Getto w Kutnie

Getto w Kutnie – getto żydowskie utworzone w czasie niemieckiej okupacji w Polsce w 1940 roku w Kutnie (ówczesna rejencja inowrocławska).

(c) Bundesarchiv, Bild 183-B11273 / CC-BY-SA 3.0

Żydzi podczas pracy

Teren dawnego getta (2009 rok).

Tablica upamiętniająca ofiary kutnowskiego getta.

Getto znajdowało się na terenie dawnej cukrowni Konstancja przy ulicy Adama Mickiewicza 100. Akcja przesiedlenia ludności żydowskiej do getta została przeprowadzona 15 czerwca 1940 roku i objęła ok. 8 tysięcy osób. W dniu otwarcia zakazano Polakom opuszczać mieszkania, natomiast Żydom kazano zabrać cały dobytek i udać się do fabryki. Przy drodze stali niemieccy żołnierze i SS-mani, którzy poganiali i katowali Żydów. Żydów umieszczono w 5 budynkach mieszkalnych. Panował tam ścisk, nie było żadnych urządzeń sanitarnych. Ludność zamknięta w getcie cierpiała w wyniku m.in. braku żywności, opału i ze względu na warunki sanitarne sprzyjające epidemiom tyfusu i gruźlicy. Już pierwszego dnia kilka osób zmarło na atak serca. Jedyną żywnością były małe ilości ziemniaków i chleba. Ceny natomiast były bardzo wygórowane. Jeden kilogram ziemniaków, ponad przydział, kosztował w getcie 40 fenigów, gdy w mieście 5 fenigów. Jednak prawdziwy koszmar Żydów w getcie zaczął się zimą. Brakowało wtedy drewna na opał. Aby uzyskać trochę ciepła palono meble, rusztowania, belki itp. Do Kutna przybył Hugo Jäger, jeden z osobistych fotografów Adolfa Hitlera. Zrobił wówczas kilkanaście kolorowych zdjęć z kutnowskiego getta dla magazynu LIFE^[1].

Likwidację getta rozpoczęto 19 marca 1942 roku od eksterminacji starszyzny żydowskiej, kończąc na funkcjonariuszach policji żydowskiej. Następnie przetransportowano ludzi ciężarówkami na stację kolejową w Kole, skąd pociągami przewieziono ich do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem^[2], gdzie zostali zamordowani samochodami przystosowanymi do gazowania ludzi spalinami.

Zobacz też

• Kraj Warty
• Holocaust w okupowanej Polsce (1939–1945)

Przypisy