Galsan Tschinag

Galsan Tschinag
Чинаагийн Галсан
Ilustracja
Galsan Tschinag w tradycyjnej tuwińskiej czapce (2006)
Imię i nazwisko

Irgit Szynykbaj-ogłu Dżurukuwaa

Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1944
ajmak bajanolgijski

Narodowość

tuwińska

Alma Mater

Uniwersytet w Lipsku

Dziedzina sztuki

literatura, poezja

Ważne dzieła

Koniec pieśni

Strona internetowa
Czingiz Ajtmatow, Lucien Leitess i Galsan Tschinag
Galsan Tschinag w 2007 roku

Galsan Tschinag (mong. Чинаагийн Галсан, Czinaagijn Galsan; ur. 26 grudnia 1944 w ajmaku bajanolgijskim jako Irgit Szynykbaj-ogłu Dżurukuwaa[1][2]) – mongolski pisarz, poeta i eseista narodowości tuwińskiej piszący w języku mongolskim i niemieckim. Także szaman i zwolennik medycyny naturalnej.

Życiorys

Urodzony w górach Ałtaju w rodzinie pasterskiej, jako najmłodszy syn tuwińskiego szamana[3]. Ukończył szkołę średnią w Ułan Bator, a następnie w latach 1962–1966 studiował germanistykę w Lipsku (NRD) na tamtejszym uniwersytecie[4]. Po powrocie do Mongolii pracował na Państwowym Uniwersytecie Mongolskim jako lektor języka niemieckiego.

W wyniku poważnych problemów zdrowotnych, zwrócił się ku medycynie naturalnej i naukom swojego ojca. Obecnie sam praktykuje szamanizm[5][6] oraz propaguje tradycyjną tuwińską medycynę[7].

Pochodzi z rodziny tuwińskiej i w wielu swoich książkach prezentuje tradycje tego narodu. Obecnie jest przywódcą tej mniejszości w Mongolii[4].

Opisuje głównie zmieniający się świat stepów Mongolii, walkę tradycji z nadchodzącymi zmianami. Pisze powieści obyczajowe i romanse osadzone w tuwińskich i mongolskich realiach, a także poezje i eseje[5]. Nawiązuje też do dawnej historii Mongolii – czasów Czyngis-chana.

Do tej pory po polsku ukazała się jedna jego książka: Koniec pieśni – „opowieść o podwójnej tragedii: o śmierci matki, która pozostawia czwórkę dzieci i męża, który dopiero nauczył się ją kochać; i o zrozpaczonej po utracie swojego źrebięcia klaczy, która odrzuca inne, osierocone źrebię”[8].

Był wielokrotnie tłumaczony na różne języki, a jego twórczość została doceniona – otrzymał m.in. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Przez większą część roku mieszka w Ułan Bator, kilka miesięcy spędza w Niemczech, które objeżdża z cyklami spotkań i seminariów[9]. Wystąpił w kilku filmach dokumentalnych poświęconych Tuwińcom, Mongolii, swoim książkom i szamanizmowi[10].

Nagrody i odznaczenia

Otrzymał również literackie nagrody duńskie, niemieckie, mongolskie i rosyjskie[11].

Publikacje

Publikacje w języku polskim

  • Koniec pieśni – powieść, tłumaczenie: Dariusz Muszer, Wydawnictwo Babel, 2008, ISBN 978-83-89933-40-9

Publikacje w języku niemieckim

Lista publikacji[12][13].

  • 1981 Eine tuwinische Geschichte und andere Erzählungen
  • 1992 Der siebzehnte Tag
  • 1993 Das Ende des Liedes
  • 1994 Der blaue Himmel[14]
  • 1995 Eine tuwinische Geschichte und neue Erzählungen
  • 1995 Zwanzig und ein Tag
  • 1995 Alle Pfade um deine Jurte
  • 1996 Nimmer werde ich dich zähmen können
  • 1997 Die Karawane
  • 1997 Im Land der zornigen Winde
  • 1998 Wolkenhunde
  • 1999 Die graue Erde[15]
  • 1999 Der Wolf und die Hündin
  • 1999 Sonnenrote Orakelsteine
  • 2000 Der weiße Berg
  • 2001 Dojnaa
  • 2002 Tau und Gras
  • 2002 Der Steinmensch von Ak-Hem
  • 2003 Die Verteidigung des Steins gegenüber dem Beton
  • 2004 Das geraubte Kind
  • 2005 Mein Altai
  • 2006 Das zaubermächtige Goldplättchen und andere Märchen aus der Gegenwart
  • 2006 Jenseits des Schweigens
  • 2007 Liebesgedichte
  • 2007 Die neun Träume des Dschingis Khan
  • 2007 Auf der großen blauen Straße
  • 2008 Das Menschenwild
  • 2008 Die Rückkehr
  • 2011 Das andere Dasein
  • 2012 In der Mitte ein Feuer. Geschichten und Bilder der tuwinischen Nomaden in der Mongolei.
  • 2012 Gold und Staub
  • 2013 Der Mann, die Frau, das Schaf, das Kind

Publikacje w języku mongolskim

  • Арван сарын тэнгэр доор
  • Ноомой эрийн мөрөөр[13]

Przypisy

  1. ↑ W angielskiej transkrypcji: Irgit Shynykbai-oglu Dshurukuwaa
  2. ↑ Biografia Galsana Tschinaga na stronie Wydawnictwa Babel
  3. ↑ Galsan Tschinag na stronie perlentaucher.de (niem.)
  4. ↑ a b Gallsan Tschinag na stronie wydawnictwa Milkweed editions
  5. ↑ a b The Poetry of Galsan Tschinag: An Introduction
  6. ↑ Visiting Galsan Tschinag in his Yurt
  7. ↑ Open hearts for Mongolia. [dostęp 2015-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-18)].
  8. ↑ Koniec pieśni na stronie Wydawnictwa Babel
  9. ↑ Lista spotkań w 2014 roku. [dostęp 2015-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-10)].
  10. ↑ Galsan Tschinag w bazie IMDb (ang.)
  11. ↑ Galsan Tschinag Reading
  12. ↑ RefShare: Galsan Tschinag
  13. ↑ a b Lista książek na stronie pisarza. [dostęp 2015-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-04)].
  14. ↑ Informacja o angielskim wydaniu
  15. ↑ Die graue Erde. [dostęp 2002-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-05-30)].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Aitmatow leitess tschinag 2007.jpg
Autor: Elke Wetzig (Elya), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Chinghiz Aitmatov (left) at the 2007 Cologne Literature Festival with Publishing Director Lucien Leitess (center) and Mongolian writer Galsan Tschinag (right).
Galsang tschinag 20070309.jpg
Autor: Elke Wetzig (Elya), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Galsang Tschinag, writer from Mongolia
Galsan tschinag.JPG
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Elian (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY-SA 2.5
Mongolian novelist and shaman Galsan Chinag.