Giuseppe Sinopoli

Giuseppe Sinopoli (ur. 2 listopada 1946 w Wenecji, zm. 20 kwietnia 2001 w Berlinie^[1]) – włoski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

W młodości uczył się harmonii i gry na organach w konserwatorium w Mesynie^[1]^[2]. W latach 1965–1967 studiował kontrapunkt i harmonię w Conservatorio di Musica Benedetto Marcello w Wenecji^[1]. Od 1968 do 1970 roku uczestnik Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie w klasie Ligetiego i Stockhausena, w 1970 roku uczęszczał też na zajęcia u Franco Donatoniego w Sienie^[1]. Uczył się również u Bruno Maderny i Hansa Swarowsky’ego w Wiedniu^[1]. Jednocześnie z nauką muzyki studiował medycynę na Uniwersytecie Padewskim, uzyskując w 1972 roku dyplom lekarski^[1].

W 1975 roku założył Bruno Maderna Ensemble, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej oraz renesansowej^[1]^[2]. W 1976 roku prowadził zajęcia z kompozycji na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie^[1]. Jako dyrygent występował m.in. w Teatro La Fenice w Wenecji (1976), Deutsche Oper w Berlinie (1980) i w Operze Wiedeńskiej (1982)^[2]. W 1983 roku zadebiutował w Covent Garden Theatre (Manon Lescaut), a w 1985 roku w Metropolitan Opera (Tosca)^[2]. Był głównym dyrygentem Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie (1983–1987) i Philharmonia Orchestra w Londynie (1984–1994)^[2]^[3]. W sezonie 1990/1991 pełnił funkcję dyrektora berlińskiej Deutsche Oper^[1]^[2], następnie od 1992 roku był dyrektorem artystycznym Dresdner Staatskapelle^[2]^[3]. W 1986 roku uczestniczył w ceremonii otwarcia Suntory Hall w Tokio^[1]. W 2000 roku na festiwalu w Bayreuth dyrygował wykonaniem tetralogii Pierścień Nibelunga^[1]. Otrzymał Order Zasługi Republiki Włoskiej w stopniu wielkiego oficera (1994)^[4] i kawalera krzyża wielkiego (1998)^[5].

Zmarł nagle na zawał mięśnia sercowego w trakcie prowadzenia przedstawienia Aidy w berlińskiej Deutsche Oper^[1]^[3].

W karierze dyrygenta zasłynął jako interpretator XIX-wiecznego repertuaru symfonicznego oraz dzieł operowych Verdiego, Wagnera i Pucciniego^[1]. Dokonał licznych nagrań płytowych dla Deutsche Grammophon, w tym dzieł Gustava Mahlera, Richarda Straussa, Giuseppe Verdiego i Giacomo Pucciniego^[1]. Jego interpretacje uznawane były za kontrowersyjne^[2]. Jako kompozytor w swoich utworach posługiwał się współczesnymi środkami wyrazu^[2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])

Opus Scir na mezzosopran i zespół instrumentów (1972)
Sunyata na sopran i kwintet smyczkowy (1972)
Souvenirs à la mémoire na 2 soprany koloraturowe, kontratenor i orkiestrę (1974)
I suita z Lou Salomé na głosy solowe, chór i orkiestrę (1981)

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 277. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3351. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 314. ISBN 978-0-8108-8400-7.
↑ Sinopoli Maestro Giuseppe (wł.). quirinale.it. [dostęp 2021-01-14].
↑ Sinopoli Maestro Giuseppe (wł.). quirinale.it. [dostęp 2021-01-14].