Giovanni Antonio Pellegrini

Malarstwo i Rysunek pouczający Miłość (1733), Luwr, Paryż

Giovanni Antonio Pellegrini (ur. 29 kwietnia 1675 w Wenecji, zm. 5 listopada 1741 tamże) – włoski malarz i rysownik okresu rokoka, przedstawiciel weneckiego malarstwa dekoracyjnego, szwagier Rosalby Carriery.

W l. 1708-13 przebywał w Anglii. Pracował w wielu miastach Europy (Antwerpia, Paryż, Drezno, Wiedeń, Praga, Mannheim, Würzburg). W 1733 został członkiem Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu.

Malował freski i obrazy o tematyce mitologicznej, alegorycznej i religijnej. Pozostawał pod wpływem Luki Giordano, Sebastiana Ricciego i Paola Verones’a. Był malarzem bardzo płodnym, ale niezbyt utalentowanym.

Dzieła

Alegoria Malarstwa (ok. 1730), 142 x 132 cm, Gallerie dell’Accademia, Wenecja
Alegoria Rzeźby (ok. 1730), 142 x 132 cm, Gallerie dell’Accademia, Wenecja
Autoportret (ok. 1717), 83,8 x 66,3 cm, National Portrait Gallery, Londyn
Bachus i Ariadna (1720-21), 303 x 188 cm, Luwr, Paryż
Chrystus uzdrawiający paralityka (1730-32), 95 x 50 cm, Muzeum Sztuk Pięknych, Budapeszt
Diana i Endymion (ok. 1720), 303 x 188 cm, Luwr, Paryż
Malarstwo i Rysunek pouczający Miłość (1733), 99 x 85 cm, Luwr, Paryż
Rebeka przy studni (ok. 1715), 127 x 120 cm, National Gallery, Londyn
Toaleta Wenus (I poł. XVIII w.), 54 x 45 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie
Wstrzemięźliwość Scypiona (ok. 1719), 103 x 128,5 cm, Muzeum Historii Sztuki, Wiedeń

Leksykon malarstwa od A do Z, Warszawa: Muza S.A., 1992, ISBN 83-7079-076-3
Sztuka świata, t. 13, Leksykon L-Z, Warszawa: Arkady, 2000, ISBN 83-213-4135-7