Georges Guingouin

Georges Guingouin
Raoul, Lou Grand, Préfet du Maquis
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1913
Magnac-Laval

Data i miejsce śmierci

27 października 2005
Troyes

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armoiries république française.svg Francuskie Siły Zbrojne
Phrygian Cap.svg Wolni Strzelcy i Partyzanci Francuscy
Flag of Forces Françaises de l'Intérieur (FFI).png Francuskie Siły Wewnętrzne

Jednostki

1 Limousinska Brygada Marszowa FTP-FFI

Stanowiska

Dowódca oddziału maquis
Dowódca brygady maquis
Komendant departamentu Haute-Vienne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Działacz kombatancki i polityczny

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Wyzwolenia (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Medal Ruchu Oporu z rozetką (Francja)
Georges Guingouin
Burmistrz Limoges
Przynależność

Francuska Partia Komunistyczna

Okres urzędowania

od 1945
do 1947

Georges Guingouin ps. Raoul, Lou Grand, Préfet du Maquis (ur. 2 lutego 1913 w Magnac-Laval, zm. 27 października 2005 w Troyes) – nauczyciel, działacz komunistyczny, bojownik francuskiego Ruchu Oporu, komendant FFI na Haute-Vienne i dowódca 1 Limousinskiej Brygady Marszowej FTP-FFI.

Życiorys

Georges Guingouin urodził się w Magnac-Laval, w rodzinie zawodowego podoficera i nauczycielki. Jego ojciec poległ pod Bapaume 28 sierpnia 1914. Po ukończeniu studiów w Bellac został zatrudniony jako nauczyciel i sekretarz ratuszu w Saint-Gilles-les-Forêts. W 1935 wstąpił do Partii Komunistycznej[1].

23 sierpnia 1939 został w stopniu szeregowego zmobilizowany do wojska, ranny 17 czerwca 1940 w czasie I bitwy o Francję trafił do szpitala w Moulins skąd z powodu zbliżającego się Wehrmachtu został ewakuowany do Montluçon. Po powrocie do Saint-Gilles-les-Forêts wstąpił do komunistycznego podziemia pod pseudonimem "Raoul". W związku z wydanym w październiku rozporządzeniem rządu kolaboracyjnego dotyczącym osób o lewicowych poglądach został zwolniony z pracy. W lutym 1941 poszukiwany przez policję Guingouin zbiegł do Soudaine-Lavinadière, w którym ukrywał się w lesie i u miejscowych przyjaciół[1]. Po powstaniu Wolnych Strzelców i Partyzantów objął dowództwo nad akcjami sabotażowymi w departamencie Corrèze. 26 stycznia 1942 Sąd Wojskowy XII Regionu skazał Georges'a Guingouin'a zaocznie na karę dożywotniej pracy przymusowej za działalność antypaństwową. Po powrocie do Haute-Vienne i rozpoczęciu okupacji wolnej strefy Guingouin skupił się, wbrew rozkazom partii, na sabotażu na wsi niszcząc dostawy zboża dla Niemców[2]. Wraz z powstaniem Francuskich Sił Wewnętrznych oddział maquis FTP "Raoula" został przemianowany na 1 Limousinską Brygadę Marszową[3], a Georges Guingouin został awansowany na podpułkownika (w maju 1944 departamentalne FFI liczyły 8750 ludzi).

Od kwietnia 1944 na terytorium Francji stacjonowała wycofana z frontu wschodniego 2 Dywizja Pancerna SS „Das Reich”, która pomagała miejscowemu Gestapo w walce z Ruchem Oporu dokonując zbrodni na ludności cywilnej w Argenton-sur-Creuse, Combeauvert i Tulle[4]. 9 czerwca partyzanci z 1 Brygady FTP-FFI zatrzymali Sturmbannführera Helmuta Kämpfe i Obersturmführera Karla Gerlacha z dywizji "Das Reich". Zbiegły z rąk maquis Gerlach zawiadomił o wszystkim Sturmbannführera Adolfa Diekmanna, dowódcę 1 batalionu Pułku "Der Führer", który 10 czerwca 1944 udał się na czele 200 żołnierzy do Oradour-sur-Glane, w którym wg Gerlacha miał być przetrzymywany Kämpfe (w rzeczywistości partyzanci więzili go w Oradour-sur-Vayres). W ciągu kilku godzin zamordowano 642-648 osób, w tym 207 dzieci. Po otrzymaniu informacji o masakrze ppłk "Raoul" odrzucił propozycję Standartenführera Sylvestra Stadlera wydania Kämpfego w zamian za uwolnienie 40 więźniów-bojowników FFI i przekazanie kwoty 40 tys. franków. Helmut Kämpfe został stracony jeszcze tego samego dnia. Spowodowało to kolejne represje ale opóźniło wymarsz 2 DPanc SS na front o 48 godzin[5][6].

Na początku czerwca Guingouin otrzymał od Léon'a Mauvais (szef FTP na strefę południową) rozkaz wyzwolenia Limoges, który "Raoul" odrzucił argumentując swoją decyzję nieudanym opanowaniem Tulle (po wycofaniu się maquis 117 cywili zamordowano a 149 deportowano do obozów koncentracyjnych)[7]. Między 18 a 24 lipca 1944 1 brygada FFI w sile ok. 3500 partyzantów starła się na Mont Gargan z siłami niemieckimi (min. mieszaną brygadą gen. Kurta von Jessera [8]) i kolaboracyjnej milicji liczącymi ok. 4800 ludzi. Maquis po stracie 38 zabitych i 54 rannych rozproszyli się opuszczając szczyt. Hitlerowcy stracili w tej bitwie 250-342 zabitych i rannych (milicja straciła jednego zabitego i 3 rannych)[1][9]. 3 sierpnia 1944 ppłk "Raoul" został mianowany departamentalnym komendantem FFI mając pod sobą 14 tys. ludzi (w połowie sierpnia już 20 tys.). Zdecydował się wyzwalać departament stopniowo żeby nie dopóścić do ponownych masakr ludności cywlnej[10][11]. Dowódca garnizonu Limoges gen-mjr Walter Gleiniger zgodził się skapitulować co zapoczątkowało bunt 19 Pułku Policji SS. 21 sierpnia 1944 brygada Guingouin'a zodbyła miasto biorąc do niewoli 13 oficerów i 350 żołnierzy (spora część hitlerowców zdążyła się wycofać). Po jego wyzwoleniu ppłk Guingouin zajął się zabezpieczeniem Limoges oraz tworzeniu jednostek armii regularnej. Poważnie ranny w wypadku samochodowym 20 listopada 1944 był hospitalizowany aż do kwietnia 1945[1].

W latach 1945-1947 sprawował urząd burmistrza Limoges z ramienia PCF. Jego stosunki z partią stopniowo zaczynały się pogarszać, w 1961 został z niej wykluczony[12]. 24 grudnia 1953 został aresztowany pod fałszywymi zarzutami i uwięziony w Brive-la-Gaillarde, gdzie został brutalnie pobity. Przewieziony do Tuluzy próbował popełnić samobójstwo. W jego obronie stanęła rodzina i weterani Ruchu Oporu z Górnej Garonny. Georges Guingouin 13 listopada 1959 został wypuszczony z więzienia i zrehabilitowany. Do przejścia na emeryturę w 1968 pracował jako nauczyciel. W 1998 Francuska Partia Komunistyczna zrehabilitowała go i ponownie przyjęła w swoje szeregi[13][14][1].

Georges Guingouin zmarł 27 października 2005 w Troyes. Zgodnie z ostatnią wolą spoczął obok żony Henriette (1918-2004) w Saint-Gilles-les-Forêts. Wydał wspomnienia ze swojej działalności w ruchu oporu oraz okresu więziennego.

Odznaczenia

Przypisy

  1. a b c d e Georges GUINGOUIN | L'Ordre de la Libération et son Musée, www.ordredelaliberation.fr [dostęp 2019-06-17] (fr.).
  2. lemouvementsocial.net » Fabrice Grenard, Une légende du maquis. Georges Guingouin, du mythe à l’histoire, www.lemouvementsocial.net [dostęp 2019-06-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-05] (fr.).
  3. Musée de la Résistance | Haute-Vienne Tourisme, www.tourisme-hautevienne.com [dostęp 2019-06-17] (fr.).
  4. Georges Guingouin |, baguetteshandlebarsdiscoverfrance.com [dostęp 2019-06-17] (ang.).
  5. Zbrodnia w Oradour-sur-Glane, www.dws-xip.pl [dostęp 2019-06-17] (pol.).
  6. The report of Obersturmführer Karl Gerlach, www.oradour.info [dostęp 2019-06-17] (ang.).
  7. 9 juin 1944 : le massacre de Tulle - Boulevard Voltaire, www.bvoltaire.fr [dostęp 2019-06-17] (fr.).
  8. http://www.laveissiere.fr/userfile/monument_aux_morts/jesser.pdf
  9. Dominique Lormier, Les Grandes Affaires de la Résistance, Lucien Souny, 2005, p. 195.
  10. 666-4 Bad Request !!!, www.cheminsdememoire.gouv.fr [dostęp 2019-06-17].
  11. Musée de la résistance en ligne, www.museedelaresistanceenligne.org [dostęp 2019-06-17].
  12. Pierwsza fala ochłodzenia nastąpiła w czasie wojny, min. w czerwcu 1944 gdy odmówił partii zdobycia Limoges.
  13. Dictionnaire historique de la France sous l'Occupation - article signé par Charles Louis Foulon - Attaché de recherche au centre d'histoire culturelle de l'Université de Versailles p. 359.
  14. Michel Taubmann, L'affaire Guingouin, éd. Lucien Souny 1994 : « L'affaire de Chamberet », p. 36.
  15. Georges Guingouin, héros et hors-la-loi, journals.openedition.org [dostęp 2019-07-13] (fr.).

Bibliografia

  • Philippe Robrieux, Histoire intérieure du parti communiste, 1980-84
  • Laurent Bourdelas, Histoire de Limoges, Geste Éditions, 2014.

Media użyte na tej stronie

Croix de Guerre 1939-1945 ribbon.svg
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Croix de Guerre 1939-1945 (France)
Order of the Liberation ribbon.JPG
(c) EHDI5YS z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Order of the Liberation (France)
Flag of Forces Françaises de l'Intérieur (FFI).png
Autor: Picaballo, Licencja: CC0
An armband of the Forces françaises de l'Interieur.
Medaille de la Resistance avec rosette ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille de la Résistance avec Rosette (Officier de la Résistance)
Lieutenant-colonel.png
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Phrygian Cap.svg
Autor: KCJV, Licencja: CC BY-SA 4.0
A phrygian cap
Armoiries république française.svg
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).