Georg Matthias Monn

Georg Matthias Monn
Imię i nazwisko

Johann Georg Mann

Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1717
Wiedeń

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

3 października 1750
Wiedeń

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, organista

Powiązania

szkoła starowiedeńska

Georg Matthias Monn[1] lub Matthias Georg Monn[2], właśc. Johann Georg Mann[1][2] (ur. 9 kwietnia 1717 w Wiedniu, zm. 3 października 1750 tamże[1][2][3]) – austriacki kompozytor i organista.

Życiorys

O jego życiu zachowało się niewiele informacji[1][3]. W latach 1731–1732 był dyszkancistą w chórze w Klosterneuburgu[1]. Około 1738 roku został organistą kościoła św. Karola Boromeusza w Wiedniu[1][2]. Jego uczniem mógł być Johann Georg Albrechtsberger[1]. Był słabego zdrowia i przez całe życie zmagał się z chorobami, zmarł prawdopodobnie na zapalenie płuc[3].

Napisał pracę Theorie des Generalbasses in Beispielen ohne Erklärung, która pozostała w rękopisie[1][3].

Twórczość

Dorobek kompozytorski Monna obejmuje 21 symfonii (część nie zachowała się), 7 koncertów klawesynowych, koncert wiolonczelowy, Concertino fugato na skrzypce i orkiestrę smyczkową, divertimento na klawesyn i orkiestrę smyczkową, 6 kwartetów smyczkowych, divertimento na trio smyczkowe, 8 partit na 2 skrzypiec i basso continuo, 2 tria, 2 sonaty i 2 allegra na skrzypce i basso continuo, 8 preludiów i wersetów na organy, ponadto msze i Magnificat[2].

Był czołowym, obok Georga Christopha Wagenseila, przedstawicielem szkoły starowiedeńskiej[1]. Jego muzyka należy do okresu przejściowego między barokiem a dokonaniami szkoły mannheimskiej[3]. Do historii przeszedł przede wszystkim jako twórca muzyki instrumentalnej, tworzył 3-częściowe symfonie, w niewielkich rozmiarowo pierwszych częściach stosując formę sonatową z wyrazistymi tematami[1]. Symfonia D-dur Monna jest natomiast pierwszą znaną w historii symfonią o budowie 4-częściowej z menuetem[1][3]. W koncertach solowych jako jeden z pierwszych austriackich kompozytorów wprowadzał elementy klasyczne[1]. Utwory kameralne i solowe są natomiast bardziej zachowawcze, nawiązując do tradycji późnego baroku[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 335–336. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2483–2484. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d e f Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 386–387. ISBN 978-0-8108-7183-0.