Georgi Kuliszew

Georgi Kuliszew

Data i miejsce urodzenia	21 września 1885 Dojran
Data śmierci	27 września 1974
Minister spraw zagranicznych Bułgarii
Okres	od 31 marca 1946 do 22 listopada 1946
Poprzednik	Petko Stajnow
Następca	Wasił Kołarow
Odznaczenia

Georgi Kuliszew Gugow (bułg. Георги Кулишев Гугов; ur. 21 września 1885 w Dojranie, zm. 27 września 1974 w Sofii^[1]) – bułgarski prawnik, dziennikarz i polityk, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 22. (1927-1931) i 26. kadencji (1945-1946), minister spraw zagranicznych (1946).

Życiorys

Urodził się w macedońskim mieście Dojran. Po ukończeniu gimnazjum w Salonikach w latach 1904-1905 pracował jako nauczyciel. W tym czasie związał się z Macedońsko-Odrińską Organizacją Rewolucyjną (WMORO). W 1905 na kongresie macedońskich działaczy rewolucyjnych został wybrany członkiem salonickiego komitetu rewolucyjnego. W 1906 został aresztowany i umieszczony w więzieniu Yedi Kule w Salonikach^[1].

W 1908, po wybuchu rewolucji młodotureckiej Kuliszew wziął udział w tworzeniu Związku Bułgarskich Klubów Konstytucyjnych i działał w salonickim biurze Związku. W czasie wojen bałkańskich redagował pismo Byłgarin (Bułgar). Po zakończeniu wojen ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Sofijskim. Pisał do czasopisma Rodina (Ojczyzna) i rozpoczął pracę w bułgarskim ministerstwie spraw zagranicznych. W latach 1921-1922 pracował jako sekretarz bułgarskiego poselstwa w Stambule.

Od czerwca 1920 działał w loży masońskiej Swietlina^[2]. Współpracował z czasopismami podejmującymi tematykę macedońską, jak Słowo, Makedonija i Wardar. W 1927 zdobył mandat deputowanego do parlamentu. Po zakończeniu jego kadencji w 1931 wyemigrował do Szwajcarii^[1].

W 1933 powrócił do Bułgarii i związał się z grupą Zweno. Po przewrocie 19 maja 1934 kierował wydziałem cenzury w Dyrekcji Odnowy Społecznej i był redaktorem pisma Nowi dni. W 1938 uzyskał mandat deputowanego do parlamentu bułgarskiego, ale jego wybór ostatecznie anulowano.

Od 1943 związany z Frontem Ojczyźnianym. W 1944 został redaktorem naczelnym pisma Izgrew. Po przewrocie 9 września 1944 pełnił funkcję sekretarza Rady Ministrów. Po odsunięciu Petyra Popzłatewa z kierownictwa Zwena (pod naciskiem komunistów), Kuliszew zajął jego miejsce we władzach Frontu Ojczyźnianego. 31 marca 1946 otrzymał tekę ministra spraw zagranicznych. Funkcję tę sprawował do 22 listopada 1946 r. Uczestniczył w obradach Paryskiej Konferencji Pokojowej (1946).

W latach 1950-1974 był przez sześć kolejnych kadencji deputowanym do Zgromadzenia Narodowego^[1]. W latach 1950-1954 był członkiem jego prezydium. Odznaczony Orderem Georgi Dimitrowa.

Twórczość

• 1928: Македонската криза (Kryzys macedoński)
• 1947: Съветската външна политика (Sowiecka polityka zagraniczna)

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 492–493. ISBN 978-954-430-603-8.
• Biogram polityka. events.bg. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-26)].