Giovanni Battista Martini

Giovanni Battista Martini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia24 kwietnia 1706
Bolonia
Pochodzeniewłoskie
Data i miejsce śmierci3 sierpnia 1784
Bolonia
Gatunkimuzyka poważna
Zawódkompozytor, pedagog, teoretyk

Giovanni Battista Martini, znany powszechnie jako Padre Martini[1][2][3][4] (ur. 24 kwietnia 1706 w Bolonii, zm. 3 sierpnia 1784 tamże[1][2][3][4]) – włoski kompozytor, pedagog, teoretyk muzyki, franciszkanin konwentualny (OFMConv).

Życiorys

Był synem skrzypka[2]. Jego nauczycielami muzyki byli Angelo Predieri (klawesyn), Giovanni Antonio Ricieri (kontrapunkt), Giacomo Antonio Perti (kompozycja) i Francesco Antonio Pistocchi (śpiew)[1][2][3]. Studiował także matematykę u Francesca Marii Zanottiego[1][2]. W 1721 roku wstąpił do klasztoru franciszkanów konwentualnych[1][2][3]. W 1725 roku został kapelmistrzem w bazylice św. Franciszka w Bolonii, w 1729 roku otrzymał święcenia kapłańskie[1][2][3]. W 1758 roku został przyjęty na członka Accademia dell’Istituto delle Scienze i Accademia Filarmonica w Bolonii, a w 1776 roku na członka Accademia dell’Arcadia w Rzymie[1][2].

Twórczość

Był nie tylko płodnym kompozytorem, ale też historykiem muzyki, teoretykiem i pedagogiem, cieszącym się autorytetem wśród współczesnych[1]. Chociaż nigdy nie opuścił Włoch, utrzymywał regularną korespondencję z czołowymi osobistościami świata kultury swojej epoki[1][4]. Jego dorobek epistolarny szacowany jest na ponad 6000 listów[1][2]. Do uczniów Martiniego należeli Johann Christian Bach, Niccolò Jommelli, André Ernest Modeste Grétry, Christoph Willibald Gluck i Wolfgang Amadeus Mozart[2][3].

Zgromadził bogaty księgozbiór, w 1770 roku oszacowany przez Charlesa Burneya na około 17 tysięcy woluminów[1][2]. Opus magnum Martiniego był projekt obszernej, wielotomowej historii muzyki pt. Storia della musica, z którego zdołał zrealizować jedynie trzy tomy poświęcone muzyce w starożytnej Grecji (wyd. Bolonia 1757, 1770 i 1781)[1][2]. Był też autorem pracy teoretycznej Esemplare ossia Saggio fondamentale practice di contrappunto (wyd. Bolonia 1774–1775)[2][3].

Jako kompozytor pozostawił po sobie przeszło 2500 utworów (w tym około 1000 kanonów[1][3][4]), reprezentujących większość uprawianych ówcześnie gatunków[1]. W muzyce religijnej był zwolennikiem kontrapunktu i oszczędności stylistycznej, w muzyce instrumentalnej nawiązywał do dorobku szkoły bolońskiej[1]. Zasłynął przede wszystkim jako twórca polifonicznych utworów religijnych[1], skomponował także 24 sinfonie i około 100 sonat na instrumenty klawiszowe[2].

Lettera famigliare intorno l’inondazione di Verona (1757)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 111–112. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2310. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d e f g h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 556. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d Joseph P. Swain: Historical Dictionary of Sacred Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 164. ISBN 978-1-4422-6462-5.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie