Georg Olivier von Wallis
 Georg Olivier von Wallis (1673–1744), miedzioryt współczesny | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 grudnia 1744 |
| Ojciec | von Wallis |
| Matka | Magdalena z d. von Attems |
| Żona | Maria Antonia von Götzen, Maria Teresa von Kinsky (1721–1751) |
| Dzieci | Stefan Oliwier von Wallis |
Georg Olivier von Wallis (2 sierpnia 1673 w Wiedniu – 19 grudnia 1744 tamże) – feldmarszałek austriacki, hrabia Rzeszy, baron Carrighmain ze szlachty walijsko-irlandzkiej od trzech pokoleń w służbie cesarskiej. Niekiedy nazywany „młodszym” dla odróżnienia od dziadka, Oliviera Wallisa (1600–1667). Bratem Georga Oliviera był hrabia Franz Anton Wallis (1677–1737), gubernator Siedmiogrodu.
Wallis był uzdolnionym wodzem wojsk habsburskich w licznych kampaniach; wsławionym zwłaszcza przez zdobycie Neapolu i Messyny w czasie wojny czwórprzymierza, gubernatorem twierdzy w Mesynie i Twierdzy w Moguncji.
Po nieudanej kampanii w VII wojnie austriacko-tureckiej 1735–1739, przegranej bitwie pod Grocką (22 lipca 1739) i utracie Belgradu z północną Serbią w następstwie traktatu belgradzkiego, co przyćmiło jego blask zwycięzcy, Wallis został uwięziony na rozkaz cesarza Karola VI w twierdzy Spielberg koło Brna. Po dziewięciu miesiącach, po śmierci cesarza, zwolniony przez Marię Teresę[1]. Następnie często wzywany był do Wiednia jako cesarski doradca.
Georg Olivier von Wallis rezydował już wtedy w Wolanach na ziemi kłodzkiej. Po ojcu i matce Magdalenie z d. von Attems odziedziczył m.in. Trzebieszowice z przebudowanym w stylu baroku pałacem i Wolany. Ożeniony z hrabianką Marią Antonią von Götzen, córką Johanna Ernsta von Götzena (1667–1707) i siostrą Franza Antona von Götzena (1693–1738), której rodzina posiadała znaczne dobra na ziemi kłodzkiej. Drugą żoną była Maria Teresa von Kinsky (1721–1751). Zakupił także m.in. klucz stroński po Althannach i Lasówkę, oraz zgromadził w swym ręku w latach 1709–1734 kilka sąsiadujących majątków, których właścicielami były ongiś m.in. stare kłodzkie rody jak Czettritzowie, Schaffgotschowie i Pannwitzowie. Po bracie odziedziczył Pławnicę, Idzików, Stary Waliszów i Lasówkę. W majątku Wernersdorf, na jego prośbę przemianowanym w 1738 na Wallisfurth (ob. Wolany), na pamiątkę krajobrazów Irlandii i Walii, skąd wyemigrowali przodkowie feldmarszałka, zbudował w 1735 wspaniały pałac; także pałac w Pławnicy 1718 i pałac Wallisów w Kłodzku[1][2].
Podczas jednego z pobytów w Wiedniu Wallis zmarł 19 grudnia 1744 pozostawiając dobra małoletniemu synowi, Stefanowi Oliwierowi. W tym czasie Śląsk i hrabstwo kłodzkie były już w rękach Fryderyka II. Wolanami i kluczem strońskim zarządzały żona i teściowa hrabiego w imieniu jego małoletniego syna, który po dojściu do pełnoletniości w 1783 sprzedał wszystkie dobra w hrabstwie kłodzkim za 300 tys. talarów Ludwikowi W.F. von Schlabrendorfowi, krajowemu dyrektorowi budów[1].
Przypisy
Bibliografia
- Henryk Grzybowski, Właściciele pałacu na Wolanach i zaskakujące losy ich potomków…, „Ziemia Kłodzka”, 187, Wydawnictwo Ziemia Kłodzka, 2009, s. 23–30, ISSN 1234-9208 (pol.).
- Henryk Grzybowski, Georg Olivier von Wallis, [w:] Janusz Laska, Mieczysław Kowalcze, Popularna Encyklopedia Ziemi Kłodzkiej, t. 4 (suplem.), Kłodzko-Nowa Ruda: Kłodzkie Towarzystwo Oświatowe, 2011, s. 356, ISBN 978-83-62337-36-1.
Media użyte na tej stronie
Wappen der Grafen von Wallis auf Carrighmain 1724
Print of Georg Oliver Graf von Wallis (1673-1744)