Galeazzo Ciano

Galeazzo Ciano

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1903 Livorno, Królestwo Włoch
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 1944 Werona, Włoska Republika Socjalna
minister prasy i propagandy
Okres	od 1935 do 1936
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
minister spraw zagranicznych
Okres	od 1936 do 1943
Poprzednik	Benito Mussolini
Następca	Benito Mussolini
Odznaczenia

Galeazzo Ciano, hrabia di Cortelazzo (ur. 18 marca 1903 w Livorno, zm. 11 stycznia 1944 w okolicach Werony) – włoski polityk, dyplomata i dziennikarz, czołowy działacz ruchu faszystowskiego, zięć Benita Mussoliniego. 24 kwietnia 1930 roku ożenił się z jego córką Eddą w kościele San Giuseppe przy via Nomentana w Villa Torlonia.

Życiorys

Syn dowódcy i weterana I wojny światowej Constanza Ciano. Jako młody człowiek wstąpił do ruchu faszystowskiego, był uczestnikiem marszu na Rzym w 1922 roku. W latach 1925–1930 przebywał na placówkach dyplomatycznych m.in. w Rio de Janeiro, Pekinie i Szanghaju (jako konsul generalny). Po powrocie do Włoch był m.in. ministrem prasy i propagandy w latach 1935–1936, a w czerwcu 1936 objął posadę ministra spraw zagranicznych^[1] i członka Wielkiej Rady Faszystowskiej. Uczestniczył jako lotnik w wojnie z Etiopią.

Bywalec salonu Kitty, ekskluzywnego domu publicznego w Berlinie. W trakcie pobytu w Pekinie przypisywano mu romans z Wallis Warfield Simpson, przyszłą żoną króla Edwarda VIII^[2].

Początkowo zwolennik sojuszu z hitlerowskimi Niemcami i ekspansji terytorialnej Włoch, w miarę upływu czasu opowiadał się za podpisaniem separatystycznego pokoju z aliantami. 25 lipca 1943 roku, podczas pamiętnego zebrania Wielkiej Rady Faszystowskiej, poparł przeciwników Mussoliniego i głosował za jego usunięciem (jako jeden z dziewiętnastu spiskowców). Internowany przez rząd marszałka Pietra Badoglio, zdołał uciec i przedostać się do Niemiec. Został aresztowany przez gestapo w związku ze swoim udziałem w usunięciu Duce i próbami negocjacji z aliantami, co zostało uznane za działalność antyniemiecką. Następnie przekazany w ręce włoskich faszystów (uwięziony w średniowiecznym więzieniu Scalzich w Weronie), stał się jednym z oskarżonych w pokazowym procesie w Weronie.

Mimo wysiłków żony został skazany na karę śmierci za zdradę stanu i rozstrzelany na terenie wojskowej strzelnicy na poligonie w San Procolo^[3].

Autor słynnych Dzienników, na które złożyły się prowadzone przez niego notatki z podróży (także w Polsce) i z kontaktów z politykami wielu państw.

W 1938 roku odznaczony Orderem Orła Białego^[4][5].

Z Eddą Mussolini (córką Benita Mussoliniego; zmarła w kwietniu 1995 roku) miał troje dzieci: Fabrizio (dziadek, duce nazywał go Fabbrizio – podwójne bb), Raimonda zwaną Dindina i Marzio.

Przypisy

Bibliografia

• Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, tytuł oryginału: Amori e furori, ISBN 83-7163-306-8