Garibaldino

Garibaldino

Klasa	niszczyciel
Typ	Soldato
Historia
Stocznia	Ansaldo, Genua
Położenie stępki	23 października 1905
Wodowanie	12 lutego 1910
Regia Marina
Wejście do służby	1 czerwca 1910
Zatopiony	16 lipca 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 395 ton pełna: 412 t
Długość	całkowita: 65 metrów 64,4 m na KLW
Szerokość	6,1 m
Zanurzenie	2,1 m
Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 3 kotły moc 6000 KM 2 śruby
Prędkość	28,5 węzła
Zasięg	1200 Mm przy prędkości 12 węzłów
Uzbrojenie
4 działa kal. 76 mm (4 x I) 10 min
Wyrzutnie torpedowe	3 x 450 mm (3 x I)
Załoga	55

Garibaldino – włoski niszczyciel z początku XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z jedenastu jednostek typu Soldato. Okręt został zwodowany 12 lutego 1910 roku w stoczni Ansaldo w Genui, a do służby w Regia Marina wszedł w czerwcu 1910 roku. Jednostka została zatopiona 16 lipca 1918 roku nieopodal Villefranche-sur-Mer, po kolizji z brytyjskim niszczycielem HMS „Cygnet”.

Projekt i budowa

„Garibaldino” był jednym z jedenastu bliźniaczych niszczycieli – ostatniej serii jednostek tej klasy wzorowanych na projektach stoczni brytyjskich^[1]. Okręty, zaprojektowane w stoczni Ansaldo, zbliżone były wielkością i parametrami do typu Nembo, lecz posiadały szereg udoskonaleń wynikających z doświadczeń eksploatacyjnych poprzedników^[2][3].

Okręt został zbudowany w stoczni Ansaldo w Genui^[2][4]. Stępkę niszczyciela położono 23 października 1905 roku, został zwodowany 12 lutego 1910 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 1 czerwca 1910 roku^[2][5].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra^[2][6]. Wyporność normalna wynosiła 395 ton, zaś pełna 412 ton^[1][2]. Okręt napędzany był przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały moc pomiędzy 5954 a 6392 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft^[2][7]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,5 węzła^[2][6]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 23,5 węzła)^[1][2][a].

Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF L/40 Ansaldo M1897^[2][7]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, zaś szybkostrzelność 15 strz./min^[9]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), na jego pokładzie można było umieścić 10 min morskich^[1][2].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 52 podoficerów i marynarzy^[2][7].

Służba

W latach 1910–1912 podwyższono tylny maszt, zrównując jego wysokość z masztem głównym^[2]. „Garibaldino” został zatopiony 16 lipca 1918 roku nieopodal Villefranche-sur-Mer, w wyniku staranowania przez brytyjski niszczyciel HMS „Cygnet”^[2][3][b].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.)
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-09-10].
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)