Garnizon Częstochowa

Garnizon Częstochowa – polski garnizon wojskowy, a w okresie zaborów garnizon wojsk rosyjskich.

Garnizon fortecy częstochowskiej

Garnizon Częstochowski został praktycznie podporządkowany rozkazom władz wojskowych dopiero w połowie 1783 roku. W maju i czerwcu 1783 na polecenie Departamentu Wojskowego odbyły się lustracje fortecy. W lipcu 1783 zreformowano garnizon. Komendanta i oficerów mianować miał król, a pieniądze na utrzymanie twierdzy pochodzić miały z intraty kilku wydzielonych starostw. W Częstochowie garnizon stacjonował do 6 marca 1793 roku, kiedy to wymaszerował do Krakowa, kapitulując przed Prusakami oblegającymi miasto[1].

Załogę garnizonu 1783 roku stanowiło 125 ludzi. Byli to: komendant, dwunastu artylerzystów i kompania muszkieterów w sile 112 żołnierzy. Etat zmieniono w 1792 roku. Liczba artylerzystów powiększono do 21 osób, a muszkieterów do 169. Do 1790 roku obsadę oficerską stanowili: komendant w stopniu majora, jeden porucznik artylerii; w piechocie – kapitan, porucznik i chorąży. W 1786 roku pojawił się architekt fortecy w stopniu chorążego, potem podporucznika. W 1790 roku w piechocie pojawił się podporucznik. Liczba ofi¬cerów wzrosła z pięciu w 1783 roku do siedmiu w 1790[2].

Komendantem fortecy był Marcin Wierzbowski, artylerią dowodził por. Jan Szternberg, a muszkieterami kapitanowie: Ignacy Soldadini, a później Franciszek Brzeziński[3].

Garnizon carski

Wojsko Polskie II RP w Częstochowie

Wojsko Polskie po 1945 roku

Przypisy

  1. ↑ Machynia i Srzednicki 1998 ↓, s. 419.
  2. ↑ Machynia i Srzednicki 1998 ↓, s. 420.
  3. ↑ Machynia i Srzednicki 1998 ↓, s. 421.

Bibliografia

  • Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.