Giulio Antonio Santori

Giulio Antonio Santori

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1532 Caserta
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1602 Rzym
Arcybiskup Santa Severina
Okres sprawowania	1566–1573
Penitencjariusz większy
Okres sprawowania	1592–1602
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1557
Nominacja biskupia	6 marca 1566
Sakra biskupia	12 marca 1566
Kreacja kardynalska	9 czerwca 1570 Pius V
Kościół tytularny	S. Bartolomeo all'Isola (9 czerwca 1570) Santa Maria in Trastevere (20 lutego 1595) Biskup Palestriny (18 sierpnia 1597)

Giulio Antonio Santori (Santorio), (ur. 6 czerwca 1532 w miejscowości Caserta – zm. 7 czerwca 1602 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Studiował na uniwersytecie w Neapolu, uzyskując tytuł doktora prawa rzymskiego i kanonicznego. Początkowo pracował jako świecki prawnik, ale porzucił karierę i w 1557 przyjął święcenia kapłańskie. Był proboszczem parafii Sant'Orso d'Ercole w rodzinnej Caserta przez kilka lat. Od 1559 działał w trybunale inkwizycyjnym, najpierw w Caserta, potem w Neapolu i Rzymie; uczestniczył w procesie wytoczonym kardynałowi Giovanni Girolamo Morone. Wikariusz Caserta 1560-63, następnie przez rok wikariusz generalny archidiecezji Neapol. Wezwany do Rzymu za pontyfikatu Piusa IV, został oskarżony o udział w spisku na życie papieża. Dzięki protekcji kardynałów Karola Boromeusza i Michele Ghisleri udało mu się oczyścić z tych zarzutów. Kiedy Ghisleri został papieżem w 1566 mianował Santoriego arcybiskupem Santa Severina, a 1570 kreował go kardynałem prezbiterem tytułu S. Bartholomaei in Insula. W 1573 Grzegorz XIII mianował go protektorem katolików obrządku greckiego, powierzył mu też kierowanie kongregacją do spraw francuskich. Od 1578 był także protektorem zakonu kapucynów. W 1586 został sekretarzem Rzymskiej Inkwizycji i kierował jej pracami aż do śmierci. Był jednym z dziewięciu kardynałów-inkwizytorów, którzy podpisali wyrok śmierci na Giordana Bruno w 1600 roku, uczestniczył też w procesie wytoczonym (zaocznie) królowi Francji Henrykowi IV. Był faworytem konklawe 1592, jednak tiarę uzyskał wówczas Ippolito Aldobrandini (jako papież Klemens VIII). Penitencjariusz większy 1592-1602, odrzucił natomiast możliwość objęcia archidiecezji neapolitańskiej. Biskup Palestriny od 1597. W 1599 współtworzył kongregację super negotiis Sancta Fidei et Religionis Catholicae, uważaną za prekursorkę Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Napisał szereg prac liturgicznych, historycznych i prawniczych, jest także autorem dzienników i autobiografii, częściowo opublikowanych w 1889-1890.

Data jego śmierci podawana jest na 9 maja, 28 maja lub 7 czerwca 1602. Za poprawnością najpóźniejszej z tych dat przemawia fakt, że według protokołów posiedzeń Kongregacji Świętego Oficjum Santori jeszcze w dniach 29-30 maja oraz 5 czerwca 1602 przewodniczył jej obradom.

Bibliografia

• Notka biograficzna
• Giulio Antonio Santori w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)
• S. Ricci: Giulio Antonio Santoro, [w:] Adriano Prosperi, Vincenzo Lavenia, John Tedeschi: Dizionario Storico dell'Inquisizione. T. III. Piza: Edizioni della Normale, 2010, s. 1370-1376. ISBN 978-8876423239.