Giuseppe Garibaldi (1983)
.jpg) | |
| Klasa | lekki lotniskowiec |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | Fincantieri (Genua) |
| Położenie stępki | 26 marca 1981 |
| Wodowanie | 11 czerwca 1983 |
 Marina Militare | |
| Wejście do służby | 30 września 1985 |
| Los okrętu | w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 10.100 ton pełna: 13.370 ton |
| Długość | 180,0 m |
| Szerokość | 33,4 m |
| Zanurzenie | 6,7 m |
| Napęd | |
| siłownia w układzie COGAG złożona z 4 turbin gazowych GTDLM 2500, moc 80 000 KM | |
| Prędkość | 30,0 węzłów |
| Zasięg | 7000 mil morskich przy prędkości 20 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| patrz w tekście | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| patrz w tekście | |
| Załoga | 780 (w tym 230 osób personelu lotniczego) |
Giuseppe Garibaldi (C551) – włoski współczesny lekki lotniskowiec przystosowany do przenoszenia samolotów pionowego startu i lądowania i śmigłowców, flagowy okręt włoskiej marynarki wojennej (wł. Marina Militare) w latach 1985 - 2009[1]. Oficjalnie klasyfikowany jako krążownik lotniczy.
Historia
Włoska marynarka wojenna (Marina Militare) od swojego powstania do lat 80. XX wieku nie posiadała lotniskowców (wyłączywszy niewcielony do służby lotniskowiec „Aquila”). W związku z tym, że współczesne działania na morzu wymagają takiego sprzętu, a wcześniej Włochy miały już doświadczenie ze śmigłowcowcami, w 1979 roku podjęto prace projektowe nad budową lotniskowca. Miał to być lekki lotniskowiec dla samolotów kategorii V/STOL (pionowego startu i lądowania).
W marcu 1981 roku w stoczni Fincantieri w Genui położono stępkę pod nowy okręt, jego wodowanie nastąpiło w 1983 roku, a przyjęcie na stan marynarki – 30 września 1985 roku. Otrzymał on nazwę „Giuseppe Garibaldi”, na cześć włoskiego bohatera narodowego, i numer taktyczny C551. We Włoszech okręt klasyfikowany jest jednak jako krążownik lotniczy (Incrociatore Portaeromobili)[2][3].
Ponieważ zachodziła potrzeba przeszkolenia załogi oraz pilotów samolotów i śmigłowców, które miały stacjonować na tym lotniskowcu, oraz zakupu samolotów i śmigłowców, osiągnął on gotowość operacyjną dopiero w 1989 roku. Stał się wtedy okrętem flagowym włoskiej marynarki wojennej. Bazą lotniskowca jest Tarent.
W październiku 2002 roku lotniskowiec wziął udział w działaniach zjednoczonych sił morskich w Zatoce Perskiej w ramach operacji „Freedom”, bombardowania irackich urządzeń wojskowych.
Dane techniczno-taktyczne oraz wyposażenie
- Wymiary
- pokład lotniczy:
- długość: 173,8
- szerokość: 30,4 m
- pokład lotniczy:
- Uzbrojenie:
- obronne:
- 4 wyrzutnie dla rakiet przeciwokrętowych MBDA Otomat-Teseo Mk 2
- 2 wyrzutnie przeciwlotniczych rakiet kierowanych MBDA Albatros Mk 2 dla rakiet typu Aspide
- 3 dwulufowe działka OTO Melara Compact kal. 40 mm
- 2 wyrzutnie torped WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) typ ILAS 3 kal. 324 mm dla torped ATK (Alliant TechSystems) Mk 46 lub Whitehead A-290
- lotnicze(warianty):
- 1) 18 śmigłowców Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King
- 2) 16 samolotów McDonnell Douglas AV-8B Harrier II
- 3) 6 – 8 samolotów McDonell-Douglas AV-8B Harrier II i 4 śmigłowce Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King (najczęściej spotykany)
- obronne:
- Wyposażenie dodatkowe:
- trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C
- radar dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L)
- radar dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S)
- radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702
- radar nawigacyjny Galileo Avionica MM/SPN-749
- radar kontroli lądowań Galileo Avionica MM/SPN-728
- 2 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X) do kierowania rakiet Aspide, współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E)
- 3 radary MBDA SPG-74 (RTN-20X) do kierowania ogniem działek 40 mm, współpracujące z systemem NA-21 (Dardo)
- hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160
- system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno
- 2 wyrzutnie pułapek termicznych OTO Malera SCLAR
- holowany system celów pozornych Euroslat SLAT (Systeme de Lutte Anti-Torpilles) dla torped
Przypisy
- ↑ Marina Militare. marina.difesa.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-03)]. [dostęp 25 sierpnia 2014]
- ↑ Portaeromobili (LHA) Classe Garibaldi (wł.). Marina Militare. [dostęp 2020-11-01].
- ↑ Tomasz Grotnik. Cavour pierwszy włoski loniskowiec. „Nowa Technika Wojskowa”. 4/2007, s. 68, 2007. Warszawa: Magnum-X.
Bibliografia
- Paweł Wieczorek. Włoski śmigłowcowiec klasy Garibaldi. „Żołnierz Polski”, s. 30, kwiecień 1992. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0044-4979.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
ID 040712-N-0119G-053 - The Italian aircraft carrier ITS Giuseppe Garibaldi (C 551) and the Turkish frigate TCG Gediz (F 495) steam through the Atlantic Ocean while participating in Majestic Eagle 2004. Majestic Eagle is a multinational exercise being conducted off the coast of Morocco. The exercise demonstrates the combined force capabilities and quick response times of the participating naval, air, undersea and surface warfare groups. Countries involved in the NATO led exercise include the United Kingdom, Morocco, France, Italy, Portugal, Spain, and Turkey. Truman's participation in Majestic Eagle is part of her scheduled deployment supporting the Navy's new fleet response plan (FRP) Summer Pulse 2004, the simultaneous deployment of seven carrier strike groups (CSGs), demonstrating the ability of the Navy to provide credible combat across the globe, in five theaters with other U.S., allied, and coalition military forces.
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki