Garłacz

Angielski garłacz z zamkiem skałkowym (XVIII wiek)

Garłacz (także: gardłacz, szturmak, tromblon) – odprzodowa broń strzelecka wyposażona w lufę z charakterystycznym rozszerzeniem przy wylocie, w formie spłaszczonego lub zaokrąglonego lejka. Rodzaj dawnej strzelby, używanej głównie w XVI-XVIII wieku.

Na zachodzie Europy garłacz w wersji cywilnej nazywano tromblonem, broń wojskową – eskopetą, a tzw. duński, używany w marynarce, ze spodnim trzpieniem do osadzania garłacza na podstawie, nosił nazwę espingoli; określenie angielskie to blunderbuss^[1][2].

Charakterystyka

Długość garłaczy z reguły nie przekraczała 50 cm i występowały zarówno w formie analogicznej do pistoletu jak i krótkiego karabinka. Przystosowane były do walki na krótkim dystansie, strzelając ołowianymi kulami, siekańcami lub grubym śrutem^[3]. Pocisków z innych materiałów z reguły nie stosowano, ponieważ mogły one zniszczyć wykonaną najczęściej z mosiądzu lufę. Charakterystyczne rozszerzenie wylotu lufy (zwane trąbą) miało ułatwić ładowanie broni odprzodowej na rozchwianym pokładzie statku (garłacze projektowano pierwotnie dla marynarzy). Uważano także, że takie rozszerzenie zwiększa rozrzut pocisków co mogło być użyteczne na niewielkim dystansie^[2] (w rzeczywistości nie miło ono jednak na to wpływu)^[4].

Historia

Garłacz skonstruowano w XVI wieku w Holandii^[4] jako broń dla marynarzy. Łatwość ładowania i możliwość zamiennego stosowania różnych rodzajów pocisków sprawiła, że garłacze rozpowszechniły się w Europie. Trafiły między innymi do uzbrojenia włoskiej lekkiej jazdy, załóg weneckich galer i hiszpańskich strzelców^[3]. Później stały się głównie bronią jazdy i w tej roli rozpowszechniły się na Bliskim Wschodzie, Persji i na Kaukazie^[4][2].

Garłacze do końca XVIII wieku używane były jako broń wojskowa^[3], głównie przeznaczona do walki w tłumie czy podczas abordażu. Później garłacz stał się przede wszystkim bronią cywilną, używaną do samoobrony. Późne garłacze używane w Wielkiej Brytanii były mniejsze i miały wielkość pistoletów. Z czasem zanikła także trąba, a lufa zaczęła mieć jednakowy kaliber wzdłuż całej długości (trąbę zaczęto imitować pierścieniami na jej końcu)^[4].

Potocznie garłaczem karabinowym nazywano w pierwszej połowie XX wieku granatnik nasadkowy.

Galeria

• 

  Indyjski garłacz
  (XVIII wiek)

• 

  (c) Mzopw, CC-BY-SA-3.0

  Turecki garłacz
  (I poł. XIX wieku)

• 

  Garłacz w formie pistoletu

• 

  Garłacz pozbawiony rozszerzenia wylotu lufy

W literaturze polskiej

Przykłady użycia garłacza i jego skutków ilustrują następujące przykłady z literatury polskiej^[5]:

• W szeregach Zagłoby huknął wystrzał z garłacza; siekańce zaszumiały na gościńcu (Henryk Sienkiewicz, Potop);
• Wypatrzywszy moment, wysuwał garłacza i zmierzywszy, gdzie najgęściej kupił się motłoch, kaleczył go grankulkami (Tadeusz Padalica, Opowiadania i krajobrazy);
• Ruszył cyngla i z paszczy garłacza tuzin kul rozsiekanych puszcza śród Moskali! (Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz).

Przypisy

Bibliografia

• Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07350-3.
• Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.
• Frederick Myatt: Pistolety i rewolwery. Ilustrowana historia broni krótkiej od szesnastego wieku do czasów współczesnych. Warszawa: Wydawnictwo Espadon, 1993. ISBN 83-85489-06-1.
• Lampel/Mahrhold: Leksykon broni od A do Ż. J. Ahlborn, K. Teichmann (opr.). Warszawa: Wyd. Muza, 2006. ISBN 83-72009-60-0.