Gieorgij Chietagurow

Gieorgij Chietagurow

Георгий Ива́нович Хетагу́ров

Dowództwo 82 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej z dowódcami pułków i batalionów na przyczółku (7 listopada 1944). Gen. G. Chetagurow (pośrodku), szef sztabu płk A. Mandrika (obok z mapnikiem)
generał armii
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1903 Obwód terski
Data śmierci	3 września 1975
Przebieg służby
Lata służby	1920–1971
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	szef sztabu 30 Armii, dowódca 82 GwDS, dowódca 59 Korpusu Strzeleckiego
Główne wojny i bitwy	konflikt o Kolej Wschodniochińską; II wojna światowa bitwa pod Moskwą przyczółek warecko-magnuszewski operacja wiślańsko-odrzańska operacja berlińska wojna radziecko-japońska
Odznaczenia

Gieorgij Iwanowicz Chietagurow ros. Гео́ргий Ива́нович Хетагу́ров, (ur. 12 kwietnia^?/ 25 kwietnia 1903 we wsi Zaramag w Osetii Północnej, zm. 3 września 1975 w Moskwie) – radziecki generał armii, Bohater Związku Radzieckiego (1945), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5., 6., 7. i 8. kadencji.

Życiorys

Z pochodzenia Osetyjczyk^[1]. Do Armii Czerwonej wstąpił w styczniu 1920 i wziął udział w wojnie domowej w Rosji. Od 1922 zastępca dowódcy i dowódca plutonu w 28 DS. W 1926 skończył szkołę wojskową w Kijowie. Od 1928 komisarz polityczny 25 batalionu strzelców górskich 5 Brygady Kawalerii na Kubaniu. W 1929 jako dowódca baterii wziął udział w konflikcie o Kolej Wschodniochińską. Później został dowódcą artylerii 21 Korpusu Zmechanizowanego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym^[2].

W 1941 brał udział w walkach na Froncie Północno-Zachodnim, ranny. Od listopada 1941 do grudnia 1942 szef sztabu 30 Armii, uczestnik walk pod Moskwą. Następnie szef sztabu nowo utworzonej 3 Gwardyjskiej Armii, a od marca do sierpnia 1943 jej dowódca. Od stycznia do maja 1944 szef sztabu 1 Gwardyjskiej Armii w ramach 1 Frontu Ukraińskiego, potem dowódca 82 GwDS w ramach 3 Frontu Ukraińskiego. Latem 1944 walczył na przyczółku warecko-magnuszewskim. Dowodzona przez niego dywizja zajęła w styczniu 1945 Łódź, a w lutym wzięła udział w walkach o Poznań, później o Kostrzyn nad Odrą. Podczas walk o Berlin 26 kwietnia został dowódcą 29. Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego. 6 kwietnia 1945 wyróżniony tytułem Bohatera ZSRR.

W lipcu 1945 dowodził 59 Korpusem Strzeleckim 1 Frontu Dalekowschodniego, przejmując z rąk Japończyków m.in. Harbin. Po wojnie ponownie dowódca 29 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego. Od kwietnia 1949 do sierpnia 1952 dowódca 30 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, później asystent dowódcy, a od 1954 – dowódca 8 Gwardyjskiej Armii. W 1958–1963 dowódca Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce. W 1963–1971 dowódca Bałtyckiego Okręgu Wojskowego. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5., 6., 7. i 8. kadencji. Od 1971 Inspektor Generalny Ministerstwa Obrony.

Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie. Jego imieniem nazwano ulicę we Władykaukazie.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda (1945)
• Order Lenina (trzykrotnie)
• Order Rewolucji Październikowej
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie)
• Order Suworowa I klasy
• Order Kutuzowa I klasy
• Order Kutuzowa II klasy
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
• Medal „Za obronę Moskwy”
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal „100-lecia urodzin Lenina”
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
• Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal 800-lecia Moskwy

I inne medale radzieckie i odznaczenia zagraniczne.

Przypisy