Garncarz rdzawy

Garncarz rdzawy

Furnarius rufus[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	tyrankowce
Rodzina	garncarzowate
Podrodzina	garncarze
Rodzaj	Furnarius
Gatunek	garncarz rdzawy
Synonimy
Merops rufus J. F. Gmelin, 1788[2]
Podgatunki
F. r. commersoni Pelzeln, 1868 F. r. paraguayae Cherrie & Reichenberger, 1921 F. r. rufus (J. F. Gmelin, 1788) F. r. albogularis (Spix, 1824)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Garncarz rdzawy^[4] (Furnarius rufus) – gatunek ptaka z rodziny garncarzowatych (Furnariidae). Zamieszkuje Amerykę Południową.

Charakterystyka

Morfologia

Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione podobnie. Brązowy grzbiet, głowa i skrzydła. Spód ciała beżowy. Oczy i nogi czarne. Dziób ciemny.

Rozmiary: Długość ciała – 16–23 cm^[5]

Masa ciała: 31–65 g^[5].

Głos

Jasny, dźwięczny śpiew.

Występowanie

Środowisko

Zamieszkuje pastwiska, obszary uprawne i inne otwarte siedliska z gołą glebą, zarośla wtórne itp.^[5] Spotykany także w pobliżu ludzkich siedzib, a nawet w miastach (w parkach i ogrodach). Często spaceruje po trawnikach miejskich. Często występuje w pobliżu wód, takich jak rzeki, jeziora czy stawy^[5].

Zasięg występowania

Zamieszkuje Brazylię, Boliwię, Paragwaj, Urugwaj oraz Argentynę.

Pożywienie

Żyjące na ziemi owady i ich larwy, różne pająki i robaki.

Wydziobuje pożywienie z ziemi.

Tryb życia i zachowanie

Aktywny jest w dzień. Większość czasu spędza na ziemi, poszukując i zbierając pożywienie lub wysiadując na drzewach, a jego melodyjny głos niesie się po okolicy. W nocy odpoczywa i śpi ukryty w gałęziach drzew. Woli chodzić niż latać i dlatego biega po ziemi, często zatrzymując się z wysoko uniesioną nogą.

Rozród

Garncarz rdzawy przy gnieździe

Okres godowy

Środowisko: Dogodne miejsce na drzewie lub płocie.

Gniazdo: Ptaki rozpoczynają budowę głębokiej miski z gliny, którą umacniają oraz usztywniają źdźbłami traw i innymi włóknami roślinnymi. Kiedy ta część gniazda jest gotowa i wyschnie na słońcu, ptaki zaczynają budować ścianki, dopóki nie zamkną całego sklepienia. Na samym końcu robią wąski, okrągły otwór wejściowy. Wewnątrz gniazdo samiczka wyściela trawą i pierzem.

Okres lęgowy

Jaja: Samiczka składa 3–5 białych jaj.

Wysiadywanie: Dzięki temu, że w gnieździe jest ciepło, pisklęta wykluwają się po 18–20 dniach.

Pisklęta: Rodzice karmią je troskliwie i po kolejnych 18 dniach pisklęta potrafią już latać.

Podgatunki

Zwykle wyróżnia się cztery podgatunki F. rufus^[6][2]:

• F. r. commersoni Pelzeln, 1868 – środkowa i wschodnia Boliwia, południowo-zachodnia Brazylia i północno-zachodnia Argentyna. Proponowany podgatunek schuhmacheri (Boliwia) uznany za jego synonim.
• F. r. paraguayae Cherrie & Reichenberger, 1921 – Paragwaj i północna Argentyna
• F. r. rufus (J. F. Gmelin, 1788) – południowo-wschodnia Brazylia, Urugwaj do środkowej Argentyny
• F. r. albogularis (Spix, 1824) – wschodnia Brazylia

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje garncarza rdzawego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia zwierząt od A do Z Warszawa 1999 ISBN 83-908277-3-5.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).