Dokszyce (gmina)
| gmina wiejska | |||
| 1921–1939[1] | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo | (1919–20: okręg miński) | ||
| Powiat | do 1920: borysowski | ||
| Siedziba | |||
| Populacja (1921) • liczba ludności |
| ||
| Szczegółowy podział administracyjny (1921) | |||
| |||
Portal  Polska | |||
Dokszyce – dawna gmina wiejska istniejąca do 1939 roku w woj. nowogródzkim/Ziemi Wileńskiej/woj. wileńskim w Polsce. Siedzibą gminy były Dokszyce (3004 mieszk. w 1921 roku[2]), które stanowiły odrębną gminę miejską[3].
Początkowo gmina należała do powiatu borysowskiego. 7 listopada 1920 r. została przyłączona do nowo utworzonego powiatu duniłowickiego[4] pod Zarządem Terenów Przyfrontowych i Etapowych[5]. 19 lutego 1921 r. wraz z całym powiatem weszła w skład nowo utworzonego województwa nowogródzkiego. 13 kwietnia 1922 roku gmina wraz z całym powiatem duniłowickim została przyłączona do Ziemi Wileńskiej[6], przekształconej 20 stycznia 1926 roku w województwo wileńskie. 1 stycznia 1926 roku gminę wyłączono z powiatu duniłowickiego (który jednocześnie zmienił nazwę na powiat postawski) i przyłączono do powiatu dziśnieńskiego w tymże województwie[7].
11 kwietnia 1929 roku do gminy Głębokie przyłączono części gmin Parafjanowo, Porpliszcze i zniesionej gminy Tumiłowicze, natomiast fragmenty gminy Dokszyce włączono do gmin Głębokie i Porpliszcze, a z części gminy utworzono nową gminę Hołubicze[8].
Po wojnie obszar gminy Dokszyce został odłączony od Polski i włączony do Białoruskiej SRR.
Demografia
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku gminę zamieszkiwało 7 762 osoby, 1 692 było wyznania rzymskokatolickiego, 5 948 prawosławnego, 2 ewangelickiego, 98 mojżeszowego, 1 staroobrzędowego, 14 mahometańskiego i 7 baptystów. Jednocześnie 1 752 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 5 985 białoruską, 10 litewską, 8 rosyjską, 5 łotewską, 1 fińską i 1 ukraińską. Było tu 1 348 budynków mieszkalnych[9].
Przypisy
- ↑ Od 1921 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. nowogródzkiego; w czasie II wojny światowej poza administracją polską; po II wojnie światowej poza granicami Polski.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Część II – Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923.
- ↑ Główny Urząd Statystyczny w Warszawie: Województwa centralne i wschodnie Rzeczypospolitej Polskiej – podział na gminy według stanu z dnia 1.IV 1933 roku, Książnica-Atlas, Lwów 1933.
- ↑ W rozporządzeniu nazwę błędnie zapisano jako Dokrujec.
- ↑ Dz. Urz. ZTPiE z 1920 r. Nr 3, poz. 24.
- ↑ Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 213 – Art. 8.
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 7, część 2, 1924, s. 21.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).