Generał Antonio Ricardos przy armacie

Generał Antonio Ricardos przy armacie
El general Ricardos, ante su cañón de batalla
Ilustracja
Autor

Francisco Goya

Rodzaj

portret

Data powstania

1793–1794

Medium

olej na płótnie

Wymiary

225 × 150 cm

Miejsce przechowywania
Lokalizacja

Kolekcja prywatna

Generał Antonio Ricardos, Prado, 112 × 84 cm

Generał Antonio Ricardos przy armacie (hiszp. El general Ricardos, ante su cañón de batalla) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828). Portret przedstawiający generała Antonia Ricardosa należy do prywatnej kolekcji markizy wdowy de la Montilla w Sewilli[1]. W 2013 został zdeponowany w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda[2].

Okoliczności powstania

Generał Antonio Ricardos (1727–1794) był utalentowanym dowódcą i reformatorem wojska, a także człowiekiem oświecenia, miłośnikiem poezji, muzyki i sztuki[3]. Za swoje liberalne poglądy zesłano go do Guipuzkoa, został zrehabilitowany dopiero pod koniec życia[4]. Wyróżnił się, zadając klęskę Francuzom w bitwie pod Truilles we wrześniu 1793[3]. Z tej okazji powstał portret pół-postaciowy, który mógł być studium do większego obrazu z armatą[5]. Oba portrety zostały namalowane po bitwie, wskazują na to widoczne na mundurze generalskie szlify (capitán general), które otrzymał 22 września 1793. Generał zmarł w marcu 1794 na zapalenie płuc[6].

Opis obrazu

Generał Ricardos stoi ze skrzyżowanymi nogami, oparty o armatę, na której położył kapelusz. Jego lewe ramię wydaje się wskazywać na front bitwy, w której osiągnął zwycięstwo. Nosi mundur generała, na którym widoczne są insygnia Zakonu Santiago i Wielki Krzyż Orderu Karola III z biało-niebieska wstęgą. Ciemny kolor kaftana kontrastuje z jaśniejszymi odcieniami spodni i kamizelki. Uwagę widza przyciąga burzowe niebo, nadające kompozycji nieco ponury charakter[1].

Atrybucja

Profesor historii sztuki z Uniwersytetu w Saragossie Arturo Ansón Navarro uważa, że portret z armatą jest kopią autorstwa Agustína Esteve, która powstała po śmierci generała. Zwraca uwagę na istotne różnice w stylu i kolorystyce w stosunku do portretu pół-postaciowego z Prado. Według Ansóna u Esteve brak impastów i oryginalnych, śmiałych zabiegów artystycznych, które charakteryzują malarstwo Goi. Na portrecie z Prado na czole generała, który niedawno wrócił z pola bitwy, widoczny jest jasny ślad po kapeluszu, podczas gdy reszta twarzy jest opalona słońcem. Twarz Ricardosa na portrecie z armatą ma jednolitą karnację. Energiczny charakter i lekko ironiczny grymas generała są obecne jedynie na obrazie z Prado. Ansón uważa, że Goya nie wykonywał replik własnych obrazów z braku czasu. Esteve był wziętym kopistą Goi (znanych jest ponad 30 kopii jego pędzla) i chociaż wiernie imitował obrazy, jego styl w porównaniu do Goi był pospolity[7].

Antonio Bonet Correa, dyrektor Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda uważa, że obraz jest pędzla Goi, a jego autorstwo jest dobrze udokumentowane. O oryginalności kompozycji świadczy umieszczenie jedynie fragmentu, a nie całej armaty w kadrze obrazu[2]. Również Nigel Glendinning opisał portret z armatą jako dzieło Goi w katalogu wystawy portretów Goya. La década de los Caprichos. Retratos 1792–1804 z 1992[8].

Proweniencja

Obraz należał do portretowanego i jego rodziny. W 1794 był własnością markiza de Valencia del Alcor de Sevilla, a następnie Montilla w Sewilli[1]. W 2013 Pilar Solís-Beaumont y Martínez-Campos córka markizów Motilla zdeponowała obraz w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie. Depozyt jest odnawiany rokrocznie[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c El general Antonio Ricardos. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp. • ang.).
  2. ↑ a b c Bellas Artes „confunde” a Goya con un discípulo. El Confidencial. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp.).
  3. ↑ a b General Antonio Ricardos. Museo Nacional del Prado. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp. • ang.).
  4. ↑ Goya. María Jesús Díaz (red.). Madrid: Susaeta Ediciones, 2010, s. 110. ISBN 978-84-9928-021-9.
  5. ↑ Ferrán Aribau, Francesc Ruidera, Lluís Altafuya, Roberto Castillo, Xavier Costaneda: Goya: su tiempo, su vida, su obra. Madrid: LIBSA, 2006, s. 296. ISBN 84-662-1405-4.
  6. ↑ General Antonio Ricardos. Artehistoria. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp.).
  7. ↑ Arturo Ansón Navarro: Goya y Aragón: familia, amistades y encargos artísticos. Madrid: Caja de Ahorros de la Immaculada de Aragón, 1995. ISBN 84-88305-32-X.
  8. ↑ Nigel Glendinning: Goya. La década de los Caprichos. Retratos 1792–1804. Central Hispano, 1992, s. 130–131. ISBN 84-87181-10-4.

Media użyte na tej stronie