Gołogóry (miejscowość)

Gołogóry
	; Gołogóry (rok 2007)
	Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Powierzchnia	2,681 km²
Wysokość	346 m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności; • gęstość	; 658; 245,43 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3265
Kod pocztowy	80736
	Położenie na mapie obwodu lwowskiego Gołogóry
	Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Gołogóry
	49°45′07″N 24°43′17″E/49,751944 24,721389
	Strona internetowa
	Portal Ukraina

Wieś na mapie W. Grodeckiego, Poloniae finitimarumgue locarum descriptio^[1]

Gołogóry (ukr. Гологори) – wieś, dawniej miasteczko, w rejonie złoczowskim obwodu lwowskiego Ukrainy. Miejscowość liczy 658 mieszkańców.

Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1461 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim^[2].

W II Rzeczypospolitej siedziba gminy wiejskiej Gołogóry w powiecie złoczowskim województwa tarnopolskiego. Parafia rzymskokatolicka i greckokatolicka loco. 2480 mieszkańców w 1929 r. (według "Księgi adresowej Polski").

Położenie

W 1857 Gołogóry zamieszkiwali Polacy i Rusini (ogółem 2482 osób)
W latach 1880–1902 na obszarze wsi było 2507 mieszkańców, w tym 636 wyznania rz.-kat., reszta gr.-kat. i izrael. Rzym.-kat. i gr.-kat. parafia znajdowały się w miejscu^[3];
W 1921 roku 2447 mieszkańców, w tym 1419 Ukraińców, 522 Polaków i 505 Żydów^[4];
W 1931 roku 2669 mieszkańców^[4].

Wioska o tej nazwie istniała już w XII w.
Jako miasto, własność lokalnej arystokracji, wymieniane jest w dokumentach z 1461 r.
1470 rok – pierwsza znana data pojawienia się Żydów w Gołogórach^[5].
W XVII i XVIII w. znane z miejscowych targów żywym inwentarzem, w tym końmi
W XVIII w. właścicielem Gołogóry był polski szlachcic Mikołaj Bazyli Potocki
W 1895 r. baron Hirsch założył prywatną szkołę żydowską, która uzyskała status szkoły państwowej w 1901 r. Uczęszczali do niej zarówno Żydzi, jak i uczniowie innych wyznań. Dzieci, w ramach zajęć bednarstwa, odpracowywały czesne wytwarzając m.in. cebrzyki, balie, wiadra. Szkoła istniała do 1939 r.
W listopadzie 1942 r. wszyscy Żydzi zostali wywiezieni do getta w Złoczowie, gdzie w 1943 roku zginęli^[6].
W nocy z 30 na 31 marca 1944 r. bojówka UPA napadła na polskie zagrody i wymordowała 28 osób paląc 41 zabudowań^[4].
Latem 1945 r., po opuszczeniu miejscowości przez Polaków, żołnierze radzieccy wysadzili kościół rzymskokatolicki i rozebrali ruiny zamku.

dwie cerkwie greckokatolickie.
kościół rzymskokatolicki (ufundowany w 1452 r.; zniszczony przez ogień w 1648 r.; odnowiony pod koniec XVII w.). W 1766 r. ponownie spalony. Popadł w ruinę w 1828 r. i ustracił charakter gotycki. Dziś przedstawia się jako typowy dla Podola kościół barokowy o wysmukłych proporcjach gotyckich i wysoko umieszczonych oknach, które świadczą o dawnym charakterze obronnym tego kościoła.
ruiny zamku^[7] - pozostałości zamku z XV wieku znajdują się w północno-wschodniej części miejscowości przy rozwidleniu dróg. Zamek pierwotnie składał się z czworobocznego budynku ("kamienicy") otoczonego murem z czterema basztami w narożach i należał do najstarszych zamków na Rusi Czerwonej. W XV w. gniazdo rodowe Gołogórskich. W czasie najazdów tatarskich, odgrywał ważną rolę strategiczną. W czasie wojen kozackich i tureckich w XVI i XVII w. wielokrotnie niszczony. Już jako zupełną ruinę, w roku 1792 od rodziny Starzyńskich nabył go klasztor OO. Dominikanów w Podkamieniu. W ciągu XIX w. zamek w znacznej części rozebrano na materiał. Naprzeciw ruin zamku na wzgórzu widać kamienną figurę św. Marka na słupie, pod którym według legendy pochowany jest chan tatarski.

↑ (fragment), 1571, wyd. 2Biblioteka Narodowa, syg. ZZK 18611, domena publiczna
↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 167.
↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. II. Warszawa: 1880–1902, s. 675.
↑ ^a ^b ^c Henryk Komański, Szczepan Siekierka, "Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946", Wrocław 2006, ISBN 83-89684-61-6, s. 498-499; 962-963; 976-980
↑ Maurycy Horn, Najstarszy rejestr osiedli żydowskich w Polsce w 1507 r., w: Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego 1974, nr 3 (91), s. 14.
↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s. 224
↑ Gołogóry. www.ruinyizamki.pl. [dostęp 2013-08-10].
↑ Catalogus Universi Saecularis et Regularis Cleri Archidioecesis Leopoliensis rit. lat. pro Anno Domini MDCCCXCI. Leopoli, 1891, s. 204. (łac.)

Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. II, Warszawa, 1880–1902, s. 675.