Galicyjscy członkowie Izby Panów austriackiej Rady Państwa

Galicyjscy członkowie Izby Panów w austriackiej Radzie Państwa (1861–1918)

Izba Panów (niem. Herrenhaus) w austriackiej Radzie Panów została powołana Patentem Lutowym jako wyższa izba dwuizbowej Rady Państwa[1]. W jej skład wchodzili pełnoletni członkowie rodziny cesarskiej, najwyżsi dostojnicy kościelni (arcybiskupi i biskupi z tytułem książęcym), najstarsi przedstawiciele rodzin arystokratycznych, a także zasłużeni dla monarchii politycy, duchowni, naukowcy i artyści. Poza osobami spokrewnionymi z monarchą, wszyscy pozostali zasiadali w Izbie z woli cesarza. Spośród wszystkich istniejących wówczas w Europie wyższych izb parlamentarnych austriacka była organem najbardziej związanym z monarchą i najbardziej z nim związana[2]. Z Galicji członkami austriackiej Izby Panów zasiadały trzy kategorie osób: wiryliści, członkowie dziedziczni i członkowie dożywotni.

Wiryliści

Do tej kategorii należeli według paragrafu 4 ustawy z 1867 na mocy swej wysokiej kościelnej godności w królestwach i krajach reprezentowanych w Radzie państwa są wszyscy arcybiskupi i biskupi stolic mających stopień książęcy[3]. W odniesieniu do Galicji dotyczyło to arcybiskupów lwowskich trzech obrządków, biskupa krakowskiego oraz już u schyłku monarchii biskupa przemyskiego:

Członkowie dziedziczni

Według postanowień paragrafu 3 ustawy z 1867 do tej kategorii członków Izby Panów należeli: pełnoletni naczelnicy tych krajowych rodów szlacheckich, które się odznaczają rozległymi posiadłościami ziemskimi w królestwach i krajach reprezentowanych w Radzie państwa i którym Cesarz nada godność dziedzicznych radców państwa[5]. W przypadku Galicji godność tę otrzymały od cesarza następujące rodziny arystokratyczne: Badenich, Baworowskich, Czartoryskich, Dzieduszyckich, Gołuchowskich, Lanckorońskich, Lewickich, Lubomirskich, Potockich, Sanguszków, Sapiehów i Tarnowskich.

Członkowie dożywotni

Cesarzowi przysługiwało także prawo mianowania dożywotnich członków Izby Panów z królestw i krajów w Radzie państwa reprezentowanych, wybitnych mężów, zasłużonych około dobra państwa lub kościoła, umiejętności lub sztuki[5]. Ich liczba w ogólnym składzie Izby Panów wynosiła od 150 do 170 członków. Z mieszkańców Galicji przez cały czas istnienia Izby Panów nominowano ogółem 68 osób. Byli to:

Przypisy

  1. Oswald Balzer, Historya ustroju Austryi w zarysie, Lwów 1899, s. 487-491.
  2. Konstanty Grzybowski, Historia państwa i prawa Polski, t. IV Od uwłaszczenia do odrodzenia Państwa, Warszawa 1982, s. 284.
  3. Ustawa zasadnicza o reprezentacji państwa z 21. grudnia 1867 r. Dz. u. p. Nr. 41, tekst wg Nowe ustawy wyborcze o Reprezentacji Państwa, zestawił Józef Wierzejski, Stanisławów 1907, s. 4.
  4. a b c Zestawienie na podstawie Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim – 1848-1918, Warszawa 1996, s. 353-354, 357, 363, 367-368, 372, 379-380, 389, 397-398, 406-407,414-415, 422-423, 431-432.
  5. a b Ustawa zasadnicza o reprezentacji państwa z 21. grudnia 1867 r. ..., s. 4.