Georges Bidault

Georges Bidault

Pełne imię i nazwisko	Georges-Augustin Bidault
Data i miejsce urodzenia	5 października 1899 Moulins
Data i miejsce śmierci	27 stycznia 1983 Cambo-les-Bains
Przewodniczący Rządu Tymczasowego (głowa państwa)
Okres	od 24 czerwca 1946 do 16 grudnia 1946
Poprzednik	Felix Gouin
Następca	Leon Blum
Odznaczenia

Od lewej: Marcel Housset, Georges Bidault i Dwight Eisenhower (1951)

Georges-Augustin Bidault (ur. 5 października 1899 w Moulins, zm. 27 stycznia 1983 w Cambo-les-Bains) – francuski polityk, trzykrotny premier Francji w latach 1946 (przewodniczący rządu i tym samym głowa państwa), 1949–1950 i 1950.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły jezuickiej brał udział w I wojnie światowej^[1]. W 1925 został nauczycielem historii, pracował następnie w Valenciennes, Reims i Lycée Louis-le-Grand w Paryżu^[1].

Przed wojną pracował w chadeckiej gazecie „L'Aube“^[1], gdzie sprzeciwiał się łagodnej wobec Niemiec polityce premiera Daladiera. Podczas kampanii francuskiej został zmobilizowany, a 1 czerwca został wzięty do niewoli i więziony w Stalagu II A. W lipcu 1941 roku został zwolniony i powrócił do Paryża^[1].

W październiku 1941 roku wyjechał do Francji Vichy i zaczął pracować jako nauczyciel w Lycée du Parc w Lyonie^[1].

Podczas okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu^[1]. W lutym 1942 roku został redaktorem naczelnym podziemnej gazety „Combat”^[1]. W kwietniu tego samego roku na prośbę Jeana Moulina zgodził się pokierować centralnym „Bureau d'Information et de Presse”^[1]. W maju 1943 roku opuścił Lyon i wyjechał do Paryża^[1].

Po śmierci Jeana Moulina został wybrany przewodniczącym Krajowej Rady Ruchu Oporu^[1]. W 1944 roku brał udział w powstaniu paryskim^[2].

Bidault był ponadto ministrem spraw zagranicznych w pierwszym powojennym rządzie generała Charles’a de Gaulle’a^[1]. Był jednym z założycieli chrześcijańsko-demokratycznej partii MRP^[2]. W 1949 był prezesem tej partii, a od 1952 był jej honorowym przewodniczącym^[1].

W imieniu Francji podpisał układ z 10 grudnia 1944 o sojuszu i wzajemnej pomocy z ZSRR^[3], zaś w 1947 anglo-francuski Traktat z Dunkierki.

Kilkukrotnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych i ministra obrony^[1].

W późniejszym okresie – jako zwolennik Algierii Francuskiej – był szefem politycznego skrzydła OAS^[1]. W lipcu 1962 z powodu jego działalności związanej z wojną algierską odebrano mu immunitet parlamentarny, przez co wyjechał z Francji i udał się do Brazylii, od 1967 roku przebywał w Belgii, a rok później powrócił do Francji^[1].

Odznaczenia

• Krzyż Wielki Legii Honorowej
• Order Wyzwolenia
• Medal Ruchu Oporu z Rozetą

Przypisy