Gaspar Woskanow

Gaspar Woskanow

Գասպար Կարապետի Ոսկանյան

komandarm II rangi
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1887 Grigoriopol
Data i miejsce śmierci	20 września 1937 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1908−1917, 1918−1930
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona
Stanowiska	d-a: 4 Armii, 12 Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Gaspar Karapietrowicz Woskanow (Woskanian) (ros. Гаспар Карапетович Восканов (Восканян), orm. Գասպար Կարապետի Ոսկանյան, ur. 21 grudnia 1886^?/ 2 stycznia 1887 w Grigoriopolu, zm. 20 września 1937 w Moskwie) − rosyjski i radziecki wojskowy, komandarm II rangi, podpułkownik armii Imperium Rosyjskiego.

Życiorys

Urodził się w ormiańskiej rodzinie mieszczańskiej na terytorium obecnego Naddniestrza. Początkowo kształcił się w domu, a od 15 marca 1908 służył w rosyjskiej armii, początkowo w rezerwowym pułku piechoty w Benderach. W 1913 ukończył szkołę wojskową w Tyflisie (Tbilisi)^[1]. Walczył w czasie I wojny światowej na Froncie Południowo-Zachodnim i Zachodnim. Po rewolucji lutowej w 1917 został członkiem komitetu pułkowego, dowodził 11 samodzielnym pułkiem piechoty. Po rewolucji październikowej w czerwcu 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Do października 1919 roku dowodził 25 i 49 Dywizją Strzelecką, następnie kwietnia 1920 dowódca 4 Armii, a przez kolejne dwa miesiące 2 Armii Robotniczej^[2]. Walczył w wojnie domowej w Rosji i w wojnie polsko-bolszewickiej. Od czerwca do sierpnia 1920 roku dowódca 12 Armii Frontu Południowo-Zachodniego Aleksandra Jegorowa.

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej służył dalej w armii. W 1922 ukończył kursy przy Akademii Wojskowej im. Frunzego, później pełnił funkcje dowódcze w rejonie witebskim oraz w Jelizawietgradzie i Odessie, w 1924 pozostawał w rezerwie i potem krótko w dyspozycji Głównego Zarządu Armii Czerwonej. We wrześniu 1925 został pomocnikiem dowódcy wojsk Frontu Turkiestańskiego, brał udział w walkach z basmaczami w Azji Środkowej i Turkiestanie, w marcu 1926 został skierowany do dyspozycji Departamentu 4 Sztabu Armii Czerwonej. W kwietniu 1926 mianowany attaché wojskowym przy ambasadzie ZSRR w Finlandii, od kwietnia do lipca 1929 był attaché wojskowym ZSRR w Turcji, a od lipca 1929 do grudnia 1930 we Włoszech, następnie został zwolniony do rezerwy. Od 1931 do 1936 pełnił funkcję kierownika sektora wojskowego przy Wszechzwiązkowego Komitetu Standaryzacji przy Radzie Pracy i Obrony ZSRR i następnie zastępcy przewodniczącego Centralnej Rady Osoawiachimu. 16 kwietnia 1936 otrzymał stopień komkora. Był dwukrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru (23 stycznia 1920 i 5 czerwca 1922). Znał język mołdawski, turecki, perski i grecki.

28 maja 1937 został aresztowany, 20 września 1937 skazany na śmierć przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR pod zarzutem udziału w wojskowym spisku oraz antyradziecką i terrorystyczną działalność i tego samego dnia rozstrzelany. 29 grudnia 1956 został pośmiertnie zrehabilitowany^[3].

Przypisy

Bibliografia

• J. Odziemkowski Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 - 1920 Oficyna Wydawnicza Rytm Warszawa 2004