Geogaddi

Geogaddi – drugi album studyjny szkockiego duetu elektronicznego Boards of Canada, wydany w 2002 roku. Doszedł do 3. miejsca na liście Top Dance/Electronic Albums tygodnika Billboard oraz do takiego samego na brytyjskiej liście UK Independent Albums. Ponadto w Wielkiej Brytanii uzyskał certyfikat Srebrnej Płyty.

Historia albumu

Proces twórczy

Definiując proces twórczy, towarzyszący nagrywaniu albumu Michael Sandison odpowiedział w wywiadzie udzielonym Koenowi Poolmanowi z magazynu OOR, iż obaj z bratem (Marcusem) dla Geogaddi nagrali ponad 90 utworów, z których tylko 22 (oraz bezgłośny Magic Window) znalazły się na płycie. Według zamierzeń album miał przypominać ścieżkę dźwiękową do „jakiegoś dziwnego musicalu, albo wyimaginowanego filmu” z pewnego rodzaju dezorientacją jako motywem przewodnim. Dodał, iż obaj starają się za każdym razem tworzyć brzmienie ponadczasowe.

Porównując Geogaddi z poprzednim albumem stwierdził, iż „Music Has the Right... jest płytą na zewnątrz domu, w zimny, błękitny dzień”, podczas gdy Geogaddi to „pewnego rodzaju próba ognia, klaustrofobiczna, kręta podróż, która zabiera cię w dość mroczne doświadczenia, zanim znów znajdziesz się na otwartej przestrzeni”. Jeśli chodzi o dyskretne wykorzystanie w muzyce albumu akustycznego instrumentarium, wskazał na zainteresowanie duetu twórczością takich artystów jak Joni Mitchell i The Incredible Stringband^[1].

Tytuł

Na pytanie Poolmana co oznacza tytuł „Geogaddi”, Michael Sandison odpowiedział:

Premiera albumu

Premiera albumu miała miejsce w sześciu kościołach: w Londynie, Nowym Jorku, Tokio, Edynburgu, Paryżu i Berlinie. W ramach promocji, nieuchwytni i zwykle stroniący od kontaktów z mediami, Marcus Eoin i Michael Sandisonowie, udzielili tylko jednego wywiadu prasowego (dla NME) za pośrednictwem poczty elektronicznej^[2].

Wydania

Album został wydany 13 lutego 2002 roku jako CD w Japonii przez miejscową wytwórnię Beat Records^[3] oraz 18 lutego 2002 roku jako CD^[4] i potrójny LP^[5]. Równocześnie wydanych zostało kilka EP-ek z różnym zestawem utworów.

W lutym 2007 roku został wznowiony w Wielkiej Brytanii, Europie i Stanach Zjednoczonych jako digital download (23 pliki MP3)^[6].

Lista utworów

LP

Lista według Discogs^[5]:

Wszystkie utwory napisali, zrealizowali i wyprodukowali: Marcus Eoin i Michael Sandison.

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[7]
EW[8]	B+
Drowned in Sound[9]	9/10
The Guardian[10]
Metacritic[11]	84/100
Pitchfork[12]	8.6/10
Porcys[13]	8.0/10
RYM[14]	3.96/5
Rolling Stone[15]
The New Rolling Stone Album Guide[16]
Spin[17]	8/10
Sputnikmusic[18]	4.5/5

Album zyskał powszechne uznanie^[11].

Magazyn The Skinny porównał w 2009 roku Geogaddi z Music Has the Right to Children, uznając ten pierwszy jako piąty w zestawieniu najlepszych szkockich albumów lat 90. „jeśli Music has the Right to Children z 1998 roku było płytą, która otworzyła nowoczesną muzykę elektroniczną na zupełnie nowe horyzonty możliwości (…) to Geogaddi z 2002 roku jest tym albumem, na którym Boards of Canada spróbowali wdrożyć swoje własne estetyczne innowacje z nowych i dezorientujących punktów widzenia”^[19].

Geogaddi wysoko ocenił John Bush z AllMusic (4 i pół gwiazdki na 5). Wydawnictwo przypomina jego zdaniem debiutancki album zespołu, Music Has the Right to Children. Projekt graficzny okładki zawiera „artystyczne, wybielone zdjęcia bawiących się dzieci, a długa lista utworów balansuje pomiędzy krótkimi szkicami a dłuższymi utworami”. Boards of Canada, według recenzenta, „specjalizuje się w sugestywnej, żałobnej, pełnej sampli muzyce downtempo, często brzmiącej jakby została wyprodukowana na niesprawnym sprzęcie wydobytym z ruin laboratorium komputerowego z początku lat 70. Geogaddi ma nieco mniej melodyjności i w rezultacie brzmi trochę mniej jak trip-hop do bajek, a bardziej jak lekko eksperymentalna, ale wyraziście zrealizowana muzyka elektroniczna, którą jest”^[7].

Równie wysoko ocenia Gegaddi Mark Richardson z magazynu Pitchfork dając mu 8.6 punktu na 10. Recenzent skupia się na tym, co różni ten album od wcześniejszych wydawnictw zespołu. Zauważa zmianę jego nastroju. Wprawdzie tematyka albumu to dzieciństwo i nostalgia, ale klimat albumu jest „o ton mroczniejszy niż na poprzednich wydawnictwach, i stosunkowo napięty, z zauważalnym wątkiem paranoi”. Na Geogaddi Boards of Canada „zastąpili ciszę dronem, a wzorcowe taśmy nasycone są maszynowymi dźwiękami zrealizowanymi przez duet”. Przykładem różnic w stosunku do wcześniejszych wydawnictw są według recenzenta takie utwory jak: 'Julie and Candy' („wirujące klaustrofobiczne wiatry”), 'Dawn Chorus' („groźne fale sprzężenia zwrotnego hamujące rytm [utworu]”), 'The Devil Is in the Details' („samotne, odizolowane Nuno Cannavarro-izmy”). Przykładem nowego, mroczniejszego nurtu są według niego takie utwory jak: 'Gyroscope' (z „miażdżącym, zmechanizowanym loopem perkusyjnym”) oraz 'Alpha and Omega' (w którym „dźwięki tabli mieszają się z wielowarstwową perkusją, nadając [utworowi] intrygujące wrażenie żywego zespołu”). „Boards of Canada zastosowali na Geogaddi swoje charakterystyczne narzędzia, ale w służbie nieco bardziej mrocznej wizji” – podsumowuje^[12].

„Geogaddi, składający się z 23 przejrzystych, instrumentalnych utworów w stylu Briana Eno to w większości przyjemna przejażdżka” – uważa redakcja The Independent dodając: „pętle, sample i syntezatorowe drony dryfują na stonowanych ścieżkach rytmicznych, a w tym dryfie od czasu do czasu pojawia się na wpół zrozumiała fraza wokalna”. Wyróżnia kilka utworów: 'Diving Station' („partia fortepianu zmącona przez wiatr elektronicznego hałasu”, 'Music is Math' („brzmiący jak skrzyżowanie Bacha z breakbeatem) i 'The Beach at Redpoint' („uroczy przykład 'krajobrazowego' stylu ambientowej elektroniki). Liczne utwory albumu zostały określone jako „dużej mierze niezamieszkałe krajobrazy”, w których głosy „nawet jeśli się pojawiają, to są to tylko na wpół zasłyszane fragmenty mowy”, lub, jak w innych „brzmią po prostu jakby uwięzione, jak dodatkowa warstwa niesamowitości dodana do ogólnego niepokoju”^[20].

„Boards of Canada na swoim nowym albumie, Geogaddi ponownie przywołali rodzinę muzycznych duchów” – zauważa redakcja magazynu PopMatters precyzując: „bogate, unoszące się w powietrzu dźwiękowe eksploracje wyrastają z binarnej gleby zer i jedynek, [podczas] gdy cienkie jak papier bity splatają i rozdzielają (…) swoje kolorowe melodie w spirale, niczym wirujący w powietrzu dym. W niektórych utworach melancholijny uśmiech muzyki wydaje się tak niemożliwie naturalny, że w miarę jak odgłosy tego, co wydaje się być wiatrem i zwierzętami zanikają, trudno jest odróżnić kompozycję od organicznego rozwoju. Z bezbłędnie zszytej progresji 23 utworów rodzi się doskonała istota, z której nie sposób wyodrębnić pojedyncze piosenki”. „Na Geogaddi Boards of Canada tworzą świat z muzyki łącząc w unikalnym stylu [swoich] kompozycji psychodelię z elektroniką” – podsumowuje redakcja^[21].

„Geogaddi jest przepysznie nasycony powtarzającymi się motywami, które od razu wyróżniły ich [Boards of Canada] jako indywidualny głos w muzyce elektronicznej – twierdzi Kitty Empire z NME określając muzykę albumu jako „odgłosy dzieciństwa” i „zrelaksowane wiejskie idylle, nagle zakłócane przez ostre breakbeaty. W sumie jest to spotkanie tego, co Naturalne z tym co cyfrowe, tu jeszcze bardziej mroczne niż kiedykolwiek wcześniej”^[22].

Muzyka Geogaddi to „głównie własna, powściągliwa mieszanka elektronicznej melancholii zespołu, zawsze organiczna i pięknie wykonana. Zależy tylko, czy chcesz się zagłębiać w tak wiele szczegółów” – konkluduje Pascal Wyse z dziennika The Guardian^[10].

„Geogaddi to gobelin dziwnych kontrastów” – ocenia Christian Hopwood z BBC. Muzykę albumu charakteryzuje jako twór, w którym „pulsujące syntezatory, skrzypiące schematy perkusyjne i zniekształcone głosy dzieci wplatają się i wyplatają, tworząc surrealistyczne 'trzecie miejsce'. To elektronika wypuszczona na pastwę losu na zboczach wzgórz na piętnaście lat. Czasami Boards of Canada zaprasza Cię, żeby stanąć z nimi, gdy spoglądają na majestatyczne szkockie wyżyny, obserwując wczesny zachód słońca, który eksploduje na horyzoncie. Innym razem zostawiają cię uwięzionego w mieszkaniu o 3 nad ranem (…). Tak czy inaczej, jest mało prawdopodobne, byś słyszał coś podobnego”^[2].

Wyróżnienia

Album znalazł się na 5. miejscu listy 50 najlepszych albumów IDM wszech czasów (The 50 Best IDM Albums of All Time) magazynu Pitchfork^[23].

Listy tygodniowe

Certyfikaty sprzedaży

• UK: Srebrna Płyta^[33][a]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).