Germanizacja nazw w Prusach

Polskie nazwy śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie ustalającym wysokość opłat na Śląsku[1].
Mapa Górnego Śląska z 1746 roku

Germanizacja nazw w Prusach – proces zmian nazw miejscowych niemających pochodzenia niemieckiego, zachodzący w XIX i XX wieku w państwie pruskim – do 1918 w Królestwie Prus, a następnie w kraju związkowym Prusy. Szczególne nasilenie zmian miało miejsce w III Rzeszy. Do 1939 roku zmiany dotyczyły pruskich prowincji na Dolnym i Górnym Śląsku oraz w Prusach Wschodnich, a po 1939 na terytoriach zagrabionych Rzeczypospolitej Polskiej (Śląsk, północne Mazowsze, Suwalszczyzna). Zmiany, jakich dokonano po 1939 na obszarze tzw. Kraju Warty oraz Okręgu Rzeszy Gdańsk – Prusy Zachodnie, odbywały się poza obszarem Prus[2] i w niniejszym artykule nie zostały omówione.

Prusy Wschodnie i Pomorze Gdańskie

Proces dotyczący Mazur i południowej Warmii, a także obejmujący Kociewie, Powiśle i Kaszuby, a więc obszary zamieszkane także przez ludność polskojęzyczną. W czasach historycznych tereny Mazur i południowej Warmii skolonizowane były przez ludność z północnego Mazowsza i ziemi chełmińskiej. W Prusach Wschodnich germanizacja nazw objęła także obszar Małej Litwy i dotyczyła także nazw litewskich.

Germanizacja nazw w Prusach Wschodnich miała miejsce od drugiej połowy XIX w. i polegała na zamianie nazw miejscowych, które miały bałtycki, polski lub litewski źródłosłów na nazwy typowo niemieckie. W latach 1926–1934 w Prusach Wschodnich zmieniono 273 nazwy miejscowości. Przykładowo w 1933 r. Sutzken (obecnie Suczki) przemianowano na Hitlershöhe.

W 1937 r. na Albertynie powstała komisja Verdeutschung fremdsprachiger Orts-Namen in Ost-Preußen, w której członkami byli germanista Walther Ziesemer, slawista Karl Heinrich Meyer, lektor Viktor Falkenhayn oraz Max Hein, dyrektor archiwum królewieckiego[3]. Działając na zlecenie gauleitera Ericha Kocha, doprowadzili oni do zmiany około 70% historycznych nazw miejscowości, rzek, lasów itd. na Mazurach[4]. Najwięcej zmian wprowadzono w 1938 r., kiedy komisja zamieniła kilka tysięcy nazw. Nazewnictwo z 1938 r., z wyjątkiem nazw odwołujących się wprost do nazistowskich prominentów, po 1945 pozostaje w Niemczech w powszechnym użyciu m.in. w materiałach kartograficznych.

Przykłady zmian nazw z 1938 r.

  • jezioro Bierki z Bierg See na Masuren See
  • jezioro Bobrzynek z Bubrinneck See na Otter See
  • Borawski Las z Borawskener Wald na Deutschecker Wald
  • rzeka Dylewka z Döhlewka Bach na Döhlauer Bach
  • jezioro Dłużek (koło wsi Smolanek) z Dluszeck See na Toter See
  • jezioro Dąbrówno (koło wsi Samin) z Dombrowa See na Semnitz See
  • jezioro Jerczek z Jerczek See na Rohr See
  • wieś Siódmak z Schodmak na Wiesendorf.

Śląsk

Proces germanizacji nazw na Śląsku rozpoczął się później niż w Prusach Wschodnich. Pierwszą próbą całkowitego wyeliminowania polskiego nazewnictwa z terenu Śląska był projekt nadprezydenta prowincji śląskiej Ferdinanda von Nordenflychta z 1873, który jednak nie wszedł w życie[5]. W praktyce jedną z pierwszych zmian było przemianowanie 21 lutego 1915 Zabrza na Hindenburg, co miało na celu upamiętnienie feldmarszałka Paula von Hindenburga. Kolejnych zmian miejscowości na Śląsku dokonano w okresie Republiki Weimarskiej, np. w 1931 Przyschetz przemianowano na Lichtenwalde. W latach 1934–1935 zmieniono łącznie około 50 nazw. W 1936 w rejencji opolskiej zmieniono 1088 nazw miejscowości, a w następnym roku przemianowano dodatkowo 160 wsi sołeckich, przysiółków i osiedli. Większość z nich nastąpiło 1 grudnia 1936 r. Oficjalnie to zainteresowane gminy występowały z wnioskiem do władz o zmianę nazwy. W tym czasie Niemcy sugerowali, że cała akcja jest odpowiedzią na polonizację starych nazw niemieckich w województwie śląskim[6]. W rejencjach wrocławskiej i legnickiej nasilenie akcji przypadło na lata 1937–1938, kiedy to w rejencji wrocławskiej przemianowano 359 nazw miejscowości, a w legnickiej 178[7].

Metody zmiany nazw były różne:

  • odkurzanie starych, nieużywanych nazw niemieckich:
    • Stroppendorf w miejsce Ostroppa (Ostropa),
  • przejęcie nazwy niemieckiej, odnoszącej się dotychczas do czegoś innego:
    • nazwę leśniczówki Frühauf przyjęto w miejsce Ochotz (Ochodze),
  • nawiązanie do topografii okolicy, charakterystycznych budowli lub zajęć ludności:
    • Schönkirch (piękny kościół) w miejsce Chrzumczütz, którego żaden Niemiec nie umiał wymówić (Chrząszczyce, w których powstał nowy kościół),
    • Niederkirch (niski kościół) w miejsce Dollna (Dolna, w której była świątynia położona poniżej osady),
    • Hochkirch w sąsiedniej wsi Wyssoka (Wysoka, leżącej wyżej niż Dolna),
    • Haselgrund zamiast Zernitz od słowa Hasel, czy leszczyna, której sporo rosło w pobliżu Żernicy,
    • Maiwald w miejsce nazwy Sacharsowitz – połączenie nazwiska Mai (podobno najbogatszy gospodarz we wsi) oraz Wald (gospodarz ów posiadał koło Zacharzowic spory kawałek lasu),
  • nawiązanie do nowej wewnątrzśląskiej granicy z Polską:
    • Grenzwinkel (graniczny kąt) lub Grenzwiese (graniczna łąka) w miejsce Staschowe i Zawisna,
  • próby tłumaczenia starszych nazw na bardziej niemieckie:
    • liczne Dombrau (Dąbrówka) na Eiche (dąb),
    • Mikultschütz na Klausberg, gdzie Klaus to niemiecka nazwa imienia Mikołaj,
    • Chmiellowitz na Hopfental (chmiel),
  • nazwy przypominające dawne:
  • nazwy pamiątkowe:
    • Heydebreck w miejsce Kandrzin, dla uczczenia dowódcy Freikorpsu, Petera von Heydebrecka, walczącego w III powstaniu śląskim[6].

W okresie II wojny światowej zmiany nazw na okupowanej części Śląska były wyjątkowe (np. Lublinitz przemianowano na Loben). Istniały jednak projekty przeprowadzenia zmiany większości nazw miejscowości (np. Istebna na Bergstuben[8], Makoschau (pol. Makoszowy) na Maxenau w sposób kompleksowy, jak stało się to w Okręgach Rzeszy Kraj Warty i Gdańsk – Prusy Zachodnie.

Inne przykłady zmian

Przypisy

  1. Pruski dokument z roku 1750 ustalający urzędowe opłaty na Śląsku – „Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750”.
  2. Jerzy Krasuski: Historia Niemiec. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1998. ISBN 83-04-04422-6.
  3. A. Kossert, Grenzlandpolitik und Forschung an der Peripherie des Reiches. Das ostpreussische Masuren 1919–1945, „Vierteljahrshefte für Zeitgeschichte”, 2003, 2, s. 138.
  4. https://web.archive.org/web/20160413081448/http://www.obn.olsztyn.pl/komunikaty/2015/KMW-2-2014.pdf.
  5. Monika Choroś, Łucja Jarczak, Stanisława Sochacka Słownik nazw miejscowych Górnego Śląska, Instytut Śląski, Opole 1997, s. 7–8.
  6. a b Smolorz D., Kordecki M.: Górny Śląsk. 20 historii z XX wieku. Gliwice: Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, 2012, s. 86–87. ISBN 978-83-60470-29-9.
  7. Monika Choroś; Łucja Jarczak, Relacje polsko-niemieckie w nazwach miejscowych. [dostęp 2011-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-13)].
  8. Amtsbezirk Istebna.
  9. Monika Choroś, Łucja Jarczak, Stanisława Sochacka „Słownik nazw miejscowych Górnego Śląska”, Instytut Śląski, Opole 1997.
  10. Monika Choroś, Łucja Jarczak „Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska”, Instytut Śląski, Opole 1995.

Bibliografia

  • Janusz B. Kozłowski: Germanizacja nazw (s. 46–47) W: Waldemar Mierzwa (red.): Mazury – słownik stronniczy, ilustrowany. Dąbrówno, Retman, 2008. ISBN 978-83-923991-6-2.
  • Olecko. Z dziejów miasta i powiatu. Olsztyn, Pojezierze, 1974.
  • Ostróda. Z dziejów miasta i okolic. Olsztyn, Pojezierze, 1976.
  • Iwona Liżewska, Wiktor Knercer: Przewodnik po historii i zabytkach Ziemi Szczycieńskiej. Olsztyn, Agencja Wydawnicza „Remix” s.c., 1998. ISBN 83-87031-13-5.

Media użyte na tej stronie

Polskie-nazwy śląskich miejscowosci z patentu Fryderyka II 1750.jpg
Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750