Gardnar Mulloy
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 listopada 1913 |
| Data i miejsce śmierci | 14 listopada 2016 |
| Wzrost | 185 cm |
| Gra | praworęczny |
| Gra pojedyncza | |
| Najwyżej w rankingu | 6 (1947) |
| Australian Open | SF (1947) |
| Roland Garros | QF (1952–1954) |
| Wimbledon | SF (1948) |
| US Open | F (1952) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | QF (1947) |
| Roland Garros | F (1951, 1952) |
| Wimbledon | W (1957) |
| US Open | W (1942, 1945, 1946, 1948) |
Gardnar Putnam Mulloy (ur. 22 listopada 1913 w Waszyngtonie, zm. 14 listopada 2016 w Miami[1]) – amerykański tenisista, zwycięzca mistrzostw USA i Wimbledonu w deblu, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Studiował prawo na Uniwersytecie Miami, gdzie był organizatorem i zawodnikiem pierwszej drużyny tenisowej. Pełnił służbę wojskową w czasie II wojny światowej[2]. W roku 1936 po raz pierwszy pojawił się w rankingu amerykańskim – jako nr 11. w klasyfikacji gry podwójnej. W latach 40. i 50. XX wieku tworzył parę deblową z Billem Talbertem – wspólnie wygrali cztery razy mistrzostwa USA oraz byli w dalszych dwóch finałach. W kolejnych finałach Mulloy i Talbert pokonywali Teda Schroedera i Sidneya Wooda (1942), Boba Falkenburga i Jacka Tuero (1945), Dona McNeilla i Franka Guernseya (1946) oraz Franka Parkera i Teda Schroedera (1948). Najbardziej wyrównany finał miał miejsce w 1946 – Mulloy i Talbert triumfowali 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18, broniąc siedmiu piłek meczowych. W pozostałych finałach mistrzostw USA amerykański debel przegrywał z Johnem Bromwichem i Frankiem Sedgmanem (1950) oraz z Rexem Hartwigiem i Mervynem Rose (1953). Mulloy był również w finałach mistrzostw USA w 1940 (w parze z Henrym Prusoffem) i 1941 (z Wayne’em Sabinem) – w obu przypadkach przegrywając z parą Jack Kramer i Ted Schroeder, a także w roku 1957 (z Budge’m Pattym, porażka z Ashleyem Cooperem i Neale’em Fraserem).
Sukcesy deblowe Gardnar Mulloy odnosił także na innych turniejach wielkoszlemowych. W latach 1951–1952, w parze z Dickiem Savittem, dochodził do finałów mistrzostw Francji (dwie porażki z Frankiem Sedgmanem i Kenem McGregorem, zdobywcami deblowego Wielkiego Szlema). Jedyne zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w wieku 43 lat, w roku 1957, w parze z Budge’em Pattym. Nierozstawieni Amerykanie pokonali w finale najwyżej rozstawionych Australijczyków – Lew Hoada i Neale’a Frasera w czterech setach (8:10, 6:4, 6:4, 6:4). Mulloy był również finalistą wimbledońskiego debla w roku 1948 (w parze z Tomem Brownem, porażka z Bromwichem i Sedgmanem) i w roku 1949 (w parze z Tedem Schroederem, porażka z Pancho Gonzálezem i Frankiem Parkerem). W 1956 w grze mieszanej partnerował Althei Gibson i para ta dotarła do finału (porażka z Shirley Fry i Vicem Seixasem).
Jako singlista Mulloy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego czternastokrotnie w latach 1939–1954. W roku 1952 był liderem tej klasyfikacji, kiedy jedyny raz osiągnął finał mistrzostw USA także w grze pojedynczej (przegrał z młodszym o czternaście lat Frankiem Sedgmanem)[3]. W latach 1946, 1949 i 1952 był w dziesiątce rankingu światowego według The Daily Telegraph (w 1952 jako nr 7).
W sezonach 1946, 1948–1950, 1952–1953 i 1957 Mulloy bronił barw amerykańskich w Pucharze Davisa[3]. We wszystkich tych latach finały Pucharu Davisa rozgrywały między sobą USA i Australia – Amerykanie wychodzili z nich zwycięsko w latach 1946, 1948–1949, a Mulloy przyczynił się do sukcesu szczególnie w roku 1948, zdobywając z Billem Talbertem ważny punkt deblowy przeciwko Sidwellowi i Longowi. W latach 1952–1953 Mulloy pełnił funkcję grającego kapitana. Bilans jego występów pucharowych to trzy zwycięstwa (bez porażek) w singlu oraz osiem zwycięstw i trzy porażki w deblu.
Praworęczny zawodnik, przygodę z tenisem kontynuował jeszcze jako 80-latek – w roku 1996 był liderem klasyfikacji amerykańskiej w kategorii powyżej 80 lat w singlu i deblu. Zdobył szereg tytułów mistrza USA w rozmaitych kategoriach wiekowych, na różnych nawierzchniach i we wszystkich dyscyplinach (w singlu, deblu i mikście, a nawet w specjalnej deblowej kombinacji ojciec-syn). W roku 1952 jako 38-latek był najstarszym finalistą mistrzostw USA (pięć tygodni starszy od Billa Larneda w roku 1911), w roku 1957 jako 43-latek najstarszym reprezentantem USA w Pucharze Davisa. Jest również najstarszym deblowym mistrzem Wimbledonu (43 lata w roku 1957). W roku 1972 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[3].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 8 września 1952 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta |  Frank Sedgman | 1:6, 2:6, 3:6 |
Gra podwójna (5–9)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 17 września 1940 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta |  Henry Prussoff | Jack Kramer Ted Schroeder | 4:6, 6:8, 7:9 |
| Finalista | 2. | 7 września 1941 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Wayne Sabin | Jack Kramer Ted Schroeder | 7:9, 4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 1. | 7 września 1942 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | Ted Schroeder Sidney Wood | 9:7, 7:5, 6:1 |
| Zwycięzca | 2. | 3 września 1945 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | Bob Falkenburg Jack Tuero | 12:10, 8:10, 12:10, 6:2 |
| Zwycięzca | 3. | 8 września 1946 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | Frank Guernsey Don McNeill | 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18 |
| Finalista | 3. | 2 lipca 1948 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Tom Brown | John Bromwich Frank Sedgman | 7:5, 5:7, 5:7, 7:9 |
| Zwycięzca | 4. | 19 września 1948 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | Frank Parker Ted Schroeder | 1:6, 9:7, 6:3, 3:6, 9:7 |
| Finalista | 4. | 1 lipca 1949 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ted Schroeder | Ricardo González Frank Parker | 4:6, 4:6, 2:6 |
| Finalista | 5. | 5 września 1950 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | John Bromwich Frank Sedgman | 5:7, 6:8, 6:3, 1:6 |
| Finalista | 6. | 3 czerwca 1951 | French Championships, Paryż | Ceglana | Dick Savitt | Ken McGregor Frank Sedgman | 2:6, 6:2, 7:9, 5:7 |
| Finalista | 7. | 1 czerwca 1952 | French Championships, Paryż | Ceglana | Dick Savitt | Ken McGregor Frank Sedgman | 3:6, 4:6, 4:6 |
| Finalista | 8. | 7 września 1953 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Bill Talbert | Rex Hartwig Mervyn Rose | 4:6, 6:4, 2:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 5 lipca 1957 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Budge Patty | Neale Fraser Lew Hoad | 8:10, 6:4, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 9. | 8 września 1957 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Budge Patty | Ashley Cooper Neale Fraser | 6:4, 3:6, 7:9, 3:6 |
Gra mieszana (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 6 lipca 1956 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Althea Gibson | Shirley Fry Vic Seixas | 6:2, 2:6, 5:7 |
Przypisy
- ↑ Tennis legend Gardnar Mulloy of Miami dies at 102. miamiherald.com. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).
- ↑ Matt Schudel, Gardnar Mulloy, tennis champion known for fiery manner, dies at 102, „The Washington Post”, 15 listopada 2016, ISSN 0190-8286 [dostęp 2018-03-28] (ang.).
- ↑ a b c Gardnar Mulloy, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-28].
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
