sch-8] M. Schlosser. Beitrag zur Osteologie und systematischen Stellung der Gattung Necrolemur, sowie zur Stammesgeschichte der Primaten überhaupt. „Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geologie und Paläontologie”. Festband 1807–1907, s. 223, 1907. (niem.).

[hill-9] W.Ch. Osman Hill: Primates Comparative Anatomy and Taxonomy. Cz. 1: Strepsirhini. Edinburgh: Edinburgh University Press, 1953, s. 195. (ang.).

[jen-10] P.D. Jenkins: Catalogue of Primates in the British Museum (Natural History) and elsewhere in the British Isles. Cz. 4: Suborder Strepsirrhini, including the subfossil Madagasan lemurs and family Tarsiidae. London: British Museum (Natural History), 1987, s. 1, 85. ISBN 978-0-565-01008-9. (ang.).

[mck&bell-11] M.C. McKenna & S.K. Bell: Classification of mammals above the species level. Nowy Jork: Columbia University Press, 1997, s. 333. ISBN 978-0-231-11013-6. (ang.).

[har10-13] T. Harrison: Later Tertiary Lorisiformes (Strepsirrhini, Primates). W: L. Werdelin & W.J. Sanders (redaktorzy): Cenozoic Mammals of Africa. Berkeley: University of California Press, 2010, s. 340. ISBN 978-0-520-25721-4. (ang.).

[Cichocki&inni-14] Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 34–35. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Nekaris-15] K.A.-I. Nekaris: Family Galagidae (Galagos). W: R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, D.E. Wilson: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 3: Primates. Barcelona: Lynx Edicions, 2013. ISBN 978-84-96553-89-7. (ang.).

[Wilson&Reeder-16] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Galagidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-04].

[Burgin&inni-17] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 160–164. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).

[sim-18] G.G. Simpson. The Tertiary lorisiform primates of Africa. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 136 (3), s. 49, 1967. (ang.).

[har11-19] T. Harrison: Galagidae (Lorisoidea, Primates). W: T. Harrison: Paleontology and Geology of Laetoli: Human Evolution in Context. Berlin: Springer, 2011, s. 76. ISBN 978-90-481-9956-3. (ang.).

[mac-20] D.G. MacInnes. Notes on the East African primates. „Journal of the East Africa and Uganda Natural History Society”. 39, s. 521–530, 1943. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[b]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne