Glenn Hall

Glenn Hall
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 października 1931
Humboldt

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

180 cm

Pozycja

bramkarz

Uchwyt

lewy

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
Indianapolis Capitals (AHL)
Detroit Red Wings
Chicago Black Hawks
St. Louis Blues

Glenn Henry Hall (ur. 3 października 1931 w Humboldt) – kanadyjski hokeista, bramkarz występujących w National Hockey League drużyn Detroit Red Wings, Chicago Black Hawks, i St. Louis Blues. Rzadko opuszczał mecze i był znany z gry na stałym, dobrym poziomie[1]. W NHL zagrał w 906 meczach, z czego rekordowe wśród bramkarzy 502 kolejnych spotkań bez zmiany. Zdobył trzykrotnie Trofeum Vezina i raz Trofeum Caldera. Trzykrotny zdobywca Pucharu Stanleya, dwa razy jako zawodnik i raz jako członek sztabu szkoleniowego. Przydomek Mr. Goalie[1], był pierwszym bramkarzem który rozwinął i efektywnie bronił stylem butterfly[2], osłaniając dolną część bramki parkanami klękając na lodzie, co dawało możliwość chronienia górnej części bramki rękami[3][1]. Hall przez prawie całą karierę nie używał kasku ani maski[4]. Uważany za jednego z najlepszych bramkarzy w historii hokeja na lodzie[5][6][7].

Kariera

Pobyt w Detroit

Po rozegraniu 4 juniorskich sezonów w zespołach Humboldt Indians i Windsor Spitfires został zakontraktowany przez Detroit Red Wings w 1951[1]. Kilka kolejnych sezonów to występy w juniorskiej filii drużyny z Detroit[1]. w 1952, na czas play-offów został powołany do pierwszej drużyny jako rezerwowy bramkarz. Nie zagrał ani minuty, ale dzięki obecności w składzie jego nazwisko zostało wygrawerowane na Pucharze Stanleya. Hall na debiut w pierwszej drużynie musiał czekać do sezonu 1955–56, zastępując w pierwszym składzie zespołu legendarnego Terry’ego Sawchuka, który przeniósł się do Boston Bruins[1]. W pierwszym, pełnym sezonie w Red Wings Hall zagrał we wszystkich meczach, notując 12 czystych kont (shutouts), i zdobył Trofeum Caldera dla najlepszego rookie rozgrywek.

Chicago

W drugim sezonie w Detroit Hall ponownie zagrał we wszystkich spotkaniach sezonu, ale pod jego koniec został kupiony przez Black Hawks. Do Chicago razem z Hallem przeniósł się też napastnik Ted Lindsay. Przenosiny były efektem złości menedżera Red Wings Jacka Adamsa, spowodowanych zamiarem utworzenia związku zawodowego graczy, którego inicjatorem był Lindsay[1]. Po transferze do klubu z Wietrznego Miasta Hall od razu został podstawowym graczem, kończąc sezon z występem w każdym meczu sezonu zasadniczego i play-offów. w 1961 Hall chronił bramkę aż do zdobycia przez Black Hawks pierwszego od 1938 Pucharu Stanleya, w meczu z Detroit[4]. 8 listopada 1962 seria rozegranych meczów z rzędu została przerwana, w spotkaniu z Boston Bruins przez kontuzję pleców. Hall został zmieniony w trakcie meczu przez Denisa DeJordy’ego. Do tego momentu Hall rozegrał kolejno 502 mecze bez przerwy w okresie 8 sezonów. Rekord, który ciężko będzie pobić jakiemukolwiek innemu bramkarzowi[8]. Andrew Podnieks, kanadyjski historyk hokeja i autor ponad 45 książek o tym sporcie napisał[9], że

nie ma rekordu bardziej nieosiągalnego, szczelniej zamkniętego za szybą niż ten należący do Halla. Osiągnięcie takiej liczby przez bramkarza jest nadludzkie i nigdy nie zostanie pobite. Oczywiście powodem rozegrania tylu meczów bez zmiany jest to, że po prostu był najlepszy.

E.M. Swift ze Sports Illustrated[10] mówi o rekordzie Halla, że

...jest to prawdopodobnie najbezpieczniejszy rekord ze wszystkich rekordów wszystkich sportów.

Glenn Hall przez zdecydowaną większość kariery występował bez maski. Początkowo przez stres miewał przedmeczowe odruchy wymiotne. Później był to już tylko nawyk przed każdym meczem[11].

Późniejsze sukcesy

Mimo zdobycia Trofeum Vezina Hall nie miał zabezpieczonego numeru w trakcie Expansion Draft w 1967. 38-latek został wybrany przez zespół St. Louis Blues. Blues, jedna z sześciu franczyz w ich pierwszym roku w NHL, ściągnęli do siebie również kilku innych weteranów jak Reda Berensona i Phila Goyette, zdobywając play-offy zachodniej dywizji w dwóch 7-meczowych seriach. Hall pokierował Bluesmanów aż do finału Pucharu Stanleya. Większość kibiców spodziewała się rozgromienia pierwszoroczniaków Blues przez faworytów Montreal Canadiens. St. Louis Blues przegrali serię 4–0, ale każde ze spotkań było wyrównane i ekscytujące, w głównej mierze dzięki postawie Halla w bramce. Jego gra została doceniona przez wręczenie mu Trofeum Conna Smythe’a dla najwartościowszego zawodnika play-offów, nagrody rzadko wręczanej zawodnikowi przegranego zespołu.

W 1968 do składu Blues dołączył weteran-legenda Jacques Plante, dzieląc miejsce w bramce z Hallem. Dwójka zdobyła w sezonie 1968–69 Trofeum Vezina, jednocześnie ustanawiając ówczesny rekord Blues na 13 meczów z czystym kontem.

Zakończenie kariery

Hall zakończył karierę po sezonie 1968–69, ale powrócił na lodowisko by rozegrać jeszcze 18 meczów w rozgrywkach 1969-70. Ostatecznie zakończył zawodową grę w hokeja po sezonie 1970–71, w wieku 40 lat. W 1975 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame. Trzeci Puchar Stanleya zdobył w 1989 jako trener bramkarzy w Calgary Flames.

Spuścizna

Hall wygrał 407 razy, 84-krotnie zachowując czyste konto, z GAA w trakcie kariery na poziomie 2,49. 11-krotnie wybierany do meczu gwiazd. Uważany za pierwszego bramkarza umiejętnie wykorzystującego styl bronienia butterfly. Jeden z najlepszych bramkarzy w historii NHL i całego hokeja na lodzie[5][6][7]. Najczęściej wybierany bramkarz do pierwszego zespołu All-Stars (7), wyprzedzając m.in. Dominika Haška (6) i Patricka Roy (4).

W 1998 został uplasowany na 16 miejscu listy 100 największych zawodników w historii NHL[12], z tylko dwoma legendarnymi bramkarzami przed nim – Plantem (13) i Sawchukiem (9).

20 listopada 1988 w hali Chicago Stadium miała miejsce ceremonia zastrzeżenia numeru 1, z którym występował w drużynie Black Hawks[4].

Osiągnięcia

• Zdobywca Trofeum Caldera w 1956[13],
• Zagrał meczu gwiazd NHL w 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968 i 1969,
• Wybrany do NHL First All-Star Team w 1957, 1958, 1960, 1963, 1964, 1966 i 1969,
• Wybrany do NHL Second All-Star Team w 1956, 1961 i 1962,
• Zdobywca Trofeum Vezina w 1963, 1967 i 1969[13],
• Zdobywca Trofeum Conna Smythe’a w 1968[13],
• Puchar Stanleya w 1952, 1961 i 1989 (2 jako bramkarz, 1 jako trener),
• Rekord największej liczby kolejnych meczów bez zmiany (502)[10],
• Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 1975,
• W 1998 roku zajął 16 miejsce na liście 100 najlepszych zawodników w historii NHL magazynu The Hockey News[12],
• Zastrzeżony numer 1 przez drużynę Chicago Black Hawks w 1988[4].

Statystyki

Sezon zasadniczy

SezonDrużynaLigaMWPT/OTMINGASOGAA
1947–48Humboldt IndiansN-SJHL55003001703,40
1948–49Humboldt IndiansN-SJHL24139214208613,63
1949–50Windsor SpitfiresOHA4331111258015203,53
1950–51Windsor SpitfiresOHA5432184324016763,09
1951–52Indianapolis CapitalsAHL6822406419027203,89
1952–53Edmonton FlyersWHL6327279378020723,29
1952–53Detroit Red WingsNHL64113601011,67
1953–54Edmonton FlyersWHL70293011420025903,70
1954–55Edmonton FlyersWHL66381810396018752,83
1954–55Detroit Red WingsNHL2200120201,00
1955–56Detroit Red WingsNHL703024164200147122,10
1956–57Detroit Red WingsNHL70382012420015642,23
1957–58Chicago Black HawksNHL7024397420020072,86
1958–59Chicago Black HawksNHL70282913420020812,97
1959–60Chicago Black HawksNHL70282913420018062,57
1960–61Chicago Black HawksNHL70292417420017662,51
1961–62Chicago Black HawksNHL70312613420018592,64
1962–63Chicago Black HawksNHL66302015391016652,55
1963–64Chicago Black HawksNHL65341911386014872,30
1964–65Chicago Black HawksNHL411817524409942,43
1965–66Chicago Black HawksNHL6431247374716442,63
1966–67Chicago Black HawksNHL32195516646622,38
1967–68St. Louis BluesNHL4919219285811852,48
1968–69St. Louis BluesNHL411912823548582,17
1969–70St. Louis BluesNHL1878310104912,91
1970–71St. Louis BluesNHL311311817617122,42
NHL razem90640732616253 5442230842,49

Play-offy

SezonDrużynaLigaMWPRMINGASOGAA
1947–48Humboldt IndiansN-SJHL20201201507,50
1948–49Humboldt IndiansN-SJHL73404203605,14
1949–50Windsor SpitfiresOHA116506603703,36
1950–51Windsor SpitfiresOHA8–––4803003,75
1952–53Edmonton FlyersWHL1510509055303,51
1953–54Edmonton FlyersWHL137607834423,37
1954–55Edmonton FlyersWHL16115010004312,58
1955–56Detroit Red WingsNHL1055–6042802,78
1956–57Detroit Red WingsNHL514–3001503,00
1958–59Chicago Black HawksNHL624–3602103,50
1959–60Chicago Black HawksNHL404–2491403,37
1960–61Chicago Black HawksNHL1284–7722622,02
1961–62Chicago Black HawksNHL1266–7203122,58
1962–63Chicago Black HawksNHL624–3602504,17
1963–64Chicago Black HawksNHL734–4082203,24
1964–65Chicago Black HawksNHL1376–7602812,21
1965–66Chicago Black HawksNHL624–3472203,80
1966–67Chicago Black HawksNHL312–176802,73
1967–68St. Louis BluesNHL18810–11114512,43
1968–69St. Louis BluesNHL302–131502,29
1969–70St. Louis BluesNHL743–4212102,99
1970–71St. Louis BluesNHL303–180903,00
NHL razem[13]1154965–689932062,78

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Glenn Hall Biography. hhof.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  2. ↑ Paul Romanuk: Hockey Superstars: All-Time Greats!, Tom 2. Toronto: Scholastic Canada Ltd., 2011. ISBN 978-1-4431-0712-9.
  3. ↑ Matt Higgins: Roy’s Legacy: Spreading the Wings of a Butterfly. The New York Times, 2007-03-08. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  4. ↑ a b c d Retired Jerseys: Glenn Hall – Chicago Blackhawks – History. blackhawks.nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  5. ↑ a b The top 5 goalies of all-time. NHL, 2011-12-12. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
  6. ↑ a b Adam Greuel: NHL: Top 15 Goalies of All TIme. Bleacher Report, 2011-06-09. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
  7. ↑ a b originally by Angie Marie: NHL Best and Worst – Best Goalies. Ranker. [dostęp 2016-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-09)]. (ang.).
  8. ↑ Matt Larkin: The 10 NHL streaks that will never be beaten. The Hockey News, 2015-10-28. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  9. ↑ Szymon Szemberg: Hockey’s record for the ages. IIHF, 2009-09-29. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  10. ↑ a b E.M. Swift. Iron Man of the Ice. „Sports Illustrated”, s. 82, 1992-10-27. (ang.). 
  11. ↑ Doug Sylvester: Hockey Hoopla: The Sequel. Rainbow Horizons Publishing Inc., 1997, s. 49. ISBN 978-1-55319-063-9.
  12. ↑ a b The Top 100 NHL players of all-time. thehockeynews.com, 1997. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  13. ↑ a b c d Glenn Hall Stats and News. nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Ice hockey pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Ice hockey
Glenn Hall Chex card.jpg
Trading card photo of Glenn Hall as a member of the Chicago Blackhawks. These cards were printed on the backs of Chex cereal boxes in the US and Canada from 1963 to 1965. Those collecting the cards cut them from the back of the boxes. Hall's card at PSA.