Giacinto-Boulos Marcuzzo
| Biskup tytularny Emmaus-Nikopolis | |
 Giacinto-Boulos Marcuzzo (2011) | |
| Kraj działania | Izrael |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 kwietnia 1945 San Polo di Piave |
| Biskup pomocniczy łacińskiego patriarchatu Jerozolimy | |
| Okres sprawowania | 1993–2020 |
| Wikariusz generalny dla Izraela | |
| Okres sprawowania | 1993–2020 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | rzymskokatolicki |
| Prezbiterat | 22 czerwca 1969 |
| Nominacja biskupia | 29 kwietnia 1993 |
| Sakra biskupia | 3 lipca 1993 |
| Data konsekracji | 3 lipca 1993 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Jerozolima | ||||||
| Miejsce | bazylika Grobu Świętego | ||||||
| Konsekrator | Michel Sabbah | ||||||
| Współkonsekratorzy | Salim Sayegh Guerino Domenico Picchi | ||||||
| |||||||
Giacinto-Boulos Marcuzzo (ur. 24 kwietnia 1945 w San Polo di Piave) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy łacińskiego patriarchatu Jerozolimy i wikariusz generalny dla Izraela rezydujący w Nazarecie w latach 1993–2020, od 2020 biskup pomocniczy senior łacińskiego patriarchatu Jerozolimy.
Życiorys
Bp Marcuzzo studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Patriarchalnym w Bajt Dżala. Został wyświęcony na kapłana 22 czerwca 1969 w bazylice w Getsemani. Potem pracował jako duszpasterz w Bajt Dżala na Zachodnim Brzegu, w Ramallah oraz w Malakal w południowym Sudanie, także jako dyrektor niższego seminarium. Następnie był nauczycielem w Niższym Seminarium Duchownym Patriarchatu Łacińskiego w Bajt Dżala.
W latach 1977–1980 studiował teologię dogmatyczną na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim oraz teologię duchowości na Teresianum w Rzymie. Po obronieniu doktoratu został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Bajt Dżala. Przez pewien czas był jego rektorem[1]. Wykładał też patrologię i arabską literaturę chrześcijańską na uniwersytecie w Betlejem[2].
W 1993 mianowany biskupem pomocniczym łacińskiego patriarchy Jerozolimy jako biskup tytularny Simininy. Sakrę biskupią przyjął z rąk patriarchy jerozolimskiego Michela Sabbaha 3 lipca 1993 w bazylice Bożego Grobu. Od 29 października 1994 biskup tytularny Emaus-Nikopolis. Jako biskup pomocniczy Jerozolimy był rezydującym w Nazarecie wikariuszem patriarchalnym dla Izraela. 29 sierpnia 2020 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego łacińskiego patriarchatu Jerozolimy[3].
Bp Marcuzzo włada biegle arabskim, francuskim, angielskim, niemieckim i hebrajskim[1].
Przypisy
- ↑ a b His Excellency Bishop Giacinto-Boulos Marcuzzo (ang.). religiousstudies.bethlehem.edu. [dostęp 2011-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-21)].
- ↑ Alexander Deriev: Latin Patriarchate of Jerusalem (ang.). morewhoiswho.tripod.com. [dostęp 2011-02-25].
- ↑ Rinunce e nomine (continuazione) (wł.). vatican.va, 2020-08-29. [dostęp 2020-08-29].
Bibliografia
- Giacinto-Boulos Marcuzzo w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2020-08-29]
Media użyte na tej stronie
Autor: nathalie_r, Licencja: CC BY 2.0
Bishop Giacinto-Boulos Marcuzzo leads mass on the Jesus Boat, Sea of Galilee