Gazeta Polska (1929–1939)
 Strona tytułowa gazety z 25 października 1930 r. | |
| Częstotliwość | dziennik |
|---|---|
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
| Adres | Warszawa |
| Tematyka | polityczno-społeczna |
| Język | polski |
| Pierwszy numer | 1929 |
| Ostatni numer | 1939 |
| Redaktor naczelny | Adam Koc, Bogusław Miedziński, Mieczysław Starzyński |
| Średni nakład | 1930 – 15 tys. 1937-39 – 30 tys. egz. |
Gazeta Polska – dziennik informacyjno-polityczny o orientacji pro-sanacyjnej, wydawany w latach 1929–1939 w Warszawie.
Charakterystyka
Powstała z połączenia „Epoki” i „Głosu Prawdy”. Redaktorem naczelnym do 1931 roku był założyciel tytułu Adam Koc, potem do 1938 roku funkcję tę sprawował Bogusław Miedziński, a następnie Mieczysław Starzyński.
Do zespołu redakcyjnego i grona współpracowników należeli m.in.: Tadeusz Hiż, Ignacy Matuszewski (gł. publicysta polityczny), Marek Radzewicz, Kazimierz Smogorzewski, Jan A. Szczepański, Stanisław Wasylewski, Konrad Wrzos, Witold Ipohorski-Lenkiewicz, Zdzisław Stahl, Irena Obarska, Juliusz Kaden-Bandrowski, Kazimierz Wierzyński, Antoni Czyżewicz.
Należała do grona najpoważniejszych i najlepiej redagowanych gazet o zasięgu ogólnokrajowym. Politycznie związana była z tzw. grupą pułkowników, a po śmierci J. Piłsudskiego z otoczeniem Marszałka Polski Edwarda Rydza-Śmigłego i Obozem Zjednoczenia Narodowego. Decyzją płk. Adama Koca z dniem 9 grudnia 1937 „Gazeta Polska” została naczelnym organem prasowym OZN[1]. W swoich poglądach propagowała idee ustroju autorytarnego i zaostrzenia kursu wobec opozycji.
Nakład w 1930 r. wynosił 15 tys., w latach 1937–1939 – 30 tys. egzemplarzy.
Gazeta Polska była fundatorem nowego trofeum Pucharu Gordona Bennetta, którego projektantem był prof. Szukalski[2]. Ta statuetka była wręczana od XXXIV turnieju, który odbył się w 1936 roku.
Przypisy
- ↑ „Gazeta Polska” organem O. Z. N.. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 280 z 10 grudnia 1937.
- ↑ Gordon Bennett 1936, „Lot i Obrona Przeciwlotniczo Gazowa Polski” (nr 17), 1936, s. 4-5.
Bibliografia
- Łojek J., Myśliński J., Władyka W., Dzieje prasy polskiej, Warszawa 1988.
- Encyklopedia historii Drugiej Rzeczypospolitej, pod red. A Garlickiego, Warszawa 1999, s. 100.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).