Gianluca Vialli

Gianluca Vialli
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1964
Cremona

Data i miejsce śmierci

6 stycznia 2023
Londyn

Wzrost

180 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1980–1984US Cremonese105(23)
1984–1992UC Sampdoria223(85)
1992–1996Juventus102(38)
1996–1999Chelsea58(21)
W sumie:488(167)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1983–1986 Włochy U-2120(11)
1985–1992 Włochy59(16)
W sumie:79(27)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1998–2000Chelsea
2001–2002Watford
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsceWłochy 1990piłka nożna

Gianluca Vialli (ur. 9 lipca 1964 w Cremonie, zm. 6 stycznia 2023[1] w Londynie) – włoski piłkarz, który występował na pozycji napastnika. W latach 1985–1992 reprezentant Włoch, uczestnik mistrzostw świata w Meksyku (1986), mistrzostw Europy w Republice Federalnej Niemiec (1988), mistrzostw świata we Włoszech (1990), król strzelców Serie A (1991). Występował na pozycji napastnika. Po zakończeniu kariery piłkarskiej trener.

Kariera klubowa

Początkowo był zawodnikiem Cremonese, w którego barwach występował w Serie C1 i Serie B[2]. W 1984 został graczem Sampdorii. W Serie A zadebiutował 16 września w wygranym 1:0 meczu z Cremonese, natomiast pierwszego gola strzelił 16 grudnia w spotkaniu z Avellino, zapewniając swojemu zespołowi zwycięstwo 1:0[2].

W 1991 wraz z Sampdorią został mistrzem Włoch. W znacznym stopniu przyczynił się do wywalczenia tytułu – zdobył 19 bramek i został królem strzelców Serie A[3]. Z klubem z Genui wywalczył także trzykrotnie puchar kraju (1985 – w drugim meczu finału z Milanem strzelił gola[4], 1988 – w pierwszym spotkaniu finałowym z Torino FC zdobył bramkę[5], 1989 – w drugim pojedynku finału z SSC Napoli strzelił gola[6]). Ponadto w 1991 roku sięgnął po Superpuchar Włoch. Wraz z Sampdorią wywalczył również w 1990 roku Puchar Zdobywców Pucharów – w finałowym meczu z Anderlechtem strzelił dwa gole w dogrywce, zapewniając swojemu klubowi zwycięstwo 2:0[7].

W 1992 przeszedł do Juventusu, w którym występował przez następne cztery lata. W tym czasie wraz z klubem z Turynu został mistrzem Włoch (1995), wywalczył puchar kraju (1995) i sięgnął po Superpuchar Włoch (1995 – w meczu z Parmą zdobył gola, zapewniając Juventusowi zwycięstwo 1:0[8]). Ponadto w sezonie 1992/1993 zdobył Puchar UEFA, a w sezonie 1995/1996 wygrał rozgrywki Ligi Mistrzów (finałowy mecz z Ajaksem Amsterdam był jego ostatnim występem w barwach Juventusu[9]).

W 1996 przeszedł do Chelsea. W angielskiej drużynie zadebiutował 18 sierpnia w zremisowanym 0:0 meczu z Southamptonem, natomiast pierwszego gola strzelił sześć dni później w spotkaniu z Coventry City. Wraz z londyńskim zespołem zdobył puchar kraju (1997), Puchar Ligi Angielskiej (1998), Puchar Zdobywców Pucharów (1998) i Superpuchar Europy (1998). Ponadto od 12 lutego 1998 do 12 sierpnia 2000 pełnił funkcję grającego menadżera[10] – pod jego wodzą Chelsea wywalczyła puchar Anglii (2000) i Tarczę Wspólnoty (2000).

Kariera reprezentacyjna

W latach 1983–1986 występował w reprezentacji Włoch do lat 21. Wraz z nią uczestniczył w mistrzostwach Europy w 1984 (brązowy medal) i 1986 roku (srebrny medal). W pierwszym meczu finałowym tego drugiego turnieju z Hiszpanią strzelił gola, przyczyniając się do zwycięstwa 2:1[11]. W kadrze seniorskiej zadebiutował 16 listopada 1985 roku w spotkaniu z Polską[12]. W 1986 wziął udział w mistrzostwach świata w Meksyku – zagrał w czterech pojedynkach (m.in. w przegranym meczu 1/8 finału z Francją)[13].

24 stycznia 1987 w meczu z Maltą strzelił swojego pierwszego gola w reprezentacji, przyczyniając się do zwycięstwa 5:0[12]. W 1988 uczestniczył w mistrzostwach Europy w Republice Federalnej Niemiec, w których Włosi zajęli trzecie miejsce. W turnieju tym wystąpił w czterech pojedynkach i zdobył jedną bramkę – strzelił gola w spotkaniu z Hiszpanią, zapewniając wygraną 1:0[12].

W 1990 wraz z reprezentacją zdobył brązowy medal mistrzostw świata we Włoszech. W turnieju tym zagrał w trzech spotkaniach, m.in. w przegranym po serii rzutów karnych półfinałowym meczu z Argentyną[13]. 19 grudnia 1992 w pojedynku z Maltą po raz ostatni wystąpił w barwach narodowych; w spotkaniu tym strzelił także swojego ostatniego gola w kadrze[12].

Przypisy

  1. Legendarny włoski piłkarz Gianluca Vialli nie żyje, TVN24.pl [dostęp 2023-01-06] (pol.).
  2. a b Gianluca Vialli – Goals in Serie A. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  3. Italy Championship 1990/91. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  4. Coppa Italia 1984/85. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  5. Coppa Italia 1987/88. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  6. Coppa Italia 1988/89. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  7. Cup Winners’ Cup 1989-90. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  8. Italy Super Cup Finals. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  9. Gianluca Vialli. myjuve.it. [dostęp 2011-10-08]. (wł.).
  10. Gianluca Vialli. soccerbase.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  11. Europe U-21 Championship 1986. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  12. a b c d Gianluca Vialli – Goals in International Matches. rsssf.com. [dostęp 2011-10-08]. (ang.).
  13. a b Gianluca VIALLI. fifa.com. [dostęp 2011-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 września 2011)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Gianluca Vialli.jpg
Autor: RISE, Licencja: CC BY 2.0
12 July 2017; Gianluca Vialli, Co-Founder of Tifosy, on Center stage during day two of RISE 2017 in Hong Kong. Photo by Stephen McCarthy / RISE / Sportsfile